Αρχαιογνωσία και Ελληνολατρία.  Ο εορτασμός του παρελθόντος (2500 χρόνια από τη μάχη των Θερμοπυλών και τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, 480 π.Χ.) εμπεριέχει τον κίνδυνο της προγονοπληξίας. Ηλία Γιαννακόπουλου

Ο κίνδυνος αυτός είναι συνάρτηση των κριτηρίων που επιλέγουμε για να γιορτάσουμε και να θυμηθούμε τα περασμένα. Το «τι» γιορτάζουμε (νίκες πολεμικές, φιλοσοφικές θεωρίες, τραγωδίες), το «πώς» θα γιορτάσουμε (πανηγυρικές εκδηλώσεις αναστοχασμός, μελέτη ιστορική) και το «προς τι» (ο σκοπός, εθνική αφύπνιση, αρχαιογνωσία….) και γιατί «τώρα» είναι μερικά από τα κριτήρια που θα καθορίσουν και θα αιτιολογήσουν – δικαιολογήσουν αυτή τη στροφή στο χθές.

Αρχαιογνωσία ή Ελληνολατρία

Πολλές φορές η «αρχαιογνωσία» ταυτίστηκε ή εξελίχθηκε σε μια άγονη ή επικίνδυνη «αρχαιολατρία». Επικίνδυνη γιατί αποτέλεσε το όχημα για την καλλιέργεια ενός τυφλού πατριωτισμού που εδράζεται σε ανιστόρητες θέσεις για τη μοναδικότητα της ελληνικής φυλής. Άγονη γιατί επιβάλλει μια τυφλή αποδοχή κάθε παραδοσιακού και μια άκριτη προσκόλληση σε θέσεις και ιδέες που εμποδίζουν την αμφιβολία και τη διαφωνία. Όταν, λοιπόν, η αρχαιολατρία γεννά και τρέφει άκριτα μια υπερβολική «Ελληνολατρία» τότε δρα ισοπεδωτικά στην προσπάθεια να δούμε τον παγκόσμιο πολιτισμό ως μια διαδικασία όπου το παλιό γονιμοποιεί ή εγκυμονεί την υπέρβασή του. Ό,τι γεννά μύθους στομώνει την πνευματική εξέλιξη του ατόμου και δρα διαβρωτικά στην εθνική αυτογνωσία. Έτσι, κάθε «ξένο» θεωρείται υποδεέστερο και κάθε ελληνικό ως διαχρονικό και αυθεντικό. συνέχεια ΕΔΩ