Από την ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η «τρόικα», όλοι οι Έλληνες βιώνουμε αργά και βασανιστικά μια πορεία που μας οδηγεί στην «κόλαση». Για να μιλήσουμε απλά και ανθρώπινα όχι μόνο μας έχει φύγει το χαμόγελο από τα χείλη, αλλά ψυχολογικά βρισκόμαστε όλοι ένα βήμα πριν από την κατάθλιψη και μέρα με την ημέρα και παρά τη θέληση μας προσγειωνόμαστε σε μια κατάσταση, η οποία αντί να πηγαίνει την ζωή μας μπροστά και προς το καλύτερο, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα.
Έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες, ώστε να γίνουμε μελαγχολικοί και φτωχοί. Το αύριο σίγουρα θα είναι πολύ χειρότερο από το σήμερα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην τσέπη μας αλλά κυρίως στην ψυχή μας, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην καθημερινότητά μας.
Το αφήγημα ήταν συγκεκριμένο και χρησιμοποίησε δύο παραδοσιακά «ελληνικά» όπλα. Το ένα είναι η προαιώνια «ζήλεια» του Έλληνα για τον Έλληνα και το δεύτερο είναι η ρουφιανιά. Κατάφεραν πολύ εύκολα, ο ιδιωτικός υπάλληλος να μισήσει τον δημόσιο υπάλληλο, ο ταξιτζής να τα βάζει με τον εφοριακό και ο μαγαζάτορας με τον πελάτη!!!
Να δείτε που σε λίγο καιρό για να καταπολεμήσουμε την «φοροδιαφυγή», όποιος πολίτης πηγαίνει και καρφώνει τον συμπολίτη του θα κερδίζει χρήματα. Με λίγα λόγια θα επιδοτηθεί η ρουφιανιά. Θα δώσουν κίνητρα για να βγάλει ο καθένας το μίσος του, την ζήλεια και την ανωμαλία του σε βάρος του άλλου. Θα μου πείτε ότι αυτό γίνεται και σήμερα… Άτυπα όμως. Διαισθάνομαι ότι η ρουφιανιά θα γίνει «θεσμικό δικαίωμα».
Οι δανειστές έχοντας αντιληφθεί την ψυχολογία του όχλου, δίνουν «αίμα» στο λαό. Βγάζουν στα «μανταλάκια» ανθρώπους, τους διαπομπεύουν χωρίς να τους δίνουν το δικαίωμα να απαντήσουν. Με λίγα λόγια καταστρέφουν ανθρώπους προκειμένου να προσφέρουν θέαμα στους «ιθαγενείς», όπως έκαναν οι Ρωμαίοι με τα λιοντάρια και τους Χριστιανούς.
Βέβαια το κατεστημένο, που λειτουργεί ως μεσάζοντας και εντολοδόχος των δανειστών, ποτέ δεν θα απαντήσει πειστικά, γιατί οδηγήθηκε η χώρα σ’ αυτό το χάλι… Έκοψαν τις συντάξεις, τους μισθούς, τα δώρα, τα επιδόματα, καταστρατηγώντας κατάφορα το Σύνταγμα και καταστρέφοντας την επιχειρηματικότητα. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει ισότιμη διάκριση των εξουσιών, αφού δείχνουν ξεκάθαρα ότι η εκτελεστική εξουσία δεν υπολογίζει την δικαστική.
