Τόση βροχή – τόση νύχτα
κι ο ήχος ίδιος – μονότονος στις στέγες
ατέλειωτη βροχή – ατέλειωτη νύχτα
τόση βροχή για μια νυχτιάτικη απουσία!
τόσες βροντές να σκεπαστούν λυγμοί
τόσα δάκρυα απουσίας – δάκρυα ανάγκης
τόσα δάκρυα πόθου για μια παρουσία!
γράφει- γράφει – γράφει…
θέλει να του πει- να του θυμίσει- να τα διαβάσει
θύμησες -μνήμες- αναμνήσεις
γράφει να ξορκίσει την ανάγκη της αγάπης
ψήλωσε η απουσία- η αγάπη- αγκάθι η ανάγκη
γράφει…γράφει…
βροχή στα μάτια
σιχαίνεται τα παρακάλια
σχίζει και ξαναγράφει
αντιπαθεί τις ικεσίες
ξανασχίζει και ξαναγράφει
απεχθάνεται τα φορτισμένα γράμματα
η βροχή κι αυτή η απουσία της αγάπης
έγινε ποτάμι ανάγκης
θέλει να τον δει- να τον αντικρίσει
πέταξε όλες τις πονεμένες σελίδες
στη βροχή να λιώσουν
κράτησε μονάχα μία και την έκλεισε στο φάκελο
μια αράδα το γράμμα που έγραψε και ταχυδρόμησε
έλα -του έγραφε-
έλα και φέρε μου τη χαρά…
