Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος
Ωρέ άϊντι..απόγιουμα..γκίλτσιν παγκάτ’ απόσουσιν η Διφτέρα…σκουτίδα..βάϊσιν κατά τν Τρίτ’ ..αϊντι ρε πατριώτις , ν’ ανέβουμι ένα ‘κόμα σκαλουπάτ’… Τιτάρτ’ (ήρθιν η Τιταρττίτσα..πάει η ‘ βδουμαδίτσα) …βάρτι ρε..αμπουξέτι ν’ ανέβουμι ένα σκαλουπάτ ακόμα, βάλτι ένα νταϊαντάρ.. Πέφτ’ …ρουκουσέτι ρε πουκάτ ένα μπουγατσιώτ’ να ζγκαργκαλουθούμι ρε μισκίνδις..μι χασκάτι…Παρασκιυή…εεεεωωωπ άϊντι ρε σιαψιάλια…σφίξας..τι τανίζιστι ετσιαϊας..θα σας απουλθεί καμιά κι θ’ αντρουπιαστούμι…κιιιι ζγκούπ γιάμιιιι ..Σαββάτου ρε . πάλι ξιαστουχήθκιτι π’ τς τιουλτιούκις; Τι θάρσιτι..μπουρεί να σκαπέτσα πτου νουσόϊ αλλά γιάμι… βγήκα πτουν καρδαρά… πτουν κατ του μαχαλά.
Λοιπόοοον…ϊμιστι πλέτι ρε πιδιά μυστήριου τσιασίτ ..ψια ανάπουδου νταμάρ..ίμιστι ανταμ-παπαντάμ ψιά βιράνκ’..τσιόρμαν’ μι χούϊα…έχουμι κι ψυχουκαμπαχάτια
Γκλίστράει κιαπ’ λέτι ου συγχουριανός κι φευγ ντουγρού για του γκρέμουρα. Ζγκαλών πρώτα σένα γκουρτσάγκαθου, ψια νταϊαντέτι κι προυφτέν κι αγραπώνιτη μι τα δάχλα απ τα τσιούγκατ’ που ένα κλιτσιάδ. Τηράει σιακάτ ..του χάους.Χιρνάει να ουρλιέτι κι ν’ αγκαρίζ κι κνάει τς κάνις ..κι πιδεύιτι να ζγκαργκαλουθεί.
Πιρνούν πρώτα κάμπουσ’ κι μόλις τουν ακούσν τραβούν κατ’ ικει κι ιπιδή τουν ασκένουντι..τι φκιάν λέτι ρε τα γκαφάλια; ..πααίν κι τουν πατούν τα δάχλα κι χιρνούν να γκαργκαλιούντι πτουν γλέπν να φευγ’ στου χάους κι να γκαρλίζ σα μπίτσιου
Ύστιρα ίνι οι άλλ’ ..κανουνικά τς λέν έφιπ’.. απ του αρχαίου επί+ίππου αλλά ιπιδή δεν τς πατούμι ιμείς κι δεν τς έχουμε, δεν έχουμε ίππ αλλά μόνι γουμάρια κι μπλάρια, που ίνι ιφνότιρα.. Οι εφγόμαρ’ (από του επι+γουμάρ κι όχ επί+όνου μπιρδέβουμίστι ιμείς μι τ’ αυτά) κι οι έφμπλαρ (δεν ιξιγώ άλλου) πιρνούν κι αυτοί κι ακουν του άλλου να ουρλιέτι κι να φουνάζ « βουήθεια χουριανοί..τραβαμέτι..ζβαρνιξέμιτι σιαπάν ξιζγκάλουσέμιτι, λιώνου σβήνου χάνουμι ..» κι τι φκιάν ρε λέτι ρε οι έφμπλαρ κι οι εφγόμαρ;;; Χιρνούν να κνούν τα πουδάρια κι να χπούν τν κλιά πτου χαϊβάν’ , κι αυτά είτι μπλάρια ίνι είτι γουμάρια, κουρντίζουντι κι χιρνούν να πιαλούν, κι αυτοί χιρνούν να σουρίζν κι να τραγδούν κι να σφαλνούν τα ‘φτιά τς , για να μη ακούν τουν ιτιμουθάνατου, γιατί τς ινουχλάει κιόλας..τς γκαζγκαλνάει τα φτιά
Ύστιρα έρχουντι οι άλλ’ ρε …οι θκοί μας. Ακούν απού μακρυά του ζγκαλουμένου κι χιρνούν να πιαλούν κατ’ ικεί.Ουτι κι ξερν ποιος ίνι. Ενακένα τουν αψχούν κι τουν αδουκιούντι..δεν τουν απαρατούν, σκέφτουντι μόνι να τουν βουηθήσν’ χουρίς αντάλαγμα. Κάθουντι , στν άκρα στου γκρέμουρα ..βαν κόντρα τα πουδάρια τς στ γκουργόλα πούνι δίπλα κι προυσπαθούν να τουν σώσν. Τουν ουμιλούν αράδα «μη φουβασι ντίπ ρε..τώρα ήρθα ιγώ, κι δε σ’ αφήνου μη τίπουτα..θα σι σώσου κι θανάσι ακόμα μι τ’ φαμπλιάς χίλια χρόνια, δεν ήρθιν η μέρα να πιθάντς ρε..ήρθα τωρα ιγώ..»
Βάν κόντρα..τουν τσακών΄πτα χέριατ κι ουρλιάζ « βόηθα κι σι ..γιρά νταϊάντα κι πουδαρίσ’ κι πάμι ..έεεεεώωωπ» γιατς ουπάν ..αγκαλιαζμέν’ γκιλνιούντι καταΐς. Σκώνουντι τνάζουντι πτα σιάβαρα κι απ’ τα χώματα κι τηριούντι….ξαφνικά!!!
«παλιόφιλι;;!!» πόσα χρόνια ρε .. χάθκαμι ρε σ’ αραθύμσα τόσου ρε.. αλλά μας κατάπιιν η ζουή κι χάθκαμε . Αγγαλιάζουντι κι χιρνουν να κλαίν σαν μκρά πιδιά. Σήμιρα νίκσαν αντάμα του θάνατου..κι ξαναβρέθκαν..ξαναντάμουσαν … ότ τρανύτιρου στ’ ζουήτς..όλα τ’ άλλα ίνι χαμπάρια
ΜΙ Τ’ ΑΦΝΟΥΣ ΙΜΑΣΤΙ ΙΜΕΙΣ ΡΕ..ΜΙ Τ’ ΑΦΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΨΧΟΥΝ , ΠΟΥ ΑΔΟΥΚΙΟΥΝΤΙ ΠΟΥ ΑΡΑΘΜΟΥΝ ΚΙ ΣΤΟΥΝ ΠΑΤΟΥ ΑΓΓΑΛΙΑΖΝ..(ΕΤΣ’ ΘΕΛΟΥ ΝΑ ΠΣΤΕΒΟΥ ΙΝΙ ΟΙ ΠΛΙΟΤΙΡ’ ΟΙ ΝΤΡΙΑΝΟΥΒΝΟΙ
Τώρα πααίνου σ, ένα άλλου
Όμους..Ίπαμι ίμιστι ψια σκουπτικοι ρε..έχουμι στου αίμα μας , ικτός π’ τα καμπαχάτια..μπόλκ’ τιουλτιούκου κι πουλύ γκαργκάλ’…
Ϊταν κι’ απλέτι δυό Ντριανουβνοί ..φιλ’ κι συνιργάτις . Ου ένας κάθουνταν στουν απάν του μαχαλά κι τουν ήλιγαν Μήτσιου..κι ου άλλους στου μισιό κι τουν ήλιγαν Τόλιου. Οι συνιργάτις , λιάρζαν ξύλα, έκουβαν λιυκάδια , τσερ, γριντιές..απ’ όλα κι είχαν όλα τα ύπιργα κουριαστή, πιργιόνια ,τσικούρις , σφήνις απ’ όλα τα χαμπάρια.
Ένα Σαββάτου, καλή ώρα σαν σήμιρα… δεν είχαν δλειά κι κατά τς ιννιάμς, ου Μητσιους κατέβινιν τ στράτα πτουν απάν, κι τραβούσιν στου μισουχώρ’ ..στα καφινεία. Κατέφκιν ως κάτ ..ρούφσιν ψιά κρέχτου απ’ τ’ μισιά κι γύρσιν να τραβήξ ..να ρφίσ’ τν αντιβίους..τν τιουλτιούκου δηλ.. Μόλις υρνάει τηράει..πουπάν πτ στράτα πτου καμπαναριό έρχουνταν ένας, π’ τουν αναγνώρσιν ενακένας. Ήταν ου συνιργάτς . κι φίλουστ’ ου Τόλιους. Σι λίγου..γιάτους , έφτασιν ντιπ σμάτ.
Μήτσιους: Γειά σου ρε αντάσ’ τι έπαθις ρε; Που τραφώθξις ετσθιαϊάς;..που του στούμπσις του φυλτζιάν; γκαβάθκις;
Του ζέρβου του μάτ’ τ’ Τόλιου ήταν μπαταρισμένου. Ίχιν ουπάν πρώτα ένα άσπρου πανί..μι καμένου λάδ…σκρούμπους δηλαδη , κι γύρου πτου κιφάλ’ ήταν διμένου του παρδαλό του μαντήλ’ τς μαχιάς τ’…σαν πειρατής. Τουχιν φκιάσ’ ιλιάτσια δηλ. για να διάβ
Τόλιους: Άκσσι ρε μήτσιου τι έπαθα..είδις που απόξου απ του νουβρόμ’ ..δίπλα πτν παραθύρα..ίνι μια γλουργκόλα χουντρή;
Μήτσιους: Ναι ρε ξέρου..τοσις φουρές ήρθα σπίτ’σ’ κι μι φίλιψις
Τόλιους: Ιχτές κι απ’ λές ..ήρθα μι του μπλάρ..φουρτουμένου μι τς κουσιόρις ..γιουμάτις σταφύλια. Χπάει που λές η μια η κουσιόρα στ, γκουργκόλα, κόβιτι η ίγκλα κι η ουψτιά πτου σαμάρ..κι παρτς κάτ όλα κι όλνους. Ανασκιλώθιν του μπλάρ, ανταμα μι τς κουσιόρις κι ιόμσαν όλα τα ουρταλίκια σταφύλια. Πιάλτσαμι όλ..σιουκουσάμι του μπλάρ..κι έμασάμι όσα σταφύλια γένουνταν. Κατατραφώθκαμι..αλλά ιμένα μι τσάκουσαν οι δι@#$λοι. Τέταρτ’ φουρά γέγκιν σι μια ‘ βδουμάδα. Προυχτές πάλι, ανασκιλώθκιν η φουρτουσια μι τα διμάτια τ’ λόντζια.Έτς κουρτζμένους πούμαν κι απ λές πτα ιχτές σκώνουμε σήμιρα χαραϊάτκους , τσακώνου τ’ βαριά κι τ χιρνώ. Πάτα-κιούτα, πατα-κιούτα.. Μια δος πλές ..πως κάμνου κι τ’ σνάζου μια ψιλουκριμαστί μι όλου του ινάτ’ μ. γέγκιν κουματσιούλια, αλλά τι του θέλτς. Πιτάχνιτι μια μπιστιρια κι μι χπάει ..ιυτιχώς..ουπάν απ’ τα λιμπά κι τν παλιάμ , παραπέρα πτου νουφαλό, στ μέσ’ στ’ τζούκουμ, αλλά ένα χουντρό στιλνάρ’ πιτάχνιτι κι ..γκντούμπ..ίσια στου μάτ. Ιυτιχώς πρόφτασα κι του τζίβουσα ..αλλιώς χα να μι του βγαλ..χα να μη του φουρλάξ σιαπέρα. Μι πήραν τα αίματα..κι όλ’ τ’ νύχτα δεν κοιμήθκα έφκιανα ιλιάτσια..Α ετσιαϊα έπαθα αντάσ’
ΙΔΩΪΑ ΘΑ ΚΑΡΤΙΡΑΤΙ ΟΛ’ ΟΥ ΜΗΤΣΙΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΝ ΙΠΙΝ ΠΙΡΑΣΤΙΚΑΣ ΡΕ..ΩΡΕ ΤΙ ΕΠΑΘΙΣ..ΝΑ ΦΛΑΓΙΣΙ..ΑΛΛΑ ΤΙ ΙΠΙΝ ΛΕΤΙ ΡΕ;
Μήτσιους: Σώπα ρε παρτάλα π’ στούμσις του ζιρβό του ματ’; Μ’ Τ’ ΑΛΛΟΥ, ΡΕ ΓΚΙΟΛΝΤΑ, ΤΙ Τ’ ΑΦΚΙΣ;;;
(μπιτίζ’ ιδώϊα . Αργότιρα «ΝΕ ΝΑ Τ’ ΜΥΡΙΙΣ ΚΙ ΝΕ ΝΑΤ’Ν ΙΔΕΙΣ ΜΕΡΟΥΣ 5»
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
