– Είμαι ακόμα πολύ μπερδεμένος και δεν κατάφερα μέχρι σήμερα να διακρίνω αυτό το πρόσωπο του Θεού στον ουρανό, ακριβώς στο σημείο που όλοι οι άλλοι το βλέπουν, κι ούτε αισθάνομαι ακόμα την ανάσα της παρουσίας του στον κόσμο, στην καθημερινότητα της ζωής μας, αφού όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου τριγύρω αντικρίζω τον πόνο, τη δυστυχία, την αδικία, την ένδεια, τη βία, τη θλίψη και το θάνατο. Δεν μπορώ να βρω φίλε μια εξήγηση γι αυτό και διαιωνίζεται το δικό μου αναπάντητο ερώτημα, που έχει να κάνει με το, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Και όσο το σκέφτομαι αισθάνομαι να κονταροχτυπιούνται μέσα μου δύο ενδεχόμενα που με αναστατώνουν, αυτό της θεϊκής απουσίας κι αυτό της μυστικής υποψίας για τη θεϊκή παρουσία.
– Σε καλό δρόμο είσαι φίλε και σίγουρα θα σε βγάλει στο σωστό προορισμό, γιατί έχω τη γνώμη πως αυτή η εσωτερική αναστάτωση και αναταραχή που προκαλεί τον ανθρώπινο ορθολογισμό, πάντα γίνεται αφορμή για αναστοχασμό με τελική κατάληξη την πεποίθηση ότι ο Θεός υπάρχει παντού στον κόσμο, στον ουρανό, τριγύρω μας, μέσα μας, αλλά δεν ψηλαφιέται αισθητά κι ούτε μπορεί λογικά να ανιχνευτεί.
– Τα λόγια σου μου θυμίζουν έναν Γέροντα στην Κρήτη με τον οποίο πρόσφατα είχα μια σχετική κουβέντα περί θεού και κόσμου. Μου είχε πει, λοιπόν, πως «πρέπει να υπάρξει μια συνεργασία της στιγμής του Θεού για την ψυχή του καθενός μας και της δυνατότητας οράσεως των οφθαλμών μας, ώστε να καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε την παρουσία του Θεού. Δεν είναι ο Θεός απών που έρχεται, αλλά είναι ο Θεός παρών που κρύβεται».
– Με πολύ βαθύ θεολογικό νόημα τα λόγια του μοναχού που προανέφερες και εκφράζουν την άποψη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ότι δηλαδή πάντα υπάρχει η στιγμή του Θεού για τον καθένα μας, μόνον που αυτή η φανέρωσή Του στη ζωή μας είναι μυστική και πνευματική. Είναι αυτή η παρουσία του Θεού που δίνει στον καθένα μας την αίσθηση της σωτηρίας, την προσδοκία της αιωνιότητας, την ενδυνάμωση της πίστης, για το ότι τα παρόντα, ευχάριστα και δυσάρεστα, είναι προσωρινά και ότι ο προορισμός μας είναι για την αθανασία.
– Ο τρόπος όπως και η αφορμή που ο κάθε άνθρωπος αφυπνίζεται από τα μάταια του κόσμου τούτου είναι μια ξεχωριστή – ιδιάζουσα περίπτωση και αφορά τον καθένα μας χωριστά. Κάπου είχα διαβάσει στο Γεροντικό ότι ο Θεός φορτώνει στον καθένα μας το σταυρό που μπορεί να σηκώσει. Υπάρχει, όμως, μια αναντίρρητη αλήθεια εδώ και περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια κι αυτή μας αποκαλύπτει και μας θυμίζει διαρκώς πως μετά το Γολγοθά και τη Σταύρωση έρχεται πάντα η Ανάσταση. Δυστυχώς, φίλε, εμείς οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές επιλέγουμε να μην πιστεύουμε σ΄έναν Θεό, τον οποίο πρέπει ν΄αποκαλύψουμε μέσα μας όπως Αυτός είναι, αλλά όπως εμείς τον θέλουμε.
– Θυμάσαι την παλιά μας συμφοιτήτρια που τώρα μονάζει; Νομίζω αυτός ο αληθινός Θεός είναι, που τη μεταμόρφωσε.
Αυτήν που δεν ήθελε ούτε να ακούσει για εικόνες και καντήλια, για εκκλησίες και μυστήρια, την οδήγησε από το σπίτι της αδιαφορίας και της ορθολογιζόμενης αθεΐας, στο δικό Του σπίτι, το γεμάτο εικόνες και καντήλια, θυμίαμα και αδιάλειπτη προσευχή! Αυτή που θεωρούσε τη γνώση ως τη μοναδική δύναμη και μιλούσε πέντε γλώσσες, τώρα σ΄ένα κελί δίχως ηλεκτρικό ρεύμα, μιλάει μόνο μια γλώσσα, αυτήν του Θεού!
Ηλίας Κ Μάρκου
