ΑΝΤΙΘΑΜΑ. Ολυμπίας Τσικαρδάνη

Απ’ τα σχολειά αρχίζει
ο νους μας να ψηλώνει.
Απ’ τα θρανία μεγαλώνει η καρδιά.
Από το δάσκαλο ερωτεύεσαι τον κόσμο,
τ’ άστρα, το δίκιο,
τον άνεμο, τα δέντρα,
τα φτερά.
Σε τούτα τα σκαλιά,
πλεγμένα χέρια
αγκάλιασαν λιθάρια και σιωπές.
Η πέτρα και το χώμα,
τα μάρμαρα, το φως,
γενήκαν της αγάπης μας
το χρώμα,
και το νερό
που ξεδιψάει τις ελιές.
Όσο υπάρχουν δάσκαλοι
που ακούν τον ήχο των κυμάτων,
των αηδονιών τις τρίλιες
και το γέλιο των παιδιών,
τόσο θα φεύγουν οι χειμώνες
απ’ τις κατεβασιές ονείρων,
κι οι παιδικές οι χούφτες,
με ήλιο θα γεμίζουν,
κι οι μαύρες πέτρες
που αντηχούν αιώνων συμφορές,
θα γίνονται καλύβια σε περβόλια,
ψωμί σε άδεια χέρια,
κι αντίθαμα
σε θάλασσες χρυσές…

Ολ. Τσικ

Παγκόσμια ημέρα
εκπαιδευτικών