Κοζάνης κ. Παῦλε· σεπτέ καί πολυσέβαστε
ποιμενάρχα ἠμῶν·
Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι
ἀρχιερεῖς.
Ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ συμπρεσβύτεροι καὶ
συνδιάκονοι.
Ὁσιώτατοι μοναχοί καί μονάστριες.
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες τῆς Πολιτεῖας, τοῦ Στρατοῦ
καὶ τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας.
Λαέ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε.
«Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς
αἰώνας, τοῦ ἐπιβλέψαντος ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τοῦ
δούλου αὐτοῦ». Τρόμῳ καὶ φόβῳ μεγάλῳ συνέχομαι
ἐνώπιον τοῦ τελουμένου σήμερον μυστηρίου.
Ἵσταμαι μέ φόβον καὶ δέος ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ καὶ
φρικτοῦ θυσιαστηρίου, καθὼς ἀδυνατῶ νά
συνειδητοποιήσω καὶ νὰ πιστεύσω, πῶς ἡ Χάρις τοῦ
Ἁγίου Θεοῦ ὡδήγησε τὰ διαβήματά μου μέχρι τὴν
ἱερὰν αὐτὴν ὥραν. Πῶς ἡ Θεία Χάρις, ἡ τὰ ἀσθενῆ
θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα,
ἐπιδαψιλεύει εἰς τὴν ἐλαχιστότητά μου διὰ τῶν τιμίων
χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί τῶν
συλλειτουργούντων ἁγίων Ἀρχιερέων, τὴν θεῖαν τῆς
ἀρχιερωσύνης χάριν, λειτουργίαν καὶ ἀποστολήν.
Οἱ λόγοι ἀποδεικνύονται πτωχοὶ καὶ ἡ γλῶσσα
ἀδύναμος, γιὰ νὰ περιγράψουν καὶ νὰ ὁμολογήσουν
αὐτὰ ποὺ ἡ καρδία ὑπαγορεύει νὰ διακηρύξουν τὰ
συναισθήματα ποὺ μέ διακατέχουν.
Ἀποθέτων πλέον τὴν εὐθύνην καὶ τὴν ἁπλὴν
ὑπακοὴν τῆς διακονίας τοῦ Πρεσβυτέρου, καλοῦμαι
νὰ ἐπωμισθῶ ἐν πλήρει συναισθήσει τῆς πολλῆς μου
ἀδυναμίας τὸν βαρύτερον σταυρὸν καὶ τὰς
μεγαλυτέρας καὶ εὐρυτέρας εὐθύνας τῆς καθ’
ὑπεροχὴν λειτουργίας καὶ ἀποστολῆς τοῦ Ἐπισκόπου.
Αἰσθανόμενος πὼς οἱ ὦμοι μου εἶναι ἀνήμποροι νὰ
ἀναλάβουν τὸ μεγάλον καὶ δύσκολον αὐτὸ ἔργον, ἐν
πίστει προσφεύγω καὶ ἐπικαλοῦμαι τὴν χάριν τοῦ
Παναγίου Πνεύματος, ὅπως ἐπισκιάζῃ με «πάσας τάς
ἡμέρας τῆς ζωῆς μου». Ἐπικαλοῦμαι, Σεβασμιώτατε,
τὴν προσευχὴν καὶ τὴν πατρικήν Σας στοργὴν καὶ
στήριξιν ὅπως καί ὅλων τῶν Σεβασμιωτάτων
Ἀρχιερέων, τῶν πρεσβυτέρων, διακόνων καί
μοναχῶν. Γνωρίζω ὅμως ὅτι «οὐ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός
πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης». Μέ
θάρρος καί πίστιν ἀκούω τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ πρὸς
τὸν προφήτην Μωϋσῆν: «ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε µὴ
φοβοῦ, µηδὲ δειλιάσῃς, µηδὲ πτοηθῆς… ὅτι Κύριος ὁ
Θεός σου… οὐ µὴ σὲ ἀνῇ, οὐδ’ οὐ µὴ σὲ ἐγκαταλίπῃ…».
Εὐγνωµονῶ τὸν Ἅγιον Θεὸν ὑπὲρ πάντων τῶν
φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν Του, τῶν εἰς ἐµὲ
γεγενηµένων. Κορύφωσις τῶν θείων εὐεργεσιῶν
ἀπετέλεσε ἡ ἐκλογή µου εἰς Ἐπίσκοπον, ἀφοῦ, τῇ
προτάσει τοῦ Σεβασµιωτάτου σεπτοῦ µας
Ποιµενάρχου κ. Παύλου, τὸ σεπτόν σῶµα τῆς Ἱερᾶς
Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
µὲ τὴν ψηφοφορία τῆς 9ης Ὀκτωβρίου, ἀνέδειξέ µε
Ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτὲ διαλαµψάσης Ἐπισκοπῆς
Ἀµφιπόλεως. Δυσκολεύοµαι νὰ προσαρµοσθῶ εἰς τὴν
ἰδέαν ὅτι καλοῦµαι ἀπὸ σήµερον νὰ ἀναλάβω τὴν
ὑψίστην Ἐπισκοπικὴν διακονίαν.
Τὴν ἱερὰν καὶ ἀνεπανάληπτον αὐτὴν στιγµὴν τῆς
ζωῆς µου λόγοι εὐγνωµοσύνης καί εὐχαριστίας
κατακλύζουν τὴν καρδίαν µου τοὺς ὁποίους
ἐπιτρέψατέ µοι ὅπως ἀποδώσω.
Ἐν πρώτοις εὐχαριστῶ τὸν ἐν Τριάδι ἅγιον Θεὸν
διὰ τὸ ζῆν καὶ τὸ εὖ ζῆν. Σκανδαλωδῶς µὲ ἠλέησε καὶ
ποικιλοτρόπως µὲ εὐηργέτησε κατὰ τὴν πορείαν τῆς
ζωῆς µου, ἀποστέλλοντας πλησίον µου ἀνθρώπους,
οἱ ὁποῖοι µὲ καθοδήγησαν καὶ µὲ ἀνέθρεψαν
πνευµατικῶς καὶ ὑλικῶς. Ἐπιτρέψατέ µοι,
Σεβασµιώτατε, κατὰ τὴν ἱερὰν αὐτὴν ὥραν νὰ
µνηµονεύσω εὐχαριστιακῶς αὐτοὺς τοὺς
εὐεργετήσαντάς µε ἀδελφοὺς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.
Εὐγνώµονες καί υἱϊκές εὐχαριστίες ἐκφράζω πρός
τόν σεπτόν Προκαθήµενον τῆς ἐν Ἑλλάδι ἁγιωτάτης
Ἐκκλησίας, Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν
καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυµον, ὁ ὁποίος
ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ἐλαχιστότητά µου, καί τά µέγιστα
ποιήσας, ἐνστερνιζόµενος καί ἀποδεχόµενος τήν
πρότασιν καί ἐπιθυµίαν τοῦ Σεβασµιωτάτου
Ποιµενάρχου µας κ. Παύλου, διά τήν διάθεσιν βοηθοῦ
Ἐπισκόπου εἰς τήν καθ’ ἡµᾶς Ἱεράν Μητρόπολιν. Τόν
εὐχαριστῶ καί Τόν εὐγνωµονῶ καί ἐκ βάθους καρδίας
εὔχοµαι εἰς τόν ἐν Τριάδι Θεόν νά τοῦ χαρίζει
µακροηµέρευσιν, ἀκλινῆ ὑγιείαν καί δύναµιν ὥστε,
ὅπως µέχρι σήµερον, µέ ὑποδειγµατική σοφία καί
σύνεση, νά συνεχίζει νά καθοδηγεῖ ὡς ἔµπειρος
οἰακοστρόφος τό σκάφος τῆς καθ’ Ἑλλάδα
Ἐκκλησίας, εἰς ἑνότητα καί σωτηρίαν.
Εὐχαριστῶ ὅλους τοὺς Σεβασµιωτάτους Ἀρχιερεῖς
οἱ ὁποίοι συνοδικῶς ἐν Ἁγίῳ Πνεύµατι µὲ
ὑπερετίµησαν διὰ τῆς ψήφου των καὶ κατ’ εὐδοκίαν
Θεοῦ µὲ ἐξέλεξαν Ἐπίσκοπον Ἀµφιπόλεως.
Εὐχαριστῶ καὶ τοὺς παρευρισκοµένους
συµµετέχοντας καί συµπροσευχοµένους εἰς τὴν
ἱερωτάτην αὐτὴν στιγµὴν ἁγίους Ἀρχιερεῖς. Μὲ
βαθύτατον σεβασµὸν καὶ ὑιϊκὴν ἀγάπην ἀσπάζοµαι
τὴν τιµίαν χεῖρα ἑνὸς ἑκάστου καὶ ἐξαιτοῦµαι τὴν
ἀρχιερατικήν των προσευχὴν καὶ εὐλογίαν.
Στρέφοµαι τὴν ἱερὰν αὐτὴν στιγµὴν µὲ υἱικὴν
ἀφοσίωσιν καὶ µνηµονεύω µὲ βαθύτατον σεβασµὸν
τοῦ ὀνόµατος τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ
Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολοµαίου, τῆς
Σεπτῆς κορυφῆς τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ
Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπου
εἰς τήν χορείαν τῶν τοῦ θρόνου Ἐπαρχιῶν
πνευµατικῶς συγκαταλέγεται καὶ ἡ ἱστορικὴ ἱερὰ µας
Ἐπαρχία, τὴν ὁποῖαν µὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ θὰ
διακονήσω, καὶ ἐκφράζω τὰς ἀµέτρους υἱϊκάς
εὐχαριστίας διά τήν Πατριαρχικὴν Συνοδικὴν
ἔγκρισιν διὰ τὴν ἐκλογὴν βοηθοῦ ἐπισκόπου.
Tὴν ὥραν ταύτην συνειρµικῶς ἀνασκοπῶ τὰς
ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν παιδικὴν καὶ νεανικήν
µου ἡλικίαν. Ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ παλαιοῦ καὶ
ἱστορικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Μεγαλοµάρτυρος
Κυριακῆς καὶ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς
πρώτης καὶ ἱστορικῆς Βυζαντινῆς κωµοπόλεως τῆς
Μακεδονίας, τῆς τῶν Σερβίων, ἐγνώρισα κατὰ τὴν
παιδικήν µου ἡλικίαν τὴν λατρευτικὴν ἐµπειρίαν τῶν
µυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας µας καὶ τὴν ἐνοριακὴν
ζωὴν ὑπὸ τῶν ἀοιδίµων πρεσβυτέρων Ἀθανασίου
Παλιοῦρα, Ἠλιοῦ Τσαρµανίδη καὶ Ἰωσήφ Τζάλα,
τοὺς ὁποίους εὐγνωµόνως εὐχαριστῶ καὶ εὔχοµαι ὁ
Θεὸς νὰ τοὺς ἀναπαύει. Μὲ συγκίνησιν µνηµονεύω
τὸν µακαριστὸν, ἁπλοῦν καὶ σοφὸν, Μητροπολίτην
Σερβίων καὶ Κοζάνης κυρὸν Διονύσιον Ψαριανὸν,
ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐχειροθετήθην Ἀναγνώστης καὶ
πολλὰ ἐδιδάχθην. Οἱ παραινέσεις του ἀποτελοῦν δι’
ἐµὲ ἱερὰν παρακαταθήκην. Ἀνεξίτηλη εἰς τὴν ψυχήν
µου θὰ µείνει ἐσαεὶ ἡ συναναστροφὴ µετὰ τῶν
ἁπλῶν, ἀλλὰ πλουσίων εἰς τὴν καρδίαν ἀνθρώπων.
Τοὺς εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδίας διὰ τὴν
µεταλαµπάδευσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων.
Κατὰ τὴν ἐνηλικίωσίν µου σταθµὸν ἀπετέλεσε εἰς
τὴν ζωήν µου ἡ παρουσία µου εἰς τὴν µεγαλούπολιν
τῶν Ἀθηνῶν ὡς φοιτητοῦ τῆς Ἀνωτάτης
Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδηµίας καὶ ἐν συνεχείᾳ ὡς
φοιτητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Αριστοτελείου
Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης. Ἀργότερα, εἰς τὴν
Ἱερὰν Μονὴν Ἀσωµάτων Πετράκη, ὡς δόκιµος
µοναχὸς, ἐγνώρισα τὸ µεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδόξου
πνευµατικότητος. Ἐκεῖ ἐγνώρισα καὶ τὸν µακαριστὸν
Γέροντα ἀρχιµανδρίτην Χριστοφόρον
Παπαδόπουλον, Ἡγούµενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Ἀσωµάτων Πετράκη, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνοµα φέρω καὶ ὁ
ὁποῖος τὰ µέγιστα ἔπραξε διὰ τὴν ἐλαχιστότητά µου.
Εἴη ἡ µνήµη του αἰωνία.
Τὰ βήµατά µου ἀνήλθαν τὸν περικαλλῆ Ἰερὸν
Ναὸν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Κάτω Πετραλώνων εἰς
τὸν ὁποῖον ὑπηρέτησα ὀκτὼ χρόνια ὡς Ἱεροψάλτης,
παρακαλῶντάς την νὰ µοῦ ὑποδείξει τὸν δρόµον τῆς
ζωῆς. Χρέος ἱερὸν καὶ ἐπιβεβληµένον αἰσθάνοµαι,
ὅπως ἐκφράσω ἐκ βάθους ψυχῆς τὰς εὐχαριστίας µου
πρὸς τὸν ἱερατικῶς προϊστάµενον αὐτῆς καὶ νῦν
Σεβασµιώτατον Μητροπολίτην Μεγάρων καὶ
Σαλαµῖνος καὶ Γέροντά µου κ. Κωνσταντῖνον
πλησίον τοῦ ὁποίου ὀφείλω τὸ «εὖ καὶ κατὰ Χριστὸν
ζῆν». Ὑπὸ τὴν πνευµατικήν του καθοδήγησιν καὶ
συµµαρτυρίαν ἔλαβον τὸ µοναχικὸν σχῆµα εἰς τὴν
Ἱερὰν Μονὴν Ἁγίων Πατέρων Νικαίας.
Εὐχαριστῶ τόν Σεβασµιώτατον Μητροπολίτην
Νικαίας κ. Ἀλέξιον ὑπὸ τῶν τιµίων χειρῶν τοῦ
ὁποίου ἔλαβον τὸν πρῶτον καὶ τὸν δεύτερον βαθµὸν
τῆς ἱερωσύνης. Μὲ εὐηργέτησε πολλαπλῶς
τοποθετώντάς µε εἰς τὰς διοικητικὰς ὑπηρεσίας τῆς
Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικαίας καὶ ἱερατικῶς
προϊστάµενον εἰς τὸν µεγαλοπρεπῆ ἱερὸν Ναὸν
Ἁγίου Σπυρίδωνος Αἰγάλεω, εἰς τὸν ὁποῖον
διηκόνησα ἐπὶ δεκατέσσερα συναπτὰ ἔτη. Ὅλα αὐτὰ
τὰ χρόνια ἡ συνεργασία µας ὑπῆρξε ἀνέφελη,
διδακτικὴ καὶ ὑποδειγµατική. Κατόπιν, Κύριος ὁ Θεὸς
ὡδήγησε τὰ διαβήµατά µου καὶ πάλι εἰς τὴν
γενέτειράν µου µὲ τὴν ἄδειαν τοῦ Σεβασµιώτατου
Μητροπολίτου Νικαίας καὶ τήν εὐλογίαν τοῦ
Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου· διὰ τοῦτο καὶ εἶµαι
ἐσαεὶ εὐγνώµων!
Ἄφησα τελευταῖον τόν πρῶτον! Ὑµᾶς
Σεβασµιώτατε Μητροπολίτα Σερβίων καὶ Κοζάνης
κ. Παῦλε καί σεπτέ µας ποιµενάρχα, διὰ τὴν
ἀµέριστον αγάπην Σας, τὰς πολλὰς εὐεργεσίας καὶ
τὴν συνεχῆ συµπαράστασίν Σας πρὸς τὸ πρόσωπό
µου, δι’ ὅλα ὅσα ὑπέρ ἐµοῦ ἐλαλήσατε καί
ἐπράξατε «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθµός». Διά βίου θά εἶµαι
εὐγνώµων τῆς εὐδοκίας καί τῆς εὐεργετικῆς πατρικῆς
Σας στοργῆς. Τά ἔτη τῆς διακονίας µου πλησίον Σας
ἐσφράγισαν καθοριστικῶς τήν ζωήν µου, πολλά
διδαχθέντος ἐκ τῆς µεγάλης πείρας καί σοφίας Σας.
Υἱϊκῶς εὔχοµαι ὁ Θεός νά Σᾶς χαρίζῃ ὑγείαν, δύναµιν
καί µακροηµέρευσιν. Μὲ ἐδέχθητε ὁµόσκηνον,
συνεργάτην καὶ ὁµοτράπεζόν Σας καὶ µοῦ ἀναθέσατε
τὴν πολυεύθυνον διακονίαν τοῦ Πρωτοσυγκέλλου
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων καί Κοζάνης καὶ
τὴν προϊσταµενίαν τοῦ περικαλλεστάτου Ἱεροῦ Ναοῦ
Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Κοζάνης, µιὰς
ἐνορίας φιλοτίµων, εὐγενῶν καὶ εὐλογηµένων
ἀνθρώπων, πλησίον καλῶν καὶ ὑποδειγµατικῶν
Ἱερέων, τοῦ µακαριστοῦ π. Γεωργίου Μπετσάκου,
τοῦ π. Κυριακοῦ Διονυσίου, τοῦ π. Κωνσταντίνου
Καλαϊτζίδη, τοῦ π. Εὐαγγέλου Κρητικᾶκου, τοὺς
ὁποίους καὶ ἐκ καρδίας εὐχαριστῶ. Ἐναποθέτω
ἐνώπιον Σας τὴν διά βίου ἀφοσίωσίν µου πρὸς τὸ
σεπτόν Σας πρόσωπον. Σᾶς ὑπόσχοµαι καί Σᾶς
διαβεβαιῶ πὼς θὰ ἀναλώσω τὸν ἑαυτό µου εἰς τὴν
νέαν µου διακονίαν, ὡς γνήσιος ἐργάτης τοῦ
ἀµπελῶνος τοῦ Κυρίου, πὼς θὰ εἶµαι ὁ διάκονος καὶ
συγκυρηναῖος εἰς τὸν ἀγῶνα Σας, νὰ ὁδηγήσετε τὴν
τοπικήν µας Ἐκκλησίαν εἰς τὴν ἀποστολήν της,
ξεκινῶντας ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν, ὅπως σοφὰ
συµβουλεύετε εἰς κάθε κληρικό. Παρακαλῶ τὸν
Ἅγιον Θεὸν νὰ Σᾶς χαρίζει µακροηµέρευσιν, δύναµιν
καὶ ἀκλόνητον ὑγείαν διὰ νὰ συνεχίζετε
ἀπροσκόπτως τὸ πολυεύθυνον καὶ πολυδιάστατον
ἔργον Σας.
Εὐχαριστίας πολλὰς ἀπευθύνω εὶς ὅλους τοὺς
ἀδελφοὺς συµπρεσβυτέρους, ἰδιαιτέρως εἰς τοὺς δύο
συγκυρηναίους εἰς τὸ ἔργον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως,
τὸν πολυσέβαστον π. Δηµήτριον Χαρισίου καὶ τὸν
φιλότιµον κατὰ πάντα π. Νικόλαον Βαχτσεβᾶνον
καθὼς καὶ εἰς τοὺς ὑπαλλήλους τῆς Ἱερᾶς
Μητροπόλεως Σερβίων καὶ Κοζάνης διὰ τὴν ἀγάπην
των καὶ τὴν ἀγαστὴν συνεργασίαν ποὺ εἴχαµε καὶ θὰ
ἐξακολουθήσουµε µὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ νά ἔχουµε.
Εὐχαριστῶ καὶ τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Ἱερᾶς
Μητροπόλεως Νικαίας καὶ ἰδιαιτέρως τῆς Ἱερᾶς
Μητροπόλεως Σερβίων καὶ Κοζάνης, οἱ ὁποίοι µὲ
ἀγκαλιάζουν καὶ µὲ ἀνέχονται, πλησίον τῶν ὁποίων
πόνου µέσα εἰς τὴν ἐνοριακὴν ζωὴν καὶ γεύοµαι τὴν
εὐλογίαν τῆς ὡριµότητος, ποὺ ἔρχεται µέσα ἀπό τὴν
κοινωνίαν καὶ τὴν σχέσιν.
Μνηµονεύω µὲ συγκίνησιν τοὺς ἐν παιδείᾳ καὶ
νουθεσίᾳ Κυρίου ἀναθρέψαντάς µοι ἀειµνήστους
γονεῖς µου Ὀρφέα καὶ Οὐρανίαν, ὄντας σίγουρος ὅτι
αγάλλονται σήµερον εἰς τὸν οὐρανὸν διὰ τὸ ἱερὸν
τοῦτο γεγονός. Κάνω τὸν λόγον µου προσευχὴ καί
δέοµαι διὰ παντὸς δι’ ἐκείνους, ὅπως καὶ δι’ ὅλους
τοὺς κατὰ σάρκα συγγενεῖς µου, ζῶντας καὶ
κεκοιµηµένους. Ὅλως εὐγνωµόνως εὐχαριστῶ τὴν
κατὰ σάρκα ἀδελφήν µου Μαργαρίταν καὶ τὴν
καλήν της οἰκογένειαν, ποὺ ἄν καὶ οἱ δύο
ὀρφανέψαµε νωρὶς ἀπὸ γονεῖς, πάντα ἐστέκετο δίπλα
µου καὶ οἱ προσευχές της ἀποτελοῦν δι’ ἐµὲ πολύτιµο
στήριγµα.
Πολλὰ εἶναι τὰ πρόσωπα εἰς τὰ ὁποία ὀφείλω
ἰδιαιτέραν εὐχαριστίαν καὶ εὐγνωµοσύνην. Ἀρχιερεῖς,
ἱερεῖς, διάκονοι, µοναχοί, µοναχές, κατά καιρούς
δάσκαλοι καὶ καθηγηταί µου, συγγενεῖς, φίλοι καὶ
οἰκείοι, πρόσωπα τὰ ὁποῖα ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ
ἐνεπιστεύθη εἰς τὸ ἐπιτραχηλιόν µου, συνεργάται µου
εἰς τὰς διακονίας ποὺ µοῦ ἀνέθεσε ἡ Ἐκκλησία. Θὰ
ἦταν παράλειψις καὶ ἀδικία νὰ µὴ µνηµονεύσω τοὺς
εὐεργέτας µου, ὄχι µόνον ὅσους µὲ ἠγάπησαν καὶ µὲ
τους µὲ πίκραναν, µὲ πλήγωσαν ἢ καὶ µὲ ἔβλαψαν.
Ὅλοι µᾶς εὐεργετοῦν διότι δὲν ὑπάρχει τίποτα εἰς τὸν
βίον ποὺ νὰ µὴν κρύβει ἕνα λόγον τῆς ἀγάπης καὶ τῆς
προνοίας τοῦ Θεοῦ.
Ἐπικαλούµενος, Σεβασµιώτατε Πάτερ καὶ
Δέσποτα, Μητροπολίτα Σερβίων καί Κοζάνης κ.
Παύλε, ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, εὐλαβέστατοι Πατέρες καὶ
ἀδελφοί, λαὲ τοῦ Θεοῦ εὐλογηµένε, τὰς πρεσβείας
τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ζιδανιωτίσσης, τοῦ ἐν
Ἁγίοις Πατρὸς ἡµῶν Νικολάου, τῆς Ὀσίας Μητρὸς
ἡµῶν Θεοδώρας, βασιλίσσης Ἄρτης τῆς ἐκ Σερβίων
καὶ τῶν Ἁγίων Θεοστέπτων Βασιλέων καὶ
Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, βαδίζω µὲ
συστολὴν καὶ θεῖον φόβον κλίνων τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς
καὶ τοῦ σώµατος ἐνώπιον τοῦ Ἀρχιποίµενος Κυρίου
ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα λάβω τὸν τρίτον τῆς
ἱερωσύνης βαθµὸν καὶ νὰ καταστῶ Ἐπίσκοπος τῆς
πάλαι ποτὲ διαλαµψάσης Ἐπισκοπής Ἀµφιπόλεως.
Τὸ λοιπόν, «παρακαλῶ ὑµᾶς, ἀδελφοί,
συναγωνίσασθαί µοι ἐν ταῖς προσευχαῖς» «ἵνα
ἐπισκιάσῃ ἐπ’ ἐµὲ ἡ δύναµις τοῦ Χριστοῦ», ὅπως
παραστήσω ἐµαυτὸν «δόκιµον τῷ Θεῷ, ἐργάτην
ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτοµοῦντα τὸν λόγον τῆς
Ἀληθείας» καὶ ὅπως καθιστάµενος «τύπος τῶν
πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν
χαρίσµατος ἀµελῶν «τηρήσω τὴν ἐντολὴν ἄσπιλον
καὶ ἀνεπίληπτον µέχρι τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου
ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἀµήν.
romfea.gr
