Ανταπόδοση και Ηθική στην Τοπική Αγορά: Η Συμβολή Μας στην Επιβίωση και Ανάπτυξη
Ζώντας στην «επαρχία» (περιφέρεια, κατά τη δική μου εκδοχή) κινούμαστε σε μια αγορά (τοπική) όπου προσφέρουμε «τον οβολό μας» προκειμένου να υπάρξει μια ισορροπία και μια υγεία και μια συνεχόμενη κι ανακυκλούμενη ροή των χρημάτων (μας). Ο στόχος; Εύλογος, δεν χρήζει ανάλυσης.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν (πρέπει να) συμβαίνει μόνο στην επαρχία, αλλά στις αγορές όλης της επικράτειας, ακόμη και σε αυτές των μεγάλων πόλεων.
Στα πλαίσια των εννοιών «αμοιβαιότητα – ανταπόδοση» και των άγραφων νόμων του καθενός μας αλλά και της γενικότερης «παιδείας» μας, η ζωή (μας) επιτάσσει την ανάλογη «ηθικά» αντιμετώπιση. Γιατί, για να υπάρχεις «εσύ» πρέπει να υπάρχω «εγώ».
Χαρακτηριστική η ρήση των «παλαιών» και πάντα επίκαιρη : «το’ να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο».
Η ανάπτυξη, οι φιλοδοξίες και οι στόχοι επέκτασης των επιχειρήσεων είναι απόλυτα θεμιτό και μόνο ενθαρρυντικό όταν συμβαίνει, και φυσικά δικαίωμα του κάθε επιχειρηματία να ονειρεύεται το μαγαζί του όπως εκείνος επιθυμεί, δημοκρατία έχουμε (ευτυχώς).
Δεν είναι κανένας άξιος και σε θέση να το κρίνει.
Κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, υπάρχει κάτι όμως που δεν είναι αποδεκτό, όταν εγώ προσπαθώ να πουλήσω τις (σημ: υψηλού επιπέδου) υπηρεσίες του μαγαζιού μου κι αυτό είναι η «μιζέρια» που διοχετεύεται άφθονη τα τελευταία χρόνια κυρίως, στο «δεν έχω» ή «δεν διαθέτω» ή «δεν απευθύνομαι εδώ» ή …ή..ή ….στα δικά μου αυτιά οι δικαιολογίες αυτές ηχούν πολύ υποκριτικές και με κάνουν να σκέφτομαι αλλιώς.
Καλώς ή κακώς (το δεύτερο για μένα) οι αγορές μέσω Ίντερνετ με το «απρόσωπο» χαρακτηριστικό έχουν κατακλύσει τη ζωή μας. Είτε πρόκειται για υλικά αγαθά, είτε για παροχές υπηρεσιών.
Όλοι όσοι έχουμε μαγαζιά και προσπαθούμε να ζήσουμε, βιοποριστούμε κι, εντέλει, επιβιώσουμε, αναμένουμε πως θα έρθει κάποια στιγμή όπου και μεις «θα πάρουμε ότι δίνουμε».
Ζώντας με την ελπίδα και το όνειρο ότι θα έρθει η στιγμή όπου θα συνειδητοποιήσουμε άπαντες ότι «εγώ» έρχομαι στο μαγαζί σου και σου αφήνω τα χρήματα μου, συνεχώς και διαρκώς, οφείλεις να περάσεις και «συ» την πόρτα του δικού μου. Και όχι μόνο μια φορά.
Σε ότι με αφορά, κοιτάζω απευθείας στα μάτια τους επιχειρηματίες της περιοχής μας.
Εσείς;
Στην κρίση σας…
