Αλλα λέω κι άλλα κάνω

Το θέμα εν προκειμένω δεν είναι αν η χώρα χρειάζεται τρεις επιπλέον νομικές σχολές εκεί που δεν χρειαζόταν ούτε μία. Δεν είναι καν η τακτική τού «άλλα λέω κι άλλα κάνω». Δεν είναι καν το πρόγραμμα σπουδών των μη κρατικών, που μοιάζει με Google μετάφραση από το εξωτερικό. Το ερώτημα είναι ποιος και με τι κριτήρια αποφασίζει τι θα κάνει κάθε ΑΕΙ.

Από τη μια η κυβέρνηση διέταξε να μην ιδρυθεί νομική σχολή στην Πάτρα, από την άλλη αδειοδοτεί τρία μη κρατικά ΑΕΙ που έχουν νομικές σχολές!

Οπως έδειξε η αδειοδότηση, η αγορά –καλώς ή κακώς– προκρίνει την ίδρυση νέων νομικών σχολών, κάτι που το κεντρικό κράτος απαγόρευσε για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ετσι, λοιπόν, τα κρατικά ΑΕΙ μπαίνουν στον ανταγωνισμό έχοντας το ένα χέρι πίσω από την πλάτη, με τον/την εκάστοτε υπουργό να το κρατάει σφιχτά. Ο/Η υπουργός μπορεί να κανονίζει ποιες σχολές χρειάζεται η χώρα. Κανονίζει ακόμη και αν είναι «αρμοδιότητα Κοσμητείας για τη μετακίνηση μέλους διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού εντός του ίδιου Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος ή σε άλλο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ιδρυμα» (ν. 5094/2024 αρ. 46). Πώς θα ανταγωνιστούν τα έρμα δημόσια ΑΕΙ τα σοβαρά ξένα πανεπιστήμια, αν τα τελευταία κάποια στιγμή δεήσουν να έρθουν στη χώρα;

Η φιλελευθεροποίηση της Ανώτατης Παιδείας, που χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα η κυβέρνηση, θέλει να επιτραπεί σε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, ακόμη κι αν κάποια στο τέλος μαραθούν. Σημαίνει άρση των απαγορεύσεων για τη λειτουργία των μη κρατικών ΑΕΙ, αλλά σημαίνει και ελευθερία για τα κρατικά να διαμορφώσουν τη φυσιογνωμία τους στο νέο τοπίο που ανατέλλει. Δεν είναι εμπόδιο το άρθρο 16 που προβλέπει ότι τα ΑΕΙ είναι «νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με (σ.σ. τάχα μου) πλήρη αυτοδιοίκηση». Μια χαρά, κι ορθώς, το στραμπούληξαν για να χωρέσουν τα… «Νομικά Πρόσωπα Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης». Δεν θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο για να υλοποιηθεί η συνταγματική πρόβλεψη περί «πλήρους αυτοδιοίκησης»; Φευ! Κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Καλοκαιριάτικα, την 1η Αυγούστου (!) ψήφισαν νομοθέτημα «ρύθμισης» του λόγου στα ΑΕΙ (μάλλον μόνο τα δημόσια) υπό το πρόσχημα «διέγερσης σε διάπραξη εγκλημάτων, βιαιοπραγίες ή διχόνοια» (ν. 5224/2024). Ο,τι ακριβώς κάνει και ο Ντόναλντ Τραμπ στα αμερικανικά πανεπιστήμια με το πρόσχημα του αντισημιτισμού.

Για το καλοκαιριάτικο αυτό φρούτο θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο, διότι το θέμα είναι σύνθετο, αλλά προς το παρόν θα πρέπει να παρατηρήσουμε το εξής: το καλό που έκανε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ανέδειξε στην πράξη όλα τα στραβά της Αριστεράς. Το κακό τούτης της κυβέρνησης είναι είναι ότι συκοφαντεί στην πράξη όλες τις αρετές του φιλελευθερισμού.