Είναι δεδομένη η τάση, όχι απλά να προστατεύεται και να προβάλλεται η σεξουαλική διαφορετικότητα, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό να «αγιοποιείται» και να καθίσταται από εξαίρεση κανόνας και από κάτι που μέχρι σήμερα προκαλούσε ένα κούμπωμα της κοινωνίας, να χρησιμοποιείται σαν μοναδικό εφόδιο για την κατάκτηση περίοπτης θέσης στον εργασιακό και κοινωνικό βίο, στην τηλεόραση, στην τέχνη, αλλά και στην πολιτική
Από το γεγονός όμως, πως εδώ και χρόνια, ειδικά η τηλεόραση έχει καθιερώσει στα δικά της στάνταρ πολύ ψηλά, την διεμφυλικότητα, με ότι αυτό συνεπάγεται…και
Από το γεγονός επίσης, πως, στο όνομα της εξάλειψης του κοινωνικού ρατσισμού και των ακραίων συμπεριφορών προς όποιον ή όποια τολμούσε να εκφράσει με τον λόγο, τη συμπεριφορά και την ιδιαίτερη εξωστρέφεια του/ης, αυτή την διαφορετική τάση, ορθώθηκε και δομήθηκε μια πλημμυρίδα από επιχειρήματα, αρθρογραφία, δημόσιες προβολές για την στήριξή της (της διαφορετικότητας), οδηγηθήκαμε στο εντελώς άλλο άκρο….
Και είναι άλλο άκρο, το φυσιολογικό (αυτό που από την φύση εκπηγάζει), ξαφνικά, να καταβάλλεται εργώδης προσπάθεια να απαξιωθεί και να αποσυντεθεί
Εϊναι άλλο άκρο, να εκτροχιάζεται τόσο βάναυσα ο πυλώνας της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης, που είναι η οικογένεια με τον πατέρα, την μητέρα και τα παιδιά
Είναι άλλο άκρο, να υιοθετούνται και να προβάλλονται πρότυπα, που ωθούν τις επόμενες γενιές σε συνειδητές από μια στιγμή και πέρα, λανθάσουσες συμπεριφορές
Είναι άλλο άκρο, όσοι νιώθουν την ανάγκη να υπερασπιστούν την αρμονια της οικογένειας, να βρίσκονται ξαφνικά στο στόχαστρο των κάθε λογής δικαιωματιστών
Είναι άλλο άκρο, κάθε φωνή που εμμένει σε μια παραδοσιακή αντίληψη για την ζωή και την κοινωνία, να κατακρεουργείται βάναυσα ως φασιστική, οπισθοδρομική και λανθάνουσα
Είναι πολλά, που θα μπορούσα να υποστηρίξω σχετικά.
Μένω στο γεγονός, πως οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες ανα τον κόσμο, με τις όποιες, λιγότερο ή περισσότερο τολμηρές προσεγγίσεις τους, ενέσκυψαν στο πρόβλημα της διεμφυλικότητας, αγκάλιασαν, προστάτεψαν και «απελευθέρωσαν» από τις ενοχές τους, όσες και όσους ένιωθαν και βίωναν αυτή την διαφορετικότητα και έδωσαν ώθηση στον σεβασμό της, αναγνωρίζοντας ανθρώπινα την αναγκη αυτή και αναγνωρίζοντας τους το δικαίωμα στη ζωή, στη διεκδίκηση, στην έκφραση
Φρονώ όμως , πως δεν συναντηθήκαμε κάπου στη μέση. Περάσαμε στο άλλο άκρο.
Το σύμφωνο συμβίωσης που νομοθετικά θεσπίστηκε το 2015 και ισχύει στη χώρα μας, δίνει όλον το χώρο που απαιτείται σε εκείνους που το επιθυμούν, να συνυπάρξουν , να αποκτήσουν οικονομικά και περιουσιακά δικαιώματα, να ζήσουν σύμφωνα με τις επιλογές τους. Γι αυτο και η εκφρασμένη επιθυμία του Πρωθυπουργού, να νομοθετήσει και τη δυνατότητα γάμου δυο αντρών ή δυο γυναικών, φαντάζει και θεωρώ πως είναι εκ του περισσού και θα πρέπει άμεσα να αναθεωρηθεί
Για μενα, δεν αποτελεί πρότυπο οικογένειας η εικόνα δυο ανδρών που μεγαλώνουν ένα παιδί. Ούτε η εικόνα δυο γυναικών, που πράττουν το ίδιο.
Επίσης, η ουδέτερη προσφώνηση σε αντιδιαστολή με το άντρας και γυναίκα ξεπερνά την ίδια την βιολογική μας υπόσταση
Ενώ η αριθμολαγνεια (γονέας 1 και γονέας 2) είναι τόσο αστεία, που δεν αντέχει σε σχολιασμό.
Έρχομαι – και κλείνω μ αυτό – στο αρχικό διακύβευμα αυτού του σημειώματος
Αποτελεί πολιτικό και αξιακό επιχείρημα η διαφορετικότητα ενός πολιτικού;
Αν και εφόσον, όλα τα μέλη μιας κοινωνίας είναι ίσα, με τα ίδια δικαιώματα και με τις ίδιες υποχρεώσεις, γιατί κάποιοι επιλέγουν να την αναδεικνύουν σαν ένα πρόσθετο, ξεχωριστό, άξιο να το αναδεικνύουν, προσόν;
Για να εισπράξουν συμπάθεια για την τόλμη;
Για να προκαλέσουν αυτα τα άλλα ανακλαστικά, που χρόνια τώρα χτίστηκαν και που προστατεύουν τον άκρατο δικαιωματισμό;
Για να παίξουν εκ του πονηρού, από την μια μεριά με τους όρους της «αριστερόχρωμης ανοιχτόμυαλης προσέγγισης» και από την άλλη, της «δεξιόχρωμης οπισθοδρομικής αντίδρασης» ;
Μήπως τελικά αυτό που επιζητούν χρόνια τώρα, δηλαδή την δίκαιη και ομόθυμη αποδοχή, με την ίδια την προκλητική κάποιες φορές προβολή της σεξουαλικής τους κατεύθυνσης, εκ προοιμίου τελικά την τορπιλίζουν;
Είναι αυτονόητο, πως εδω παιζεται ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Που στοχεύει στην επίτευξη των πεζών στόχων της πολιτικής επικράτησης. Χρησιμοποιείται η διεμφυλικότητα ως πολιτικό επιχείρημα, για να πείσει ένα αριστερό κατά βάση ακροατήριο, να συνταχθεί στην προσπάθεια.
Ακυρώνει όμως ταυτόχρονα κι όλα τα άλλα επιχειρήματα πολιτικής κατεύθυνσης και σκέψης, που αποτελούν και την ουσία ενός πολιτικού μανιφέστου, καθώς τα θέτει σε δεύτερη μοίρα , αποστερώντας έντεχνα από τους ψηφοφόρους της Αριστεράς το δικαίωμα να δράσουν με την λογική, στοχευμένα ωθώντας τους να απομείνουν και να λειτουργήσουν μόνο με το θυμικό !
Γι αυτο και θεωρώ, πως στο τέλος αυτης της Πράξης, ακόμα κι αν ο κος Κασσελάκης καταφέρει να εκλεγεί πρόεδρος του Σύριζα, το γενικότερο πολιτικό εγχείρημα θα στεφθεί από αποτυχία, καθώς – προς στιγμήν τουλάχιστον – πασχει απο ουσία, χάρη των εντυπώσεων….
Και δεν μένει, παρά να αποδειχτεί……!
· Πολιτικός επιστήμονας – πρώην δήμαρχος Γρεβενών
