Άτιμο πράγμα ο χειμώνας. Ύπουλο. Όχι, δεν εννοώ τον χειμώνα που -αναπόφευκτα- έρχεται μετά το φθινόπωρο, εκείνον που μας κάνει να τυλιγόμαστε σφιχτά με το κασκόλ μας και που, κάποιες φορές μας κάνει τη χάρη να ασπρίζει τα πάντα γύρω μας σα να μας πασπαλίζει με ζάχαρη άχνη.
Όχι. Αυτή η κυριολεκτική έννοια του χειμώνα είναι μια χαρά χαριτωμένη. Εγώ, όμως, σου γράφω για τον άλλο χειμώνα. Για αυτόν που με μεθοδικές κινήσεις φωλιάζει στην ψυχή σου, ξεπαγιάζοντας τα συναισθήματά σου. Για εκείνον που παγώνει τον ήλιο στην καρδιά σου και που σε απελπίζει τόσο που ο ερχομός της άνοιξης σου φαίνεται τόσο, μα τόσο μακρινός. Και πόσες φορές δεν ένιωσες τις σκέψεις σου να σε τυλίγουν τόσο σφιχτά που νόμισες θα σου κοπεί η ανάσα;Για τούτο τον βαρύ χειμώνα, που ζούμε το τελευταίο διάστημα λόγω πανδημίας…. Που ανέβαλε εκπαίδευση, πολιτιστικές εκδηλώσεις, αθλητισμός, εκδρομές, διασκέδαση, ανταμώματα.Ανέβαλε την εργασία, τη προκοπή, την εξέλιξη, την κίνηση κι την μετακίνηση. Ανέβαλε το άγγιγμα, την αγκαλιά, το φιλί, τη ματιά, τον έρωτα, το συναίσθημα . Ανέβαλε τη ζωή μας όλη, για να προστατευτεί η ίδια η ζωή μας που βάλλεται
Το μόνο που δεν μπορεί να αναβάλλει, είναι ο ερχομός της άνοιξης.
Η άνοιξη θα έρθει. Πλησιάζει μέρα με τη μέρα. Όσο ανθίζουν αμυγδαλιές πάντα, μα πάντα θα έρχεται η άνοιξη!Θα έρθει και θα μας βρει μουδιασμένους, λαβωμένους και λιγότερους.Ίσως αυτή η άνοιξη, του 2020, να είναι για πολλούς από εμάς είναι η πιο απαραίτητη άνοιξη της ζωής μας.Ευτυχώς, η άνοιξη δεν αναβάλλεται. Έρχεται.
