“Όλη τη μέρα τον σφυροκοπούν από παντού τα σλόγκαν, οι υποβολές, οι φωνές μιας πλαστής πραγματικότητας που τον στερούν από το τελευταίο ίχνος ρεαλισμού που μπορεί να του έχει μείνει” (Έριχ Φρομ).
Αλήθεια πόσες αντιστάσεις μπορεί να καλλιεργήσει και να αναπτύξει κάποιος σήμερα για να αντέξει στον ωκεανό των διαφημίσεων και των σλόγκαν για την ευτυχία που χαρίζει η μέγιστη κατανάλωση; Αλήθεια πόση γνώση χρειάζεται κάποιος σήμερα για να μπορεί να διακρίνει τα όρια της ενημέρωσης και της προπαγάνδας;
Αλήθεια ποια αξιολογικά κριτήρια θα πρέπει να έχει αποδεχτεί ο σύγχρονος άνθρωπος και σε ποιον ρεαλισμό θα έπρεπε να εθιστεί για να μπορεί να αποφύγει την πλάνη της “πλαστής πραγματικότητας” που προβάλλεται ως η μόνη θεμιτή πραγματικότητα;
Αλήθεια ποιο αξιακό σύστημα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ασπίδα του σημερινού καταναλωτή απέναντι στις σειρήνες μιας κατ’ ευφημισμόν ευτυχίας που εδράζεται στην κατανάλωση του “περιττού” και όχι του “αναγκαίου”;
Αλήθεια πόση δόση “κοινωνικού μιθριδατισμού” είναι αναγκαία έτσι ώστε ο άνθρωπος της εποχής μας να μην αισθάνεται ένοχος για την πείνα και τη στέρηση εκατομμυρίων συνανθρώπων του, όπου γης, τη στιγμή που ο ίδιος επιδίδεται σε μία αλόγιστη σπατάλη περιττών προϊόντων;
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
