Αδέσποτη ιστορία. Πώς μπορείς να βοηθήσεις μόνος σου ένα αδέσποτο ζώο!

Χρειάζεται πολύς καιρός για να μάθεις εάν ένας άνθρωπος είναι καλός ή κακός. Με τα ζώα όμως δε συμβαίνει το ίδιο. Αρκεί να σε κοιτάξουν για λίγο, τόσο δα, όσο κάνεις περίπου να ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Μια φορά φτάνει. Και ‘κείνα καταλαβαίνουν. Είναι σα να σε ξέρουν. Είναι σα να κουβαλούν τη σοφία όλου του κόσμου μέσα τους, μα δεν έχουν μιλιά. Στέκονται και σε κοιτάνε. Δε θέλουν πολλά, σχεδόν τίποτα. Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Λουντέμης “Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα.” Ο μεγαλύτερος εχθρός για τον άνθρωπο και ό,τι υπάρχει γύρω του είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και όχι κάποιο ζώο. Ο άνθρωπος και να μην του έχεις κάνει τίποτα, θα σε καταστρέψει. Το ζώο μόνο αν το πειράξεις ή μόνο αν είναι πολύ πεινασμένο, θα επιχειρήσει να σου κάνει κακό. Ακολουθεί μια όμορφη συζήτηση με τη Μαρία Πουταχίδου. Η Μαρία μαζί με λίγους καλούς φίλους δίνει τις πρώτες βοήθειες σε αδεσποτάκια, τα φροντίζει και προσπαθεί να βρει γι’ αυτά ένα σπίτι.

-Θέλω να μιλήσουμε για τις αδέσποτες ιστορίες αφού πρώτα σε συστήσω. Τι θα έλεγες για εσένα;

Με λένε Μαρία Πουταχίδου. Είμαι από Κοζάνη, και δεν διαθέτω καμία συγκεκριμένη ιδιότητα ή τίτλο. Ψιλοαπασχολούμαι με ιδιαίτερα Αγγλικών ίσα ίσα για τα τσιγάρα μου και καμιά μπυρίτσα. Πάντα απεχθανόμουν τους όρους “φιλανθρωπία”  ή “φιλοζωία” γιατί νιώθω ότι κρύβουν εγωισμό, υποκρισία και φιλαρέσκεια. Οπότε δεν είμαι τίποτα απ’ τα δύο. Νιώθω ότι είμαι ασήμαντη για κάποιους, αλλά σημαντική για την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Νορμάλ πράγματα δηλαδή!

-Πότε αισθάνθηκες πιο έντονα την επιθυμία να σώσεις ένα σκύλο και να του χαρίσεις μία καλύτερη μέρα; Είχες την αγάπη αυτή από πάντα ή έγινε κάτι;

Η αλήθεια είναι πως δεν αγαπούσα και ούτε αγαπώ όλα τα πλάσματα σ’  αυτόν τον κόσμο. Δεν αγαπώ αυτούς που βασανίζουν και σκοτώνουν ανθρώπους ή ζώα ούτε αγαπώ οτιδήποτε υποκρίνεται. Ανέκαθεν ήμουν κοντά σε οτιδήποτε έχει ψυχή – δυστυχώς υπάρχουν πολύ άψυχοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο και καθώς μεγαλώνεις αυτό το συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο. Το κλικ έγινε πριν από μερικά χρόνια όταν κατάλαβα ότι γενικά δε γίνεται να μένω αμέτοχη σε ό,τι συμβαίνει γύρω μου είτε πρόκειται για άνθρωπο είτε για ζώο. Και να τονίσω επίσης ότι σε σχέση με άλλους κάνω ελάχιστα και δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου ειδικό σε κάτι!

-Ποιες είναι οι πρώτες τρεις λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό όταν βλέπεις τα μάτια ενός σκύλου;

Αθωότητα-Απορία-Αγάπη.

-Ποιες είναι οι πρώτες τρεις λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη αδέσποτο ζώο;

Λύπη-Αδικία-Θυμός.

Ο Πέπε έτρεχε πανικόβλητος μέσα στο δρόμο. Ήταν πολύ φοβισμένος. Τώρα έχει σπίτι στη Θεσσαλονίκη και είναι αγνώριστος

-Πώς εξηγείς το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά αδέσποτα ζώα; Τι πάει λάθος;

Τα αδέσποτα δεν ξύπνησαν ένα πρωί με την επιθυμία να κατακτήσουν πληθυσμιακά τον κόσμο. Εμείς τα φέραμε στο αστικό περιβάλλον και εμείς είμαστε οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτά. Τα περισσότερα είναι ανεπιθύμητα, παρατημένα και αστείρωτα που αναπαράγονται με γεωμετρική πρόοδο. Η λύση είναι η στείρωση. Να στειρώνουν οι δήμοι, να στειρώνουμε και εμείς τα δικά μας ζώα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όπου λειτούργησε σωστά το πρόγραμμα των στειρώσεων, το πρόβλημα του υπερπληθυσμού μειώθηκε. Θέλει βέβαια υπομονή, γιατί τα αποτελέσματα θα φανούν σε βάθος χρόνου και όχι αύριο. Όσο επίσης δεν υπάρχει πνεύμα συνεργασίας δήμων, σωματείων και εθελοντών και όσο υπάρχει ξερολισμός και εγωισμός η κατάσταση θα χειροτερεύει.

Η Σάνσα βρέθηκε στους -12. Μέσα σε 3 βδομάδες βρήκε οικογένεια μέσω κοινοποιήσεων. Τώρα ζει σε ένα καλό σπίτι στην Αθήνα.

-Ποια η γνώμη σου για τα φιλοζωικά σωματεία, το δήμο και την πολιτεία;

Για το δήμο…

Η πολιτεία νομοθετεί, αλλά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για την διαχείριση των αδέσποτων ζώων είναι οι δήμοι, οι οποίοι μονίμως λειτουργούν με φοβικότητα και γραφειοκρατικές λογικές. Και ενώ στην Ελλάδα έχουμε έναν πραγματικά σωστό και ανθρώπινο νόμο για τα ζώα (περισυλλογή-στείρωση-εμβολιασμός-προσωρινή φιλοξενία υιοθεσία/επανένταξη), είναι σπάνιο να βρεις δήμο που να τον εφαρμόζει, προβάλλοντας πάντα τη δικαιολογία της οικονομικής δυσπραγίας. Το γεγονός ότι δυστυχώς θέλουν απλά να τα ξεφορτωθούν από τις πόλεις λες και είναι μιάσματα, έχει ως αποτέλεσμα να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Τοποθετούνται ακατάλληλα άτομα, χωρίς συνεργατικό πνεύμα, όραμα και στοιχειώδεις ευαισθησίες για τα ζώα και τους ανθρώπους, σε θέσεις που απαιτείται να έχουν ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά. Να μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι κάνουν πάντα την διαφορά.

Για τα φιλοζωικά…

Άλλα σωματεία κάνουν πραγματική δουλειά και άλλα όχι. Προσωπικά δεν ανήκω σε σωματείο -προσπαθήσαμε κάποιοι άνθρωποι μέσω αυτής της οδού, αλλά είμαστε πολύ μακριά από μικρότητες, κατινιές και εγωισμούς με αποτέλεσμα να αποχωρήσουμε. Έκτοτε την παλεύουμε μόνοι χωρίς καμιά βοήθεια, αλλά με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. 2-3 άτομα είμαστε, άλλος θα μαζέψει, άλλος θα φιλοξενήσει, άλλος θα ασχοληθεί με την υιοθεσία. Ο καθένας μπορεί να κάνει τη διαφορά έστω και μόνος και με τη βοήθεια φίλων κάτι παραπάνω! Στην πόλη μας για παράδειγμα, κάποιοι ευαίσθητοι άνθρωποι μιας γειτονιάς μόνο τους τελευταίους 3 μήνες στείρωσαν και εμβολίασαν 4 αδεσποτάκια με δικά τους έξοδα και με δικό τους κόπο και συνεχίζουν. Μια άλλη φίλη ταΐζει καθημερινά εδώ και χρόνια δεκάδες αδέσποτα περιμετρικά της πόλης και το ξέρουν ελάχιστοι.

Τα κουτάβια αυτά βρέθηκαν στην Χαλκιδική από την Κατερίνα Mαυροδή. Η ίδια τα μετέφερε σε μια οικογένεια στο Βερολίνο και πλέον ζουν εκεί.

-Ισχύει η άποψη ότι τα σκυλάκια που ζουν στο δρόμο πεθαίνουν πιο γρήγορα λόγω άγχους;

Τα αδέσποτα έχουν έναν μέσο όρο ζωής κοντά στα 2 χρόνια λόγω ασθενειών, αυτοκινήτων και φόλας. Τα αδέσποτα σαφώς και είναι πιο στρεσαρισμένα από τα δεσποζόμενα συνήθως, εξαιτίας της κακοποίησης που υφίστανται από κάποιους “νοικοκυραίους” συμπολίτες μας που ενοχλούνται από την παρουσία τους και μόνο.

-Ποιο είναι το πιο απλό πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος για να βοηθήσει ένα αδέσποτο ζώο;

Το πιο βασικό που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να αφήνει ένα μπολάκι με νεράκι και φαγάκι έξω από το σπίτι του τηρώντας πάντα τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής. Ειδικά σε ακραίες καιρικές συνθήκες καύσωνες ή παγετούς είναι σα να δίνει πρώτες βοήθειες. Σχεδόν το 20% του φαγητού πετιέται σε κάδους! Επίσης, μπορεί να περισυλλέγει και να φιλοξενεί κάποιο αδεσποτάκι μέχρι να βρεθεί υιοθεσία σε συνεργασία με φιλοζωικά σωματεία.

Ο Μπόμπος φιλοξενήθηκε εναλλάξ μια στο σπίτι της Βούλας Βασιλειάδου και μια στης Μπέτυς Τσιρέκα μέχρι να βρεθεί σπίτι για υιοθεσία.

–Σε περίπτωση που το ζώο κινδυνεύει τι είδους πρώτες βοήθειες μπορεί να προσφέρει κάποιος;

Αν δούμε ότι κινδυνεύει από άνθρωπο και κακοποιείται οφείλουμε να παραμερίσουμε φόβους και αναστολές και να κάνουμε άμεσα καταγγελία στην αστυνομία. Αν δούμε ζώο να έχει δηλητηριαστεί, καλούμε άμεσα κτηνίατρο, του προκαλούμε εμετό και του χορηγούμε ατροπίνη. Καλούμε φιλοζωική και το καταγγέλλουμε στις αρχές.

-Πώς μπορεί κανείς μόνος του να βρει ένα σπίτι ή μια οικογένεια για ένα αδέσποτο ζώο;

Πλέον το καλύτερο μέσο επικοινωνίας και προώθησης υιοθεσιών είναι το facebook και οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες όπως το dogsvoice.gr σε συνδυασμό με την ενημέρωση φίλων και γνωστών. Εμείς με μια ωραία φωτογραφία και ένα σύντομο βιογραφικό βρήκαμε μ’ αυτόν τον τρόπο σπίτια για αρκετά σκυλάκια που μαζέψαμε από το δρόμο.

Η Dixie βρισκόταν στο Κυνοκομείο της Πτολεμαΐδας. Εδώ και λίγες μέρες υιοθετήθηκε μέσω facebook από τον ηθοποιό Στέλιο Χλιαρά, ο οποίος την ονόμασε Μάσα από τις Τρεις Αδερφές του Τσέχωφ.

-Ποια ιστορία ένας σκύλου ξεχωρίζεις και θες να μοιραστείς;

Της Λιλού που ζει στην φιλόξενη αυλή της “Άρσις” από τον Σεπτέμβριο. Την μαζέψαμε από την πλατεία της Κοζάνης ένα βράδυ ημιθανή μέσα στο αίμα και από τότε έπειτα από μεγάλο αγώνα και άπειρες θεραπείες μεταμορφώθηκε σε ένα άλλο σκυλί έτοιμο για υιοθεσία. Σ’ αυτό το πλάσμα είχαν συμβεί τα πάντα που μπορεί να πάθει ένα αδέσποτο του δρόμου: αρρώστιες, κακοποίηση, βάναυσες περισυλλογές. Άντεξε όμως και τώρα μας δείχνει απλόχερα την αγάπη της σε κάθε ευκαιρία!

Η Λιλού της Άρσις-Κοζάνης

–Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας σκύλος σου είπε σ΄ αγαπώ;

Έχω την τύχη να μου το λένε τα δικά μου σκυλάκια κάθε μέρα!

–Μία φανταστική μέρα για ένα σκύλο είναι . . .

Φαγάκι, παιχνίδι και χάδια. Τα ζώα διαθέτουν την σοφία της ολιγάρκειας σε αντίθεση με εμάς τους ανθρώπους.

Ο Νικόλας και αυτός παιδί της αυλής της Άρσις-Κοζάνης. Υιοθετήθηκε από την Έρη.

-Μέχρι τώρα ποιους ανθρώπους νιώθεις ότι θέλεις να ευχαριστήσεις;

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άρσις Κοζάνης, που πάντα ανοίγει την αυλή της αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η ανθρωπιά και η ευαισθησία δεν περιορίζονται στον άνθρωπο μόνο. Και εννοείται πως η Κατερίνα Μαυροδή -γιατί δεν είμαι μόνη μου σ΄ όλο αυτό- κι εγώ ευχαριστούμε τη Βούλα και την Μπέτυ για τις φιλοξενίες που δεν μας αρνήθηκαν ποτέ καθώς και την Έρη Κουρμπαλή για την βοήθειά της ως κομπιούτερ τζίνιους που είναι.

Χαρίζεται! Μόλις 2,5 μηνών κουτάβι! Εμβολιασμένο και αποπαρασιτωμένο από το Κυνικομείο της Πτολεμαΐδας.

Το κοριτσάκι αυτό είναι 3 ετών και ψάχνει για μια οικογένεια που θα το αγαπήσει και θα του δώσει όλα όσα έχασε τόσα χρόνια. Γλυκύτατη, συνεργάσιμη, υπάκουη, χαριτωμένη, ήσυχη. Βρίσκεται στο Κυνικομείο της Πτολεμαΐδας.

Είναι ωραίο να μην υπόσχεσαι πολλά, αλλά να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο. Θα κλείσω αυτήν τη σελίδα στο ημερολόγιό μου με τη φράση της Μαρίας: Τα ζώα διαθέτουν την σοφία της ολιγάρκειας σε αντίθεση με εμάς τους ανθρώπους.