Αναπολώ… τέτοιες μέρες…

Θυμάμαι και νοσταλγώ εκείνα τα Χριστούγεννα με τα λιγοστά, αλλά τόσο πολύτιμα για εμάς αγαθά.Έχω αναμνήσεις από κάποια Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων, όταν δεν υπήρχαν καλοριφέρ στα σπίτια, τα καφενεία είχαν στο κέντρο τους μια ξυλόσομπα και οι πελάτες καθόντουσαν γύρω της για να πυρωθούν. Το χειμώνα, το χωριό μεταμορφώνεται σε παραμύθι, το οποίο μυρίζει σαν Χριστούγεννα: μυρωδιά από τις σιδερένιες σόμπες.Τα Χριστούγεννα μυρίζουν σκόρδο και θυμίαμα, με τα οποία το παλαιότερο μέλος της οικογένειας – ο παππούς μου αγιάζει το σπίτι για να διώξει τα κακά πνεύματα.Έτσι μυρίζουν τα Χριστούγεννα, σαν το παλιό σπίτι των παππούδων που περιμένουν όλο το χρόνο για αυτήν την ημέρα, να μαζευτούμε στο τραπέζι, όπου λέμε ιστορίες.

Το χωριό μας ήταν μικρό. μοναδικο και ομορφο Όλοι, λίγο-πολύ, είχαμε κάποια συγγένεια μεταξύ μας και γνωριζόμασταν καλά . Απ’ όποιο σπίτι και αν περνούσες κάτι θα είχαν να σε φιλέψουν. Ένα κομμάτι αχνιστό ψωμί, ένα κουλουράκι καρύδια ή αμύγδαλα, μήλα και πορτοκάλια, σύκα και σταφίδες! . Οι χωριανοί μας το θεωρούσαν ασέβεια να πηγαίναμε στο σπίτι τους και να μην μας έδιναν ο,τι καλύτερο είχαν. Αλλοτινές εποχές και εμείς πιτσιρίκια χαρούμενα βγαίναμε στις γειτονιές παραμονές Χριστουγέννων τραγουδώντας άλλα τα κάλαντα και άλλα τραγουδάκια που είχαμε μάθει στο νηπιαγωγείο ή στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.Κι έφτανε το ξημέρωμα των Χριστουγέννων που όλοι περιμέναμε. Η καμπάνα χτύπαγε χαρμόσυνα από νωρίς κι όλοι ετοιμαζόταν να φορέσουν τα καλά τους και να πάνε στην μεγάλη λειτουργία. Μετά το «μετά φόβου θεού και αγάπης προσέλθετε» που σήμαινε την ώρα της μεταλαβής ο παππά Βασιλης που φορούσε τα πιο γιορτινά του άμφια και έψελνε με δύναμη και ιδιαίτερη επισημότητα μπροστά σ ένα εκκλησίασμα με όλους. Μετά την εκκλησία οι νοικοκυρές πήγαιναν στο σπίτι για την προετοιμασία του φαγητού κι οι άντρες στα καφενεία, κουβεντούλα και ευχές..Ήταν μια μέρα γιορτής με τα όλα της !!!! Ένα ιδιαίτερο μοσχομύρισμα ωστόσο έβγαινε από το κάθε σπίτι και απλωνόταν σ’ όλο το χωριό, αφού ήταν η ώρα να στρωθεί το πλούσιο χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τη σούπα να αχνίζει, το κρέας να μοσχοβολά.πιτες τσιγαριδες λουκανιτσες.Κάπως έτσι ήταν η ζωή στο χωριό μου τις μέρες των Χριστουγέννων . Οι ίδιες συνήθειες επικρατούσαν λίγο-πολύ και στο κάθε σπίτι. Η ζωή ήταν δύσκολη αλλά και χαρούμενη με τα προβλήματα για τον καθένα, χωρίς εξάρσεις κι απρόοπτα. Υπήρχε αλληλεγγύη στο χωριό γιατί δεν υπήρχαν μεγάλες ανισότητες κι έτσι όλα ήταν σε όλους διαχειρίσιμα…Και όλα άρχιζαν με ένα “εις υγείαν και του χρόνου”, μ’ Εκείνους… που ποτέ πια δεν θα ξαναδώ… Εκείνους που τέτοιες μέρες περίμεναν πώς και πώς να μας δουν και να μας καλωσορίσουν, να μας υποδεχθούν και να μας φροντίσουν. Κάποιο ξωτικό με άγγιξε απόψε και με παρέσυρε σε άλλο χρόνο , σε άλλο τόπο, στάθηκα από πάνω και ανοιγοκλείνοντας για ένα λεπτό τα μάτια μου βρέθηκα παιδί στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς να το κρυφοκοιτάζω από μια γωνιά νιώθοντας μια γλυκιά νοσταλγία για τα χρόνια της ζωής μου που τα σημάδεψαν όμορφες μικρές στιγμές. Τέτοιες μέρες… θυμάμαι και αναπολώ. Τέτοιες μέρες “που οι ουρανοί αγάλλονται και χαίρει η κτίσις όλη”!

Καλη γεννα Χριστου σε ολους…..

Χρήστος Γκίνης