Ο Σείκιλος που το έγραψε έζησε στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας την ίδια περίοδο και αφιέρωσε το τραγούδι σε μια γυναίκα με το όνομα Ευτέρπη, η οποία έφυγε από τη ζωή. Δεν γνωρίζουμε τη σχέση που τους συνέδεε (σύζυγος, ερωμένη, αδελφή ή κόρη του).

Η επιτύμβια κυλινδρική στήλη έχει ύψος 40 εκατοστά και περιέχει στην κοινή ελληνική της ελληνιστικής εποχής ένα επίγραμμα δώδεκα λέξεων και ένα μέλος (τραγούδι) δεκαεφτά λέξεων μαζί με τη μουσική του.

Στην κορυφή της στήλης, το επίγραμμα αναφέρει τον άνθρωπο που το έγραψε, καθώς και το σκοπό για τον οποίο το έγραψε:

ΕΙΚΩΝ Η ΛΙΘΟΣ ΕΙΜΙ. ΤΙΘΗΣΙ ΜΕ ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΝΘΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΣΗΜΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ (Εγώ η πέτρα είμαι μια εικόνα. Με έβαλε εδώ ο Σείκιλος ως διαχρονικό σήμα αθάνατης μνήμης).

ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ,

ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ.

ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ,

ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ.

Απόδοση στη νέα Ελληνική:

Όσο ζεις λάμπε,

καθόλου μη λυπάσαι.

Για λίγο διαρκεί η ζωή,

ο χρόνος απαιτεί την πληρωμή του.

Η επιτύμβια στήλη ανακαλύφθηκε το 1883 στην τουρκική πόλη Αϊδίνιο, όπως είναι το σύγχρονο όνομα των αρχαίων Τράλλεων και φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας στην Κοπεγχάγη.

Μεταξύ του 750 π.Χ. και του 400 π.Χ., οι Αρχαίοι Έλληνες συνέθεσαν τραγούδια που έπρεπε να συνοδεύονται από λύρα, πνευστά καλάμια και διάφορα όργανα κρουστών. Πάνω από 2.000 χρόνια αργότερα, οι σύγχρονοι μελετητές έχουν βρει τελικά τον τρόπο, πώς να ανακατασκευάσουν και να εκτελέσουν αυτά τα τραγούδια με ακρίβεια 100%.