ΑΠ’ ΤΙ ΔΩΙΑ ΚΙ ΣΙΑΠΕΡΑ ΕΧΟΥΜΙ ΚΙ ΞΕΝΤΡΟΥΠΑ, ΚΙ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΚΑΪΠΙΟΥΘΟΥΝ ΤΑ ΤΣΙΟΥΤΣΑΝΑ ΑΠ ΤΑΣ ΟΘΟΝΑΣ…
Ντοπιολαλιά Δρυόβουνου. Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος
Β ΚΥΚΛΟΣ 13ο ΜΕΡΟΣ
Τακς: Αρχινούν λοιπόν κι τα πουλιουμούν όλα σιαπέρα (αυτόϊα γένιτι σι ένα ντιπ τσιούτσιανου σπιτούλ’, σαν του θ’κόμας τουν αναγκαίου πο’ ‘χουμι στου νουβρό μας , κι άμα δε χουράει στου μπαχτσιούλ’ μας, κι αν πάλι δε χουράει στουν αυλαγά που δίπλα π’ του σπίτ’ μας κι του λέν..απουδυτήριου). Μόλις ξιγκουλιουθούνν ντιπ οι βιράνκις, τσακών’ ένα ξουράφ’, κι είδις π’ εχ’ν αγριουμάλια , ένα πουκάρ παρακάτ’ ‘π’τν κλιά; Όπους λοιπόν πιριποιούμαστι ειμείς του θ’κόμας του μστάκ..κι του φέρνουμι ίσια μι του χείλ’, ετσ’ φκιάν κι αυτές, ξουρίζ’ν του μαλί ίσια μι του χείλ’.. κι κόβουντι κι αυτές όπους ιμείς κι τσουρίζν κι παρπαλιούντι που μέσα τ’σ , αλλά δε βγαν γκκ για να μη δειχτούν (μέχρι τωρα γιρί τυράνια). Ύστιρας, τσακών’ ένα μι σκνιί, που έχ’ δυό μκρά παρταλούλια , σα γκούβις που μπρουστά κι του πουδέν’ στα βζιά τ’σ!!!. Του μ’κρό του παρτάλ’ στ’ μέσ’ ταχατιά που μπρουστά κρύβ’ του σιλίβουρδου , που δίπλα έχ’ κατ’ λιανά σκνιά, σαν τι αυτά π’ δεν τα ντέγκια κι τα δεν’ φλιόγκου στ’ σ δυό τ’σ μιργιές στα κουλιά κι απού πίσου, έχ’ ένα χουντρό σκ’νί π’ σιβαίν, μεσ’ στουν κώ@#$ου…στουν ουπισνό ήθιλα να πω (να μη σχουρνάτι) μια τριχιά δηλαδής, άλλ’ ψιλότιρ’ σαν γουμαρνή, άλλ’ χουντρότιρ σαν που βόϊδ..πάντους είνι όκαχτ’ τριχιά. Σιαπάν , όπους ανάφιράμι παραπάν, πουκάτ’ π’του κατσιαούλ’, π’ εχ’ν τα δυό τα βνά, λουίς-λουίς, άλλις, άλλα ψ’λότορα σαν τουν Α’γιώργ’ κι τουν τσαπουρλιάνου άλλα κουντύτιρα σαν τ’σ καρδαράδις, που στ’ν κουρφή δεν εχ’ν ικλισι’ες αλλά έχν ρόγα τσιουτσιανότιρ’ π’ τι ‘κείνα τα μουσχουστάφλλα στ’ν πιρουγλιά κι απού γύρου , σαν όταν χύνιτι ου καφές τ’ Λιόλια κι φκιαν τρανές τρουτσκαλτσιές στου τραπεζ..τι βαν; Βαν τα δυό τα μκρά τα παρτάλια, π’ κρυβ’ν ταχατιά τα μουσχουστάφ’λα (τ’ς κουρφές δηλ. ) κι συνδέουντι στ’ μέσ’ π’ τα β’να ή μι σκνί ή μι κρικέκα (ειδικά όταν είνι π’ τ’ν Κρητ’ μι σκνί…) . Που δίπλα βγαίν’ κατ άλλα σκνιά, τρανά π’ φταν’ μέχρι πίσου στν πλάτ’ στα πλατάρια. Αυτόϊα του ένδυμα του ουνουματίζν σουτιέν. Ιδώια όμους αρχινούν τα δυσκουλα. Ουρλιέτι π’του τσιούτσιανου του σπιτάκ’ , π’ του απουδυτήριου η άλλ’ ..(πχ) Προυκόπππππ Πιαλάει ου Προυκόπ’ς σφαίρα μι τουν χιρίσ’ κι τουν ξιχέζ’ , μη τουν απουπιάν’ μεσ’ στουν κόσμου , κι χιρίσ’ κι τουν χουιάζ, κι στουν πάτου στου σπιτ, δεν τουν δώσ’ κι τουν φκιάσ’ κι άργανου.. «Μάλιστα αγάπη μου!!!» «Σέβα ψίχα στου σπιτούλ’ μπρε κατραντζμένι, να μι βουιθίις ψίχα να τιργιαστώ». Σιβαίν’ ου Προυκόπς αλλά που να χουρέσ’ν κια οι δυό αντάμα. Ζλούγ’ τ’ν κλιά, βγάν’ τουν αέρα απ’ τα πλιμόνιατ’, ανοίγ’ του στόματ κι φουσκών τα μάλουγα μι αέρα για ν’αχ’ ψίχα να μη τα κριτσίσ’ , αλλά του κυριότιρου… γένιτι ένα μι του ντβάρ’ π’ του απουδυτήριου. « Για πέρνα μι τα σκνιά, π’ του στηθόδιζμου, ‘πουκάτ’ ‘π’ τ’ς αμπασκάλις, κι δέστα φλιόγκου που πίσου στ’ν πλάτ’ Κόπη μου ( υπουκουριστικό απ του Προυκόπ).Πιδεύιτι να σκώσ’ τα χέριατ’ γιατί είνι ντιπ ζλουγμένους κι στουν πάτου τα καταφέρν. Χιρναει κι δεν’ φλιόγκου, όπους στ’ν πουδιά π’τουν βάν’ αράδα κι τ’ δεν’. Ακούιτι η άλλ’: «Τι έφκιασις ρε παρτάλα; Θέλτς να μι ξιαρίις; Τι τόσφιξις έτσ’ ρε ανιπρόκουπι κι μι τά ζλουξις ντιπ; Τι φλιόγκου έφκιασις ρε μάζουμα; τέτοιου π’ φκιάντς στου καπίστρ απ’ του γουμάρ; Η τέτοιουν π’ φκιάντς στου γκουρτσάγκαθου πτου δεντς; Ξέσφιξτα ρε αχαΐριφτι κι δεσ’ τα κανουνικά…ουχτίκα». Λύν του φλιόγκου ου Προυκόπ’σ κι έτς ντιπ καταϊδρουμενους πούνι , τουν ξαναδέν’. Ακούιτι πάλι «Τι έκιασις πάλι ρε κουτσουλουπόντκου; Είδις ρε που πάει του ένα του βζί; …έφτασιν στου νουφαλόμ τι του ξιμπόλκινις ετσ’ ρε χαραμουφάϊ; Μη αντηργιέσι;» Άϊντι πάλι ξανά-μανά ου Κόπης, μι τα πουλά , στουν πάτου του πιτχαίν καμπόσου (πάλι δεν είνι ικανουποιημέν’ αλλά κουριμός, του ζιαβαρνούν, να του σώσν , να μη τ’ς ακούσν ως σιακάτ στ,ν Αίγυπτου… του Νείλου)
Νιάνιου..τι γέγκιν ρε πιδί απουκιμήθκις;
Νιάνιους: Όχ’ ρε Τάκ’ ..έσβσιν η μια η γκαζόλαμπα κι για τι αυτό δε μι γλέπ’σ κι θαρείς απουκοιμήθκα
Ου Τακς, τηράει στου γυαλί κι γλέπ’ ότι έχ γκάζ’, τραβάει του φ’τίλ, βγάν’ του τσιακμάκ’ κι τ’ν ίσκνα…τσιακταει κι ώοοπ ανάβ’ πάλι η γκαζόλαμπα κι γλέπ’ καθαρά του Νιάνιου..
Νιάνιους: Κι δε μι λες ρε αξά, σι αυτές ικεί σιακάτ’ φαίνιτι κι του κότσ;
Τακς:«ναι»,
Νιάνιους:Φαίνιτι κι του γόνα;
Τακς: «ναι»
Νιάνιους: Κι ου νουφαλός; Κι τα πλατάρια; Ου αντρουπή ..πρεπ να ιδώ για να πστεψου (ταχατιά δε πίστιβιν..)
Φουτουγραφους: Κι ύστιρα όλ’ αυτοί αντάμα, κι αυτές κι αυτοί ξέρ’ς τι φκιάν; Παίρν φόρα κι ρίχνουντι όλ’ αντάμα στου φαρμάκ’ ..σ’ν αλατσιά, στ θάλασσα. Μπατσιαλεύουντι, τσιαλκεύουντι άλλ’ ρίχνουντι μι του κιφάλ’ , άλλ’ μι τα πουδάρια, σιβαίν’ του φαρμάκ’ στου στόμα, φτιούντι , στ’ς μύτις φταρμιούντι, στα μάτια κι δε ζαρίζν καντίπουτα, στα φτιί κι ακούν’ ύστιρα μόνι μπουμπούναρου κι τζιτζικαίοι..κι χαίρουντι, πουλύ χαίρουντι..κι γιλούν. Άλλους κατουράει γιατί τουν ήρθιν κι δεν προυφταίν να παει στου μέρους, άλλους φτάει, άλλους τ’ς απουλνάει κούφιις κι όλ αντάμα φουνάζ’ν « Ωρέ καθαρότιρου δεν είδα, φαίνουντι οι μπιστιριές στουν πάτου, κι ένα πουλύ χουντρό ουλούκ’ π’ βγάν’ κάτ’ κίτιρνα κι καφέ…γλέπου κάτ’ τριχούλια που τρίκυκλου, κάτ’ νάϊλα τέτοια π’ σκιπάζν τ’ς ιλιάστρις, κάτ’ παλιουτσόβαλα π’ δεν ξέρουμι τι έχ’ν…πλαστικά μπουκάλια κι καρέκλις…ωρέ αυτό είνι του καθαρό πιριβάλλουν π’λεν…διαμάντ’». Μιτά απ τ’ αυτό, όλ’ αντάμα πάλι παίρν’ φόρα κι πίσου ικεί π’ πατούν. Ικεί που είνι κάτ’ παρδαλά τρανά παρασόλια, ζουπζμένα στουν άμμου…δεν πααίν πουκάτ’ π’ τα παρασόλια ,δίπλα κιντώνουντι καταΐ στουν άμμου, κι καμν τς ψόφιοι.. κι μια κοιτούν κατά αμπρουστά ..μια τα πίπκα ..κι καψαλνιούντι, αρπάχν κι ύστιρα χιρνούν αλείφ’ν , γιαούρτ’ κι ιπιδή δεν τ’ς πιάν’ γιατί είνι αρύτιρου, βάν ένα σαν κλιάστρα, στ’ς βαριές πιριπτωσεις βαν γκρούντις. Μόλις πιρνάει ψίχα η ώρα, τότι θμούντι,τότι τ’ς έρχουντι τα γίδια. Πιτάχνουντι ουπάν ουρθοί, κι είνι κάτ’ σιούρκις π’ στ’ν ΄ακρα εχ’ν σίτα όπους του πουτηστήρ’ π’ φτεύουμι καπνό κι βγαν’ ΚΑΝΟΥΝΙΚΟ , νιρό, γλυκό για πιόμα. Κι αρχινούν (δεν του λεν αλλά του σκέφτουντι) Ωρέ τι έγκλημα εφκιασάμι κι σέφκαμι στου βρουμουνέρ;; κι ξιούντι, κι γκραφαλνιούντι κι ιπιδής δεν έχ’ν πράσινου σαπούν’, ούτι κασταλαΐ..χουρχουλιάζν ουπάνουτς ένα γάλα πηχτό, τέτοιου π’ βγάν’ τα πρόβατα τούν Αύγουστου που τρων καλαμιές, κι αφριζ’ αυτό του γάλα, σα να βαραίντς καδί. Ύστιρα ξιπλένουντι κι φεύγν. Θαρείς έβαλαν μυαλό κι δε θα του ξανακάμ’ν αλλά τ’ν άλλ’ τ’ μέρα τα ίδια πάλι απ τν αρχή. Μσόχαζ..που να τ’ς γιουμοϊς του κιφάλ’.
Αααα αξά είπα θα σι δείξου φουτουγραφικό υλικό. Παίρν του ένουχου του ύφους, κι ένα σαρδόνιου χαμόγιλου ζουγραφίζιτι στου προσουπότ’. Τσακών τ’ θυμουνιά μι τ’ς φουτουγραφίις τ’ς ‘υρνάει κανουνικά κι αρχινάει (γκαργκαλιετι κι ψίχα). Ου Νιανιους τιζαρώνιτι, σαν βρακουλάστχου για να γλεπ’ καλύτιρα..απ’ του τέντουμα, κόντιψι να γκριμίς κι του τραπέζ’. Αρχινάει ου φουτουγράφους.Ιδώϊα είνι σόϊα τ’ σιμπέθιρου ‘πτ’ μισαρά, ‘πτ’ χιρσόννησου, π’τα μάλια, π’τα ακρουτήρ’, απού πουλλές μιργιές
Νιάνιους: Ούουου αυτές φαίνιτι του κοτσ’ , κι του γόνα κι ου νουφαλός..ιδωϊα …για να ιδώ καλύτιρα, ουουου φαίνιτι ου κώλ….
Τακς: (γκαργκαλιέτι ψια πουνηρά, αλλά ουμιλάει χαμπλά να μη ακούσ’ η Λένκου). Ωρε ιδώϊα αξα φαίνιτι του χειλ..για να ιδώ καλύτιρα; Ωρέ τήρα ικείια..σι μια λύθκιν ου φλιόγκους κι φαίνουντι τα βνα μι τα χαμπάρια στ μας’..
Γκαργκαλιουντι, σαλαβατιζν.. τ’ς παίρν χαμπάρ η Λένκου
Λενκου : Καλά ρε, ιγώ σ’ έστειλα στου συνέδριου στ’ς φουτουγράφ’ στου συμπέθιρου, κι σι πιαλούσις στς παρδαλές;
Τακς: (προυφταίν’ αρπάχ’ν τ’ς φουτουγραφίις κι τ’ς ρουκών’ πουκάτ στ αντί , κι τηράει σιαπάν στουν ουρανό). Οχ’ ρε Λένκου μ’ , ιγώ ήλιγα του Νιάνιου, ότι του φιγγάρ’ έχ’ αλών’ απόψι κι θα ‘ρθεί κιρός, κι είνι κιντουμένου κι πρέπ’ να’νι ουρθός ου τζιουμπάνους μας, γιατί θα βαρέσ’ ζλαπ..τουν ήλιγα ιπίσις..Πιταχνιτι κι ου Νιανιους για υπουστήριξ’ κι για να σουθεί.
Νιάνιους: Κι ιγώ νιφαδιά , τουν ήλιγα να μη αστουχήσ’ να μι δωσ’ τ’ς φουτουγραφιις για του πιδί..για να πάει στρατό…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Είχα σκεφτεί και αλλά ξέντροπα, αλλά..το μετάνιωσα, ας το διατηρήσουμε κάπως έτσι
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ
