Τα δύο μεγάλα κόμματα της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80, η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή και το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, είχαν στοιχειωδώς τουλάχιστον κάποιες δημοκρατικές αρχές και διαδικασίες και ως κυβέρνηση αλλά και ως πολιτικά κόμματα.
Λειτουργούσαν τα κομματικά όργανα και ως ένα σημείο αφουγκράζονταν και άκουγαν την κομματική τους βάση που λειτουργούσε.
Μετά τον Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ έχασε τον αρχικό του προσανατολισμό, μεταλλάχτηκε, δημιουργήθηκαν μεγάλα ρήγματα κυρίως στην οικονομική πολιτική και στήριξε τα ολιγαρχικά συμφέροντα έναντι των κοινωνικών συμφερόντων που ήταν το σήμα κατατεθέν του ΠΑΣΟΚ. Εργατικά, αγροτικά, βυθίσατε το Χώρα, κρίση του ‘87.
Η Νέα Δημοκρατία, με τον Καραμανλή τον νεότερο, προσπάθησε να κρατήσει την ταμπέλα της λαϊκής δεξιάς και την πολιτική των συμφερόντων της χώρας. Βλέπε αγωγό Μπουρκάς – Αλεξανδρούπολη, άνοιγμα προς τη Ρωσία, βέτο Βουκουρεστίου, βασικός μέτοχος.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μεταλλάχτηκε και αυτή, ανοίχτηκε στην άκρα δεξιά, προσχώρησαν αμφιλεγόμενα πρόσωπα στην πολιτική της, και σήμερα είναι ένας αχταρμάς
από παλιά Νέα Δημοκρατία, Σημιτικό ΠΑΣΟΚ και Καρατζαφερική δεξιά με κεντρική πολιτική γραμμή την εξυπηρέτηση αλλότριων οικονομικών συμφερόντων.
Το μετα-παπανδρεικό ΠΑΣΟΚ πλήρωσε τις επιλογές του και είναι η σειρά της μετα-καραμανλικής εποχής να υποστεί το ίδιο.
Το ιδανικό σενάριο και η καλύτερη πολιτική λύση σήμερα για την χώρα θα ήταν μία διαρχία Τσίπρα – Καραμανλή, χωρίς τα ιδιόμορφα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς τα υπέρβαρα βαρίδια της κεντροδεξιάς (για την ακροδεξιά δεν το συζητάμε!)
Συριζοκαραμανλική διακυβέρνηση, όχι όπως διαβάζεται γραμμένο αλλά όπως θα λειτουργούσε στην πράξη.
Δυστυχώς όμως αυτό το σενάριο δεν είναι εφικτό λόγω συνταγματικού νόμου αλλά και του κοινωνικού φανατισμού της κοινωνίας. Δύο πρωθυπουργοί χαμηλών τόνων, τίμιοι, χωρίς έπαρση και αλαζονεία, και καλοί πρωθυπουργοί παρά τα λάθη τους (και σε σύγκριση με τα τελευταία 10-12 χρόνια) είναι κόκκινο πανί για μια μερίδα πολιτών που είναι ή που δηλώνουν τάχα αριστεροί και μια μικρότερη μερίδα ακροδεξιών.
Εδώ ταιριάζει ίσως η φράση του μεγάλου πολιτικού Χαρίλαου Τρικούπη. Δυστυχώς κύριοι επτωχεύσαμε ΠΟΛΙΤΙΚΑ!!!!!
Υ.Γ Με την προϋπόθεση πάντα, πως η κοινωνία θα ελέγχει την κυβέρνηση και θα την γκρεμίζει όταν η πολιτική της γίνεται αντικοινωνική και υπέρ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και των τυχάρπαστων.
Υ.Γ.2. Στο κέντρο με τις πλάτες ενωμένες. Ο ένας να βλέπει προς τα δεξιά ως προς τα οικονομικά και εθνικά θέματα και ο άλλος αριστερά σε εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα με βάση το κέντρο του κύκλου που είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής της ελληνικής κοινωνίας.
Επανέρχομαι, για να μην παρερμηνευθώ. Η προσέγγιση είναι σωστή, υπό την έννοια ότι είναι πραγματιστική. Ιδανικά, κανένας από τους αναφερόμενους πολιτικούς δεν μπορεί, κατά την κρίση μου, να εγγυηθεί τίποτα (στην πράξη και κατά μόνας). Οι πολιτικοί πρέπει να έχουν άμεμπτο παρελθόν και καθαρή κρίση. Επί του παρόντος, όμως, ακόμα και με την πόλωση που επικρατεί, θα μπορούσε παρ’ όλα αυτά να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, αν στο μεταξύ είχε επέλθει η επιθυμητή (για κάποιους, όπως και για τον συντάκτη του άρθρου) αλλαγή στην ηγεσία της ΝΔ (πριν δηλαδή τις επερχόμενες εκλογές). Σε αυτό δεν φταίει ο νόμος.
Πολύ σωστός (γι’ άλλη μια φορά). Παρακαλώ, όπως ο συντάκτης λάβει γνώση του σχολίου μου. Ευχαριστώ.
Επανέρχομαι, για να μην παρερμηνευθώ. Η προσέγγιση είναι σωστή, υπό την έννοια ότι είναι πραγματιστική. Ιδανικά, κανένας από τους αναφερόμενους πολιτικούς δεν μπορεί, κατά την κρίση μου, να εγγυηθεί τίποτα (στην πράξη και κατά μόνας). Οι πολιτικοί πρέπει να έχουν άμεμπτο παρελθόν και καθαρή κρίση. Επί του παρόντος, όμως, ακόμα και με την πόλωση που επικρατεί, θα μπορούσε παρ’ όλα αυτά να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, αν στο μεταξύ είχε επέλθει η επιθυμητή (για κάποιους, όπως και για τον συντάκτη του άρθρου) αλλαγή στην ηγεσία της ΝΔ (πριν δηλαδή τις επερχόμενες εκλογές). Σε αυτό δεν φταίει ο νόμος.