Ανέλπιστη χαρά και συγκίνηση μας έφερε η «Ελπίδα»!!!

Η Ελπίδα, σε μια στιγμή αυτοηδονισμού του Δία, (σύμβολο της απόλυτης συγκεντρωτικής εξουσίας), ανασήκωσε το πώμα από το πιθάρι που την περιόριζε, ο απόλυτος μονάρχης, και βγήκε ελεύθερη για να πετάξει στα καμποχώρια των Χασίων, δίπλα στους ανθρώπους των χωριών που ερημώνουν. Οι αποδράσεις της «Ελπίδας» από το πιθάρι του Δία, στην πόλη των Γρεβενών, είναι πάρα πολλές και τούτο γιατί οι γυναίκες, ως θεραπαινίδες της, την υπηρετούν με επίγνωση, κάνοντας πολλές ετήσιες «αφιερώσεις».

«Ελπίδα», όπως είπε, στην χαιρετιστήρια ομιλία της, η τριακονταετής πρόεδρος της, Ευαγγελία Μπόγκια, είναι ένας σύλλογος που δημιουργήθηκε πριν από 30 χρόνια, μέσα από τις ανάγκες που προέκυψαν, μετά τον σεισμό, στις 13 Μαΐου, το 1995 για την κοινωνική, ψυχολογική και οικονομική στήριξη των συμπολιτών μας.

Και τούτη τη φορά, δεν ήταν μόνο υλικό το φορτίο που κρατούσε στους ώμους της, που με ιδιαίτερη φροντίδα διαχειρίζεται ώστε να συμπαραστέκεται τους αδύναμους συμπολίτες μας, ήταν και διδακτικό, ήτοι σκόρπισε αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, σεμνά, την διδαχή, που έρχεται μέσα από τη διαιώνια επιβεβαίωση του Ελληνισμού, ότι η αυτενέργεια των πολιτών, ως συλλογική δυναμική επίλυσης των προβλημάτων της κοινωνίας, αναβαθμίζει τον Τόπο και την πόλη. Ο Τόπος και η πόλη ανέρχονται πολύ ψηλά στην κλίμακα της πολιτισμικής κατάκτησης. Δημιουργούνται, οι προϋποθέσεις της οικονομικής ανάπτυξης. Και δίνουν ταυτόχρονα αίγλη και δημιουργική ταυτότητα στους πολίτες και στις συλλογικές τους πρωτοβουλίες.

Στις 10 το πρωί, την Κυριακή 11 Μαΐου, ξεκίνησαν, από την πόλη των Γρεβενών, μ ένα τουριστικό λεωφορείο εξήντα και πλέον γυναίκες με προορισμό τα χωριά των Χασίων για να επικοινωνήσουν, να αλληλογνωριστούν, ν ανταλλάξουν γνώμες και γνώση, να πληροφορηθούν για τις συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στα μικρά χωριά, ώστε να συμβάλλουν με τη συμπαράστασή τους στην ανακούφιση των αδύναμων συμπολιτών μας, που βρίσκονται κάτω από τη δίνη των προβλημάτων που τους επιβάλλει ο πολιτικός ανισομερής καταμερισμός της οικονομίας! Οι λιγοστοί πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και περισσεύει η φτώχεια και η ανέχεια των υπολοίπων πολιτών.

Μετά από μια ώρα, στις 11, βρίσκονται στην Παλιουριά, ένα όμορφο και ζωντανό χωριό στα ριζά του βουνού Μπουνάσια, που ήταν, κατά την επιστημονική τεκμηρίωση των γεωλόγων, το πρώτο βουνό που αναδύθηκε στην Ευρώπη, από τα νερά της Τηθύος. Εκεί τις υποδέχθηκε η πρόεδρος του Πολιτιστικού Περιβαλλοντικού Συλλόγου, Ναβροζίδου Σοφία με όλο τον κόσμο της Παλιουριάς.

Ο πρωινός καφές συνοδεύτηκε με μια γόνιμη συζήτηση και η αλληλογνωριμία έδωσε την υπόσχεσή της να ξανανταμώσουν, ώστε να συσφιχτούν οι σχέσεις και να δημιουργηθούν οι συνθήκες πιο τακτικής επικοινωνίας, επαληθεύοντας την προοδευτική προσέγγιση ότι, χωρίς επικοινωνία δεν χτίζεται κοινωνία. Κι όταν η επικοινωνία γίνεται σε επίπεδο κοινωνικών συνόλων τότε έχουμε την κορύφωση ενός ώριμου πολιτισμού, όπου αναβαθμίζεται η αναπαραγωγή του μέσα από την πολιτιστική ανταλλαγή και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις νέων πολιτιστικών δεδομένων. Αμέσως μετά ακολούθησε η ξενάγηση από τον Στέργιο Παλπάνη στο Λαογραφικό Μουσείο του χωριού. Ένα Μουσείο, όπου φυλάσσεται όλη η προγονική παρακαταθήκη σε εργαλεία χρήσης της προηγούμενης εποχής. Συγκινητικό το αποτέλεσμα, που γέμισε με ενθουσιασμό όλες τις γυναίκες της «Ελπίδας»!

Το μεσημέρι συγκεντρώθηκαν στην ταβέρνα «Ηλιόγερμα» για να γευματίσουν, όπου η εκπρόσωπος των γυναικών της Δήμητρας Βικτωρία Κερασίδου Μωυσιάδου καλωσόρισε και επαίνεσε την πρωτοβουλία της «Ελπίδας» να επεκτείνει την εμβέλεια της και στα χωριά, ώστε να βρίσκεται σήμερα ανάμεσά μας. Την εκδήλωση επίσης χαιρέτησε ο Δήμαρχος Δεσκάτης κύριος Δημήτριος Κόττας.

Στο τραπέζι του γεύματος παραβρέθηκαν γυναίκες από τον ΕΜΟ Δεσκάτης, από την Παρασκευή, την Παναγιά, την Παλιουριά και το Καρπερό.

Τα τραπέζια ήταν γεμάτα από γλυκά και πίτες που έφτιαξαν οι γυναίκες της Δήμητρας για να ευχαριστήσουν τις φιλοξενούμενες.

Μετά το φαγητό όλες μαζί ένωσαν τα χέρια για να χορέψουν δημοτικά, ποντιακά και λαϊκά τραγούδια, με την ψυχή τους εύφορη και το χαμόγελο τους πλατύ, που ήταν δηλωτικό της ευχαρίστησης που αισθάνονται μέσα σ αυτόν τον ιδιαίτερο κοινοτισμό της προσφοράς και της αλληλεγγύης. Μοιάζει σαν μια μετουσίωση της αμυντικής συλλογικότητας στα χρόνια τα δύσκολα του διαλυτικού ατομικισμού.

Μέσα σ όλες τις ιδιοτελείς προκλήσεις που βρίθουν στον περίγυρο, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που νοστιμίζουν σαν το αλάτι την κοινωνία. Είναι αυτοί που δηλώνουν ότι δεν θέλουν να είναι στο μόνιππο της εξατομικευμένης πολυτελούς διαβίωσης, αλλά, μαζί με τους πολλούς, να παίρνουν οξυγόνο από τα όνειρά τους και να βρίσκονται αλληλέγγυοι στον πόνο και τις αγωνίες τους!… Είναι αυτοί που χτίζουν αναχώματα στον κοινωνιοβόρο ατομικισμό!…

Αμέσως μετά συνεχίστηκε η συζήτηση στον απογευματινό καφέ, στον «κήπο» του «Δημήτρη», που ήταν προσφορά των γυναικών της Δήμητρας.

Οι ώρες, πολλές φορές, δεν χωρούν το εύρος της ψυχικής ευωχίας και την καλοπρόσηνη διάθεση, φαίνονται μικρές και περιορισμένες, άφησαν, στενόχωρα, το υπόλοιπό τους στην υπόσχεση για την επομένη συνάντηση.

Ήταν μια μαγιάτικη ημέρα, όπου η «Ελπίδα» απέδρασε ξανά από το πιθάρι περιορισμού που την επέβαλε ο Δίας και μας έφερε ανέλπιστη χαρά και συγκίνηση!…

Ζαγκανίκας Σίμος