Τη δημιουργία της Πλ. Λασσάνη έτυχε,πριν σχεδόν 30 χρόνια, να παρακολουθήσω, καθώς είχε ο πατέρας μου κατάστημα εκεί. Από την αρχή της ήταν μια πλατεία, λανθασμένα σχεδιασμένη, με τα πολλά πλακόστρωτα σκαλοπάτια της, Τα μόνα θετικά της, ήταν το συντριβάνι της, που αργότερα γέμισε με χώμα και έγινε αγαπημένος χώρος για αγριόχορτα και τα δέντρα της. Τα δέντρα αυτά πρόσφεραν έναν πράσινο πνεύμονα, μια ανάσα σε μια τσιμεντούπολη, όπως δυστυχώς έχει γίνει η Κοζάνη. Κάτω από τη σκιά τους μπορούσαν να δροσίζονται οι κάτοικοι της. Ακόμη, είναι μέρος, όπου τα πουλιά μπορούσαν να κάνουν τις φωλιές τους και να δροσίζονται. Δυστυχώς, με το νέο σχέδιο που έχει προταθεί και άρχισε να υλοποιείται για την Πλ. Λασσάνη, τα δέντρα αυτά κόβονται. Ο λόγος που κόβονται, θα είναι γιατί δεν ταιριάζουν με το νέο σχέδιο. Μιλάμε ,εκτός κάποιων εξαιρέσεων, για απόλυτα υγιή δένδρα. Η προσφορά τους στην παραγωγή οξυγόνου είναι πολύ μεγάλη, καθώς αναφερόμαστε σε φυτά 30 ετών, καθώς και η προσφορά τους στην μείωση της θερμοκρασίας. Τα νέα φυτά και δένδρα, που θα φυτευθούν, θα προσφέρουν μεν, αλλά καθώς θα είναι μικρά ηλικιακά δεν μπορούν να φτάσουν στο επίπεδο των ήδη φυτεμένων. Αν ο υπεύθυνος του σχεδιασμού είχε καλύτερη οπτική, θα μπορούσε να εντάξει αυτά τα δένδρα εντός του σχεδίου του και επιπλέον, όσα μπορούν να αφαιρεθούν, όπως είναι οι τούγιες, να μεταφυτευθούν σε άλλα σημεία της πόλης. Αλλά, αυτό φαντάζομαι ακούγεται περιττό στα αυτιά των υπευθύνων. Δυστυχώς, τους είναι πιο εύκολο να καταστρέψουν, παρά να διατηρήσουν. Ξέρω ότι η άποψη μου, είναι “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”, αλλά ζούμε σε μια πόλη, που διψά για πράσινο.
Μάρθα Καπλάνογλου
Τ. Γεωπόνος
