Αναπτύσσονται κάποιες επιστημονικές θέσεις, οι οποίες βασίζονται μεν της βασικές αρχές της βιοηθικής, αλλά προκειμένου να αντιπαρατεθούν και να αντικρούσουν διαφορετικές θρησκευτικές και ηθικές αντιλήψεις, καλλιεργούν έναν παράδοξο φονταμενταλισμό, ερμηνεύοντας της αρχές αυτές κατά τρόπο παντελώς αυθαίρετο. Την μη αποδοχή λ.χ των εκτρώσεων, την αποδίδουν στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και ισχυρίζονται πως με την άρνηση των αμβλώσεων παραβιάζεται η βασική αρχή της αυτονομίας του ατόμου, καθώς και της προστασίας της ατομικής υγείας ή της αντιμετώπισης του υπερπληθυσμού.
Έτσι, ξεπροβάλλει της φονταμενταλισμός περιβεβλημένος τον επιστημονικό μανδύα, ο οποίος επιβάλλεται στην κοινωνία και γίνεται αδιαμαρτύρητα αποδεκτός εξαιτίας του απεριόριστου σεβασμού που τρέφει για την επιστήμη. Ακούγονται, λοιπόν, κάποιες φωνές που μιλούν για την προπαγάνδα των απρόσωπων πολυεθνικών εταιριών, ανά τον κόσμο, οι οποίες σχεδιάζουν, προωθούν και εκμεταλλεύονται τη βιοτεχνολογική έρευνα και τα επιτεύγματά της, για να κερδοσκοπήσουν, ερμηνεύοντας της αρχές της βιοηθικής κατά το δοκούν, αλλά είναι αδύναμες.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και θεολογίας θα έπρεπε να είναι πιο ενεργός, γιατί προβάλλοντας της γνήσιες αρχές και το πνεύμα της χριστιανικής ηθικής θα μπορούσε να κατευθύνει σωστά την κοινωνική αντίδραση απέναντι και στα ζητήματα της βιοηθικής. Αλλά παραβλέπουν ότι οι βασικές αρχές της, εμπεριέχονται κατά τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε πολλά ιερά κείμενα, σε της παραδόσεις μεγαλύτερων ή μικρότερων θρησκειών.
Εξάλλου για να της αποδεχτεί κάποιος δεν σημαίνει πως πρέπει κατανάγκη να είναι θρησκευόμενος, αφού ο ηθικός νόμος μιλάει της καρδιές όλων των ανθρώπων, θεϊστών και αθεϊστών, είτε δηλαδή συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε για την προέλευσή του.
Αν π.χ πάρουμε την πρώτη και κυριότερη από της αρχές, την αρχή της αυτονομίας, σύμφωνα με την οποία κάθε λογικό άτομο πρέπει να έχει την ελευθερία της προσωπικής επιλογής και απόφασης δίχως κανενός είδους εξωτερικούς πειθαναγκασμούς, δεν μπορώ να καταλάβω πως και από ποιους θα μπορούσε να παρερμηνευτεί. Και πάλι, της, εκφράζεται εύλογη επιφυλακτικότητα, αφού η βασική αυτή αρχή μεταφέρθηκε στη βιοηθική από την καντιανή φιλοσοφία και στην πράξη χρησιμοποιείται για κάθε είδους αυθαιρεσία και συχνά εναντίον των υπολοίπων αρχών. Κατά την ορθόδοξη χριστιανική ηθική η αυτονομία αντιστοιχεί στο ανώτερο επίπεδο της ηθικής τελειώσεως του ανθρώπου. Αν, λοιπόν, επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε την αρχή της αυτονομίας από χριστιανικής απόψεως θα πρέπει να τη συνδέσουμε με την αρχή του προσώπου και να τη δούμε στην υπερβατική προοπτική της. Το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου – κατά την ορθόδοξη ανθρωπολογία – ως προσώπου καταργείται από την αυθαίρετη ερμηνεία της βιοηθικής αρχής της αυτονομίας. Αληθινά αυτόνομος άνθρωπος είναι της που περικλείει μέσα του ολόκληρο το ανθρώπινο είναι, ο παγκόσμιος άνθρωπος, της ο Χριστός ως άνθρωπος, και η συμπερίληψη αυτή γίνεται δυνατή μέσα στην παρουσία του θείου Είναι. Η βιοηθική, της, αρχή της αυτονομίας τοποθετεί στη θέση του αληθινού προσώπου το εγωκεντρικό άτομο, ενώ στηρίζοντας τη διακοπή της κύησης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με της της αρχές της βιοηθικής αφού «καλύπτει» την απώλεια ζωής.
Ηλίας Μάρκου
