Πρέπει να έχουμε το θάρρος ορισμένες χώρες να προχωρήσουν ακόμη και όταν δεν επιθυμούν όλοι να συμμετάσχουν.
Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι βρισκόμαστε σε δύσκολη φάση.
Η κλιματική αλλαγή, η τρομοκρατία, οι μεταναστευτικές πιέσεις συνιστούν καίριες προκλήσεις όπως και η δυσαρέσκεια και η ανεργία των Ευρωπαίων”.
Η παραπάνω δήλωση της κας Merkel για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι επανάληψη της από 3/2/2017 δήλωσής της στην άτυπη σύνοδο της Μαλτας με την οποία συμφωνούν ανοιχτά πλέον & οι κ.κ. Hollande, Rajoy & Gentiloni.
Ωστόσο με την δήλωση αυτή δημιουργούνται περισσότερα ερωτηματικά και δεν λαμβάνονται απάντησεις για την πορεία των πραγμάτων στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση.
Ήταν και είναι γνωστό τοις πάσι η κατάσταση των Οικονομιών των χωρών της Ε.Ε. και ότι αυτές κινούνταν με διαφορετικές ταχύτητες με τις Οικονομίες των χωρών του νότου σε πορεία επιδείνωσης.
Η Ιταλία συγκαταλέγεται στις πλέον αδύναμες Οικονομίες, η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και 7 χρόνια σε πρόγρμμα διάσωσης, το ΑΕΠ της συρρικνώθηκε στα επίπεδα της προ 20ετίας εποχής, και η ανεργία έχει εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη.
Επίσης προγράμματα λιτότητας εφαρμόζουν και η Ισπανία και η Πορτογαλία ενώ σε πρόγραμμα διάσωσης είχε μπεί και η Ιρλανδία προ ολίγων ετών.
Παράλληλα το επενδυτικό κλίμα που αντικατοπτρίζει την προοπτική ανάπτυξης μιας χώρας και πιστοποιεί την διαφορετικότητα των Οικονομιών βρίσκεται σε πλήρη ανισομέρεια όταν ο Γερμανικός χρηματιστηριακός δεικτης ” DAX” βρίσκeται μόλις 4% κάτω από το ανώτατο σημείο της προ της οικονομικής κρίσεως εποχής, ενώ στην Ισπανία και Ιταλία ο αντίστοιχος δείκτης πρεπει να διπλασιασθεί, στην Ελλάδα σχεδόν να δεκαπλασιασθεί ενώ η καταστροφή των επενδυτών στο τοπικό χρηματιστήριο ήταν τεράστια όπως το ίδιο συνέβει και στην Πορτογαλία.
Κατά συνέπεια αν πράγματι οι ηγέτες των ισχυρών Οικονομικα χωρών θέλουν να βγάλουν την Ε.Ε. από την δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει, αντί να κάνουν περιττές και ανούσιες δηλώσεις μάλλον θα έπρεπε να αναλύσουν αν το μείγμα Δημοσιονομικής, Νομισματικής και Συναλλαγματικής πολιτικής που καθορίζεται ουσιαστικά από την Γερμανία όπως και οι δυνατότητες και συνθήκες παραγωγής των κ-μ, συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η Ε.Ε.
Ωστόσο επειδή τέτοιου είδους δηλώσεις δεν γίνονται εν τη αφελεία κάποιων, αλλά κάπου αποσκοπούν και με δεδομένο ότι η Γερμανία δεν πρόκειται να θυσιάσει την πρωτεύουσα οικονομική θέση της, στο όραμα μιας Ευρώπης των λαών, μάλλον θα πρέπει να εστιάσουμε στα περί “τρομοκρατίας – μεταναστευτικές πιέσεις κλπ” που ελέχθησαν από την Γερμανίδα καγκελάριο.
Προφανώς η κα Merkel παραβλέπει την εξυγίανση των Οικονομιών των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου και αλλάζει την ατζέντα, θέτοντας θέμα Ομοσπονδοποίησης ορισμένου αριθμού Κρατών της Ευρώπης κάνοντας χρήση της δυνατότητας που προβλέπεται από την συνθήκη της Λισαβόνας να επιτρέπει, “μόνιμη, διευρυμένη συνεργασία χωρών της Ε.Ε. στους τομείς της εγχώριας καταστολής, στενότερη συνεργασία στην Εξωτερική και Στρατιωτική Πολιτική,” όπερ εστί μεθερμηνευόμενον ότι, προτείνεται η δημιουργία ενός “σκληρού πηρήνα” αποτελούμενου από επιλεγμένες χώρες της Ε.Ε. που θα συνεργάζονται σε συγκεκριμένους τομείς της Πολιτικής, όπως η δημιουργία πολυεθνικών Ενόπλων Δυνάμεων, κοινή Άμυνα, κοινό καθεστως συνοριακών ελέγχων, ενιαία φορολογική και εργασιακή Πολιτική.
Σε μια τέτοια περίπτωση δημιουργείται ένα ” Φεντεραλιστικό Υπερκράτος” που σύμφωνα με τους εμπνευστές του, με την ενσωμάτωση σ’ αυτό των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων και του πυρηνικού οπλοστασίου των, θα καταστεί ομότιμο με τις υφιστάμενες σήμερα Υπερδυνάμεις των ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας με ότι αυτό συνεπάγεται και ως προς την αύξηση της επιρροής του σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και ως προς την δημιουγία συγκρουσιακών συνθηκών με τα δυνητικώς θιγόμενα συμφέροντα.
Οψόμεθα στην επετειακή σύνοδο της Ρώμης την 25/3/2017.
ΥΓ. Η 25η Μαρτίου είναι ημερομηνία της δολοφονίας του Ιουλίου Καίσαρα στην Ρώμη.
Δημήτρης Α. Ζακοντίνος
Οικονομολόγος
MSc Aμυντικές&Στρατηγικές Σπουδές
Μέλος & π.Αντιπρόεδρος ΕΛΙΣΜΕ
(Ελληνικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών)