ΑΥΤΗ Η ΕΛΛΑΔΑ (ΤΩΝ ΧΡΥΣΩΝ ΜΕΤΑΛΛΙΩΝ) ΔΕΝ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ

Ο διάσημος στίχος του Γ. Σεφέρη «όπου και αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»  έχει και αντίλογο. Υπάρχουν κατά καιρούς πρόσωπα και γεγονότα που μας χαρίζουν χαμόγελο και ελπίδα. Μας βοηθούν ώστε η Ελλάδα να μην μας πληγώνει.

Αναφέρομαι κυρίως στα χρυσά, αργυρά και χάλκινα μετάλλια των αθλητών και των αθλητριών μας: Τεντόγλου, Καραλής, Στεφανίδη στον στίβο. 6 χρυσά, 10 αργυρά και 4 χάλκινα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης. Νέα αγόρια και κορίτσια που αγωνίσθηκαν με μαχητικότητα, με καλούς προπονητές και με σωστό σχεδιασμό. Δεν είμαστε κακοί στον σχεδιασμό, όπως κάποιοι μεμψιμοιρούν. Όταν θέλουμε τα καταφέρνουμε. Εύγε παιδιά! Και καλή επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Ναι, υπάρχουν στιγμές που όλοι μας νιώθουμε ότι η Ελλάδα μας πληγώνει. Όμως για να προχωρήσουμε μπροστά πρέπει να βλέπουμε , να αναδεικνύουμε και να επαινούμε τους επιτυχημένους, έστω και αν είναι λίγοι. Οι επιτυχίες στον αθλητισμό τονώνουν την εθνική υπερηφάνεια. Και αυτό το έχουμε ανάγκη. Θυμηθείτε το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου και των Φατμέ μετά την επιτυχία μας στο Μπάσκετ το 1987:

Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές! ……

Πιες απ το κύπελλο σαμπάνια να τραγουδήσουμε αγκαλιά…..

Για τη χαμένη περηφάνια που θυμηθήκαμε ξανά.

Έστω και αν έχουμε ξεφύγει από την αθλητική αφάνεια εδώ και χρόνια είμαι βέβαιος ότι κάθε φορά που ακούγεται ο Εθνικός μας Ύμνος για ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που παίρνει χρυσό μετάλλιο, πολλά μάτια δακρύζουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου και της Ομογένειας. Οι επιτυχίες στον αθλητισμό μας τονώνουν, μας βγάζουν από το τέλμα της καθημερινής γκρίνιας. Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν στη χώρα μας νέοι άνθρωποι που δουλεύουν με όρεξη, κουράζονται και χαίρονται να βλέπουν ψηλά τη σημαία μας.

Είναι φυσιολογικός και απαραίτητος ο υγιής πατριωτισμός των Ελλήνων. Μας συγκινεί η σημαία μας και ο Ύμνος μας. Παρά τις επιδιώξεις των εκφραστών του διεθνιστικού μαρξισμού ή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης, τα έθνη και οι εθνικές ταυτότητες υπάρχουν και θα υπάρχουν. Η μεταεθνική εποχή είναι μία ουτοπία. Η επιτυχία θα είναι να κρατήσουμε τις εθνικές ευαισθησίες μέσα σε πλαίσια, χριστιανικά, δημοκρατικά και αφανάτιστα. Η παράδοση της Ορθοδοξίας και το Οικουμενικό πνεύμα του Ελληνισμού αποδέχονται την αγάπη για την πατρίδα, αλλά απορρίπτουν τον ακραίο εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία.

Δυστυχώς κάποιοι γείτονές μας χρησιμοποιούν τις αθλητικές διοργανώσεις για να προβάλλουν αλυτρωτικά, προσβλητικά και άλλα απαράδεκτα συνθήματα και μηνύματα. Οι Αλβανοί φίλαθλοι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου ξεπερνούν τα όρια. Απλώνουν χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας, βρίζουν μπροστά στην κάμερα τους Σκοπιανούς, αναρτούν πανό για την Τσαμουριά (διεκδίκηση για τη Θεσπρωτία) έστω κι αν δεν τα τα βλέπει με την πρώτη ματιά ο τηλεθεατής. Πρέπει οι αρμόδιοι να γίνουν περισσότερο παρατηρητικοί και αυστηροί.

Εύχομαι αυτό το καλοκαίρι να έχουμε και άλλες αθλητικές επιτυχίες και να θυμηθούμε την Ελλάδα που δεν μας πληγώνει. Να αντλήσουμε θάρρος για να αντιμετωπίσουμε τα πολλά  προβλήματα που όντως μας πληγώνουν. Και ένα από αυτά που μας πληγώνει είναι η επέτειος των 50 ετών από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (Ιούλιος-Αύγουστος 1974). ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.