Η υπόθεση του “φερόμενου” ως παιδεραστού σκηνοθέτη-ηθοποιού αναβίωσε εκφάνσεις του κατά άλλα περίλαμπρου κλασικού και ελληνιστικού πολιτισμού μας, πολλά χρόνια πριν από την έλευση του Χριστιανισμού.
Αναφέρομαι στο “Συμπόσιο” ή “περί έρωτος” του Πλάτωνα και στην εισαγωγή του Καθηγητή Ιωάννη Συκουτρή πως η “συναναστροφή” ή “συνεύρεση” “ερώντος” και “ερωμένου” π.χ. του Σωκράτη και του Αλκιβιάδη αποτελούσε προϋπόθεση για μια ανώτατη παιδεία στο κλεινόν άστυ τον 5ο-4ο αιώνα π.Χ.
Φίλοι και φίλες, οι μετά τον Χριστό και ιδίως οι μετά τον Διαφωτισμό Δυτικές κοινωνίες έλυσαν το θέμα με την “διάχυση των φώτων ” σε όλα τα κοινωνικά στρώματα ως καθήκον της πεφωτισμένης πολιτείας.
Η αναβίωση της παιδεραστείας και μάλιστα ως έκφρασης εξουσιαστικής επιβολής απορρεούσης εκ της θέσεως που κατέχει κάποιος, και ουδόλως ως έρως και μίμηση ενός προτύπου όπως συνέβαινε στην αρχαία κοινωνία, δεν είναι απλώς ανοσιούργημα, δεν είναι μόνο αμαρτία, που στην αρχαία εκδοχή της σήμαινε “αδυναμία εκπλήρωσης ενός στόχου”.
Είναι ΑΓΟΣ, κατά το “Κυλώνειον άγος” της αρχαιότητας.
Που επέσειε “την μήνιν των θεών”. Είναι άγος με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο!!!
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
