Αποχαιρετισμός στο Μίκη Θεοδωράκη. Ολυμπίας Τσικαρδάνη

Θρήνος πικρός και πόνου αχός
ξύπνησε απ’ το χάραμα τη γη της άγιας Κρήτης.
Αετούς, εσκέπασε πολλούς.
Κι άλλους θε να σκεπάσει.
Μα τούτο τον Σταυραϊτό,
σκύβει και τον επροσκυνά,
μέχρι κι ο Ψηλορείτης.
Με τα φτερά της μουσικής
μια στο θεό επήγαινε,
και μια στα σωθικά μας,
μια σε απάτητες κορφές,
και μια στα οράματά μας…
Βράχο το βράχο μέτρησε
καϋμούς και μοιρολόγια,
ελπίδες και απελπισιές,
και πονεμένα λόγια,
και μας δαφνοστεφάνωσε
με σπάνια περηφάνια…
Μ’ αυτά τα χέρια δόξα σοι
όλη τη γη αγκάλιασε.
Τώρα, σε δρόμο σκοτεινό
φεύγει να ξαποστάσει,
μα τόσο φως που σκόρπισε
τόση ψυχή κι Ελλάδα,
είναι σα να μας σύστησε
ξανά σ’ όλη την πλάση.
Ολυμπία Τσικαρδάνη