Ήταν πράγματι συγκινητική η παρουσία των λίγων, μα γενναίων και αποφασισμένων Ελλήνων στο χώρο του Νιάημερου Κοζάνης, οι οποίοι «βροντοφώναξαν» την παρουσία τους, παρά την ρητή απαγόρευση της πραγματοποίησης της πορείας, και δια της βούλας των ιθυνόντων της Πολιτείας! Και μαζί και κοντά τους, η σχετικά μεγάλη αστυνομική δύναμη, για την αυστηρή τήρηση και εφαρμογή του νόμου!
Αφού οι συστάσεις των συντεταγμένων και εντεταλμένων οργάνων της Πολιτείας, ήταν αυστηρές, και πώς αλλιώς άραγε να ήταν, οι συγκεντρωμένοι με τα αυτοκίνητά τους, από την πίσω πλευρά του Νιάημερου πορεύτηκαν σε δρόμους της πόλης και στην κεντρική Παύλου Μελά, με κόρνες και σημαίες που ανέμιζαν, τμηματικά και όχι οργανωμένα, προσελκύοντας το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό των πολιτών που τους επιδοκίμαζαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο!
Και ο νους μας «κάλπασε» μονομιάς στους τόσους πολλούς αγωνιστές και πιο πολύ πεσόντες, εκεί στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας, του έπους του «40», που πρόταξαν τα στήθη τους απέναντι στη φασιστική Ιταλία, θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Πατρίδας, την κατέκτησαν και νίκησαν!
Σήμερα όμως, πόσοι άραγε νοσταλγούν αυτούς τους ήρωες, όταν και την αιματοβαμμένη σημαία μας, κάποιοι «τρανοί» ακόμα και την «ξεθώριασαν»! Πάντως όχι αυτοί που βρέθηκαν στο Νιάημερο και άλλοι πολλοί ακόμα! Κι αν οι άλλοι δεν ξυπνήσουν μονομιάς, θα μας έρθει ο «ταμπλάς»!
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, Έλληνες!!