Ελληνική εκπαίδευση: επιτέλους καιρός για αντίσταση!

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

Θορυβήθηκε πάλι προ ολίγων ημερών μέρος της κοινής γνώμης από έντυπο και ηλεκτρονικό δημοσίευμα για μια «δασκάλα» (εντός πολλών εισαγωγικών) σε σχολείο των βορείων αθηναϊκών προαστείων που έδειχνε στους μαθητές βίντεο με ομοφυλόφιλους και επίσης, επικαλούμενη τις βουδιστικές της πεποιθήσεις, δίδασκε γιόγκα και φυσικά αρνιόταν να διδάξει το μάθημα των Θρησκευτικών. Το συμβάν προκάλεσε τότε κάποιες αντιδράσεις από γονείς, αλλά εντάσσεται βέβαια σε μια κατηγορία κραυγαλέων περιστατικών, τα οποία απλώς προξενούν ολιγοήμερο σοκ σε μια υποκριτική και κοιμώμενη κοινωνία, που απολύτως εθισμένη πλέον στο άγγιγμα της λάσπης και τη δυσωδία του υπόνομου «ταράζεται» για λίγο, πριν επιστρέψει στον μακάριο ύπνο της εξηλιθιωμένης αφασίας της. Παραπλήσιο φαινόμενο με το (υπερπολλαπλάσιο βεβαίως) σοκ που προκαλούν περιστατικά βίαιων εγκλημάτων ή αποτρόπαιων πράγματι βρεφοκτονιών, την ώρα όμως που παραμένουν σχεδόν ασχολίαστα και φυσιολογικά η προχωρημένη αθεΐα, η κολοσσιαία πνευματική κρίση, η απερίγραπτη ηθική καταβαράθρωση, η αρρωστημένη σαρκολατρία, η καθιέρωση κάθε είδους ανωμαλίας, η τραγική μάστιγα των εκτρώσεων.

Η ίδια υποκρισία περισσεύει και στον χώρο της παιδείας, όπου κάποιοι επιμένουν να ξιπάζονται κατά καιρούς, βγάζοντας για λίγο το κεφάλι τους από την άμμο, στην οποία γενικά επέλεξαν να το κρατούν βυθισμένο, ή ανακαλύπτοντας «σοκαρισμένοι» ακάλυπτα κάποια σημεία του σώματος ενός δύσμοιρου βασιλιά που είναι ωστόσο εδώ και πάρα πολλά χρόνια παντελώς γυμνός. Το παραπάνω περιστατικό μπορεί να μην είναι βέβαια (ακόμη) ο μέσος όρος όσων συμβαίνουν στα σχολεία της πατρίδας μας, δεν είναι όμως καθόλου παράταιρο με την εικόνα μιας δημόσιας εκπαίδευσης που μετά από μια σειρά λόγω μεν μεταρρυθμίσεων (έργω δε χειρουργικών επεμβάσεων με το ψευτοπροοδευτικό νυστέρι του εθνομηδενισμού και της χριστοφοβίας) κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες έχει πλέον προ πολλού καταντήσει χυδαίο νεοταξίτικο εκμαυλιστήριο και απρόσωπο εργοστάσιο παραγωγής παραζαλισμένων κι απονευρωμένων ανθρώπινων κοπαδιών, που όλο και περισσότερο θυμίζει εκπαιδευτήριο μελλοντικής δυστοπικής κοινωνίας οργουελικού τύπου. Ο άθλιος αυτός χαρακτήρας του δημόσιου σχολείου, καρπός όπως είπαμε της αντιπαιδαγωγικής και μισελληνικής πολιτικής όλων σχεδόν των κυβερνήσεων της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, αντικατοπτρίζεται και στα (αντι)παιδαγωγικά προγράμματα και στα αξιοθρήνητα σχολικά εγχειρίδια (τα οποία ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, που είναι και η πλέον βασική και νευραλγική κατά τη γνώμη μου, αποτελούν πρωτοφανή όργανα λοβοτομής κι εξηλιθίωσης – και εννοείται πως δεν αναφέρομαι μόνο στα κατεξοχήν ταλαιπωρημένα, για προφανείς λόγους, μαθήματα των Θρησκευτικών, της Γλώσσας και της Ιστορίας, αλλά και σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα). Αντικατοπτρίζεται όμως και στο εν πολλοίς τραγικό επίπεδο των εκπαιδευτικών, που μπορεί να μην υστερούν στα λεγόμενα τυπικά προσόντα (αντίθετα, ποτέ ο χώρος δεν είχε τόσο πολλούς τυπικά επιμορφωμένους, πολυπτυχιούχους, κατόχους μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων κλπ), αλλά υπολείπονται δραματικά σε πραγματικό επίπεδο παιδείας και πνευματικής συγκρότησης. Ειλικρινά ο χώρος βρίθει από αθεΐα, εθνομηδενισμό, αδιαφορία, ανεπάρκεια, αγραμματοσύνη (γιατί καλά τα χαρτιά, αλλά είναι γνωστό ότι τα…ράσα σπάνια κάνουν τον παπά), φοβικότητα, πομπώδη «παιδαγωγική» βλακεία, «προοδευτική» χυδαιότητα, ψευδοεπιστημονική οίηση, χαοτική θολοκουλτούρα, εκτεταμένο διαποτισμό από τα τοξικά λύματα όλης της νεοταξίτικης και νεοεποχίτικης ατζέντας. Οι άξιοι δάσκαλοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά είναι και πραγματικοί παιδαγωγοί και διδάσκουν ήθος και αξίες, είναι ελάχιστοι και ασκούν το λειτούργημά τους υπό αντίξοες συνθήκες – ενώ φυσικά δεν είναι λίγες και οι φορές που περνούν «των παθών τους τον τάραχον» από τη συμπεριφορά προβληματικών «συναδέλφων» τους, τις επιθέσεις προοδευτικών» εξωσχολικών κύκλων ή και τα καψόνια της εργοδοσίας.

Αν τώρα αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσον μπορεί να υπάρξει λύση σε όλο το παραπάνω πρόβλημα, είναι φανερό πως όπως και στα άλλα σοβαρά ζητήματα (εθνικά θέματα, λαθροεποικισμός, δημογραφικό, διαφθορά, εγκληματικότητα, ευρύτερη νεοταξίτικη άλωση και αποδόμηση μέσω νομοθετημάτων, οικονομία κλπ), για πλήρη και ολοκληρωμένη λύση δεν μπορούμε να μιλάμε, όσο στη διακυβέρνηση του τόπου θα βρίσκονται και θα εναλλάσσονται προδοτικές κι αντίχριστες συμμορίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα που θα δούμε στην πατρίδα μας κυβέρνηση πραγματικών ελληνικών συμφερόντων, έχουμε το δικαίωμα (ή το άλλοθι) να παραμένουμε αδρανείς, ούτε σημαίνει πως δεν υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν. Η γενική ιδέα είναι «ανένδοτο αντάρτικο απέναντι στις δυνάμεις κατοχής και εξόντωσης της πατρίδας» –  και η φράση αυτή δύναται να συμπεριλαμβάνει αρκετά πράγματα και στον χώρο της εκπαίδευσης.

Τεράστιος φυσικά εν πρώτοις ο ρόλος των ευσυνείδητων εκπαιδευτικών, για τους οποίους ήδη μιλήσαμε και οι οποίοι οφείλουν να συνεχίσουν το δύσκολο έργο τους. Όσο μάλιστα τα πράγματα θα χειροτερεύουν και οι ήδη αντίξοες συνθήκες θα επιδεινώνονται, οφείλουν να παλέψουν με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση. Και αυτό βεβαίως μπορούν να το πράξουν κινούμενοι στις παρυφές της νομιμότητας (δεν μιλούμε δηλαδή καν για ρήξεις και μετωπικές συγκρούσεις, δεν υφίσταται τέτοια ανάγκη – τουλάχιστον προς το παρόν) και επιλέγοντας νομότυπους ή νομιμοφανείς και έξυπνους τρόπους (πραγματικά υπάρχουν τέτοιοι) για να περάσουν αυτά που θέλουν μέσα στην τάξη, κόντρα στο αντίχριστο και εκμαυλιστικό ρεύμα των Καιρών. Και έχει πολύ μεγάλη βεβαίως σημασία οι εκπαιδευτικοί αυτοί να γίνουν ακόμη περισσότεροι.

Για να μη μένουμε όμως μόνο στα ευχολόγια και επειδή δεν είναι πάντα εύκολο άνθρωποι να παλεύουν μόνοι τους κόντρα σε ποικιλότροπες καθεστωτικές κακοτοπιές (ακόμη κι αν δεν παρανομούν), είναι φανερό πως παράλληλα απαιτούνται και κάποιοι άτυποι μηχανισμοί στήριξης. Και αυτούς μπορούν να τους διαμορφώσουν μόνο οι επίσης ευσυνείδητοι γονείς, άνθρωποι με φόβο Θεού και φιλοπατρία, που ενώ είναι πολλοί, αρκούνται συνήθως σε ρόλους παθητικού θεατή ή το πολύ ευκαιριακού εκφραστή σποραδικών και χλιαρών παραπόνων, την ώρα που κάποιοι άλλοι, δήθεν προοδευτικοί, είναι φυσικά πάντοτε ετοιμοπόλεμοι για παρεμβάσεις, σκληρές διεκδικήσεις και ανυποχώρητες αντιδράσεις. Ο ρόλος όμως των Ελλήνων και ορθοδόξων γονέων, ειδικά στους σημερινούς καιρούς και μέσα στον ελληνοφοβικό και αντίχριστο ζόφο της επίσημης κρατικής πολιτικής, μπορεί να αποβεί τεράστιας επίσης σημασίας. Όπως (αμυδρά έστω) φάνηκε και από τις προ μηνών αντιδράσεις για τα βιβλία των Θρησκευτικών, οι γονείς έχουν μεγάλη δύναμη στα χέρια τους και αυτή τη δύναμη πρέπει να πάψουν να την απεμπολούν, υπό την υποβολιμαία εκ του συστήματος αίσθηση περί της δήθεν ματαιότητας και αναποτελεσματικότητας κάθε αντίδρασης. Αρκεί βέβαια να αποκτήσουν επίγνωση αυτής της δύναμης και να μάθουν να δρουν πιο μαζικά, οργανωμένα και αποφασιστικά, ενώ βασικό επίσης είναι να συνειδητοποιήσουν και το ότι δεν είναι εποχή απλών παρακλήσεων και χλιαρών διαμαρτυριών πια αυτή που βρισκόμαστε, αλλά έντονης αντίδρασης και ανένδοτης απαίτησης. Η στάση τους μπορεί να αποβεί πραγματικά καθοριστική, γιατί και τους καλούς δασκάλους θα ενισχύσει ηθικά, ενδυναμώνοντάς τους περαιτέρω, και μέρος των πλείστων (και ενίοτε τραγικών) περιπτώσεων μπορεί να συγκρατήσει σ’ ένα βαθμό μέσω του ελέγχου και της πίεσης, αλλά και επίσης μπορεί να ενθαρρύνει εν τέλει και κάποιους ακόμη γενικά καλοπροαίρετους, αλλά αδρανείς λόγω φοβίας ή αδύναμου χαρακτήρα (γιατί υπάρχει φυσικά και αυτή η κατηγορία εκπαιδευτικών).

Πέραν όμως όλων των προαναφερθέντων, υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορούν να γίνουν στον χώρο της εκπαίδευσης, ίσως και ακόμη πιο σημαντικά και αποτελεσματικά. Επειδή ωστόσο το θέμα είναι πραγματικά τεράστιο, θα επανέλθουμε σύντομα για να καταθέσουμε σκέψεις και προτάσεις και επ’ αυτών. Προς το παρόν, ας αρκεστούμε στην αναφορά αυτών που πρέπει να πράξουν όσοι δημόσιοι λειτουργοί της εκπαίδευσης, αλλά και γονείς, δεν έχουν ακόμη λοβοτομηθεί από τη νεοταξίτικη τοξική ιδεολογική επέλαση και πονάνε για τα τραγικά τεκταινόμενα σε αυτόν τον τόσο νευραλγικό χώρο. Επειδή λοιπόν οι καιροί ου μενετοί και δεν υπάρχει πλέον το παραμικρό δικαίωμα αδράνειας και εφησυχασμού, ας ενεργοποιηθούμε άμεσα. Και επίσης βέβαια καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι, παρά τις μόνιμες καθεστωτικές απόπειρες εκφοβισμού και ιδεολογικής τρομοκρατίας εκπαιδευτικών και γονέων, δεν υπάρχει κανένας πραγματικός λόγος φόβου και για τις δύο πλευρές, από τη στιγμή που όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν με απολύτως νόμιμους τρόπους. Στο κάτω-κάτω υπάρχει κι ένα Σύνταγμα, που – έστω και κολοβωμένο και προβληματικό – ακόμη ισχύει και συνεχίζει να επιτάσσει κάποια πράγματα σχετικά με την εκπαίδευση των ελληνοπαίδων (όπως απέδειξαν και οι πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ για τα Θρησκευτικά). Μέχρι να το αλλάξουν οι συμμορίες που κυβερνούν τη χώρα (όπως σφόδρα βεβαίως επιθυμούν) ή να το καταργήσουν τελείως ή μέχρι να αρχίσει κανονικός αντίχριστος κι εθνομηδενιστικός διωγμός (οπότε και θα βγούμε στο βουνό ή θα κλειστούμε και θα λειτουργούμε Κρυφά Σχολειά στα…υπόγεια), ας κάνουμε όλοι μας αυτό που πρέπει εντός του δημοσίου σχολείου, σε πείσμα του κάθε αλητήριου ψευτοπροοδευτικού φασίστα που δρα είτε σε ανώτερο είτε και σε κατώτερο επίπεδο και που έχει βαλθεί με τον πλέον απροκάλυπτο και ξεδιάντροπο τρόπο – υπό τις εντολές των νεοταξιτών ινστρουχτόρων του και υπό το κράτος των προσωπικών του αντίχριστων και πατριδοφοβικών ψυχώσεων – να μετατρέψει την ήδη απονευρωμένη και σχεδόν ετοιμοθάνατη δημόσια εκπαίδευση σε παντελώς αφελληνισμένο και πνευματικά αποσαθρωμένο σεληνιακό τοπίο. Ή για να θυμηθώ και τον αγαπημένο μου Αισχύλο, «πολίται, χρη λέγειν (και πράττειν) τα καίρια»…