«δεν υπάρχει χρόνος να ανησυχούμε για τα… τριαντάφυλλα όταν τα δάση χάνονται.»

Λέτε να χαίρονται σήμερα που όλος ο πλανήτης γιορτάζει γι΄αυτά; Ημέρα ευαισθητοποίησης και συμμόρφωσης την αποκαλούμε, όπως και κάθε άλλη Παγκόσμια Ημέρα, αφιερωμένη σε ότι μπορεί να βάλει η φαντασία μας. Αρκεί όμως μία μέρα να μας ευαισθητοποιήσει, να μας αφυπνίσει και προβληματίσει για το μέλλον των δασών; Για να επισημάνει ότι η αποψίλωση τους στερεί ζωή από τον πλανήτη και τους κατοίκους του; Ότι το κάθε δεντράκι που καίγεται, κόβεται ή ξεραίνεται μειώνει το προσδόκιμο ζωής; Η σχέση μας με το δάσος είναι άρρηκτα δεμένη. Δηλώνει το επίπεδο πολιτισμού μας και επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την ποιότητα της ζωής μας. Όσο διαρρηγνύεται αυτή η σχέση τόσα περισσότερα αρνητικά θα απειλούν την επιβίωση κάθε ανθρώπινης κοινότητας. Με θεομηνίες, ξηρασίες, πανδημίες, ρύπανση. Και φυσικά ένα δάσος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Δεν είναι κορμοί, κλαδιά και φύλλα που μπλέκονται και δημιουργούν ένα …πράσινο σύνολο. Ένα ακόμη πολυπλοκότερο δάσος είναι κάτω από το έδαφος. Εκεί να δείτε τι δικτύωση επιτελείται, με πομπούς και δέκτες ταυτόχρονα το ριζικό σύστημα του κάθε δέντρου. Εκεί να δείτε τι πλούσιος κόσμος συγκατοικεί, συμπορεύεται και συνεργάζεται για την επιβίωσή του, ανταγωνιστικά, αλλά και σοφά, για να κερδίζουμε εμείς εν τέλει σε ομορφιά, δροσιά, οξυγόνο και φυσικά σε αναγκαίους πόρους, σε βιοποικιλότητα, σε τροφή και νερό.

Ξέρετε τι ισχύει τελικά; Προφανώς ένα δάσος δεν μπορεί να μιλήσει, μπορεί όμως να στέλνει εκκωφαντικά μηνύματα και μας στέλνει πολλά. Για απώλειες, για συμπεριφορές, για πολιτικές. Φαίνεται όμως πως είναι τόσο …ενδιαφέρουσα η καθημερινότητα των ανθρώπων όλου του πλανήτη, που τα μηνύματα πέφτουν στο κενό ή φτάνουν σαν ανεπαίσθητοι ψίθυροι που καλύπτονται από την λαιμαργία της επικράτησης και των συμφερόντων. Δεν μας ενδιαφέρει ίσως πλέον ο μακρινός ορίζοντας, που στενεύει, ή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε οι κυρίαρχοι του σύμπαντος, άρα και οι ρυθμιστές της πορείας του…

…μέχρι που θα γίνει απόλυτα κατανοητό, όταν χαθεί και το τελευταίο δάσος, ότι τα χρήματα δεν καλύπτουν την πείνα, ούτε και την δίψα! Ήδη έχουμε αρχίσει να… ψυλλιαζόμαστε, ότι είναι πολύ πιο εύκολο να δημιουργήσεις μια έρημο παρά ένα δάσος. Αυτή η τρομακτική κατανόηση, ίσως να αποτελέσει μια υγιή αφετηρία. Γιατί ξαφνικά τα πράγματα μπορεί να γίνουν τραγικά απλά κι όπως έλεγε, πριν έναν αιώνα, ένας Πολωνός ποιητής «δεν υπάρχει χρόνος να ανησυχούμε για τα… τριαντάφυλλα όταν τα δάση χάνονται.»

Προσωπικά αγαπώ και τα τριαντάφυλλα