Από το 2015 στο 2025

Δίκες προθέσεων δεν μπορούμε να κάνουμε, αλλά θα πιστέψουμε τον κ. Αλέξη Τσίπρα ότι με το δημοψήφισμα του 2015 δεν σκόπευε να βγάλει τη χώρα από την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Αδυνατούμε όμως να καταπιούμε ότι το έκανε για «εθνικούς λόγους» –αχ, αυτό το «εθνικόν»!–, για να μπορεί δηλαδή να διαπραγματευθεί καλύτερα. Οπως γράφει ο κ. Γιάννης Βούλγαρης, «το δημοψήφισμα παρουσιάζεται σαν να ήταν προσχεδιασμένη κίνηση για την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδας – το αποτέλεσμα όπως ξέρουμε ήταν μια ασφυκτική Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. όπου ο Ελληνας πρωθυπουργός, αδύναμος, αφοπλισμένος και απομονωμένος, προσυπογράφει το τρίτο μνημόνιο» («Το rebranding της κωλοτούμπας», «Τα Νέα», 12.7.2025). Επιπλέον: Αν, μετά το ηρωικό και καραμπουζουκλίδικο «Οχι» του λαού ο πρωθυπουργός κατάφερε αυτό το μνημόνιο, τι θα επετύγχανε αν έβγαινε «Ναι»;

Γιατί, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας έκανε ένα δημοψήφισμα το οποίο –θα πιστέψουμε τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη– ήλπιζε να χάσει; Διότι πέρα από τη διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, υπήρχε η παράλληλη διαπραγμάτευση στην Κουμουνδούρου. Ο κ. Τσίπρας πήρε το μέγα ρίσκο προκειμένου να κρατήσει εντός ΣΥΡΙΖΑ τους ακραίους του κόμματος, να μπορέσει να πει «κοίτα, Παναγιώτη, εμείς προσπαθήσαμε, αλλά –βλέπεις– ο λαός δεν ήθελε». Επαιξε, για μικροκομματικούς λόγους, και χάσαμε όλοι.

Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό κάνει τώρα και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης με το μεταναστευτικό. Εχει αμολήσει τον υπουργό Μετανάστευσης για να κάνει τα νομικώς ανήκουστα και να εκστομίζει ψεκασμένες θεωρίες συνωμοσίας, ελπίζοντας ότι θα συγκρατήσει την Ακροδεξιά στο κόμμα· άντε και να ξεχαστεί το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Φυσικά δεν είναι το ίδιο, όπως θα πουν κάποιοι. Το 2015 ο κίνδυνος ήταν άμεσος, ενώ τώρα ο κίνδυνος του ακροδεξιού λαϊκισμού μοιάζει μακρινός, ασχέτως αν διογκώνεται με κάθε δήλωση του κ. Αθανασίου Πλεύρη. Αληθές, αλλά ούτε τα αποτελέσματα θα είναι ίδια. Ισχύει η θεωρία του βατράχου. Αν ρίξει κάποιος ένα βάτραχο σε βραστό νερό, αυτός θα πηδήξει αμέσως έξω με απλά εγκαύματα. Αυτό έγινε το 2015. Μπροστά στην άμεση έξοδο της χώρας από το ευρώ, ηττήθηκε ο αριστερός λαϊκισμός και η κοινωνία λογικεύτηκε, έστω ελαφρώς καμένη.

Αν όμως βάλουμε τον βάτραχο σε νερό ανεβάζοντας σιγά σιγά τη θερμοκρασία, θα μείνει μέχρι τέλους, του δικού του τέλους. Αυτό, δυστυχώς, ζούμε σήμερα και θα πληρώσουμε αύριο με την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού. Δημιουργούνται φρούδες ελπίδες για επίλυση του μεταναστευτικού με ένα νόμο και ένα άρθρο, η κοινωνία εθίζεται στην ανοησία και, αργά ή γρήγορα, θα αναζητήσει τους γνήσιους ανόητους