Αφιερωμένο στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΑΛΟΓΟ
Στην αγορά του Σαββάτου τα άλογα που ήταν για πούλημα μιλούσαν, κάτου απ τη λεύκα για τη ζωή τους. Κι ένα άλογο, κουρασμένο, με το κεφάλι χαμηλά, τους διηγώταν τα θαυμάσια των ταξιδιών του.
Κάμπους απέραντους στο λιοπύρι εδιάβηκε, δασωμένες ρεματιές με κελαηδιστό νερό το ξεκούρασαν. Σε παρθένια χιόνια βυθίστηκαν τα πέταλά του, από θύελλες μαστιγώθηκε, σε λαμπρές φωτιές εστέγνωσε, σε ζέστη παχνιών αρχοντικών κοιμήθηκεν ύπνο βαθύ. Για τον καβαλάρη του μιλούσεν ώρα πολλή και για τις πολιτείες που τον χαιρετούσαν από μακρυά με τους θόλους των και τα καμπαναριά των…
~Παράξενο! Του είπαν. Έτσι άρρωστο και κοκκαλιάρικο δοκίμασες τέτοιες δόξες?
~Είν αλήθεια, είπε το άλογο πως σ όλη μου τη ζωή με δεμένα τα μάτια γύριζα μαγγανοπήγαδο. Μα ο Θεός ήξερε να τιμωρήση τον άνθρωπο που με σκλάβωσε, χαρίζοντας μου τη φαντασία.
ΥΣ.: Για την ορθογραφία ευθύνεται ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Η φαντασία μας λοιπόν μας θέλει βεζίρηδες, αγάδες και επιτυχημένους και ας είμαστε ζεμένοι στο μαγγανοπήγαδο, σκλάβοι, χωρίς τη δυνατότητα απόδρασης!
Ζαγκανίκας Σίμος
