”Δίαυλος”, 28ο τεύχος, Απρίλιος-Μάιος 2021, σελ.83
Ελευθέριος ΤΖΙΟΛΑΣ : ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: 3500 χρόνια – Φορέας του Ελληνισμού και του Πολιτισμού του Ανθρώπου. (σελ. 46-50).
” … Η Ελληνική γλώσσα, στα 3.500 χρόνια της διαδρομής και των καταλυτικών επιδράσεών της, διατηρεί μια Ενότητα. Από την Ομηρική εποχή, ακόμα τη Μυκηναϊκή, μέχρι σήμερα, παρά τις αιματηρές διακοπές και τους επιχειρούμενους αφανισμούς της, διατηρεί τις βασικές δομικές κατηγορίες της και το μοναδικό λεξιλόγιό της. Τα στοιχεία της εξέλιξης της, ασφαλώς, υπάρχουν. Το φωνηεντικό σύστημα απλοποιήθηκε – δεν υπάρχουν μακρά και βραχέα, ούτε δίφθογγοι και μουσικοί τόνοι-, η μορφολογία μειώθηκε – έλλειψη της δοτικής, του δυικού, του απαρέμφατου-, η ρηματική κλίση περιορίσθηκε σε δύο θέματα και οι περιφραστικοί τύποι πολλαπλασιάστηκαν. Όμως, οι πυλώνες, οι βασικές κατηγορίες, το λεξιλόγιο παραμένουν ίδια. Αφορούν σ΄ ένα ρωμαλέο οργανισμό, με αξεπέραστη αντοχή, με ισχυρές δομές, με καταπληκτική ευελιξία, με ένα μοναδικό για τον άνθρωπο και την ιστορία του αξιακό φορτίο.
Καθοριστική στιγμή ήταν όταν οι Μακεδόνες εξελίσσοντας τη Δωρική διάλεκτο στρέφονται προς την Αττική, κρίνοντας ότι το ενοποιητικό -ηγεμονικό τους σχέδιο για το σύνολο του Ελληνισμού θα υποστηρίζονταν καλύτερα από τον κυριαρχούντα ελληνικό γλωσσικό κλάδο, την Αττική, δημιουργώντας πλέον την Αττική Κοινή, η απλά ΚΟΙΝΗ (Ελληνική). Αυτή είναι η πρώτη φιλοσοφική, επιστημονική, πολιτική γλώσσα του κόσμου.
Ο Μέγας Αλέξανδρος και η μακεδονική ηγεμονία, και μετέπειτα οι ελληνιστικοί χρόνοι σ΄ ένα γεωγραφικό χώρο από τη Βαλκανική, τη Μεσόγειο, την Αίγυπτο, τα βάθη της Ασίας και μέχρι τις Ινδίες δημιουργούν ένα σύνολο, όπου η βάση της ενότητας δεν είναι τόσο η κοινή καταγωγή, όσο η κοινότητα πολιτισμού, όπου κεντρική και αποφασιστική θέση κατέχει η Ελληνική Γλώσσα…
… Φωτισμένοι δάσκαλοι δρουν πρωτοποριακά τον 18ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου: ο Θεόφιλος Κορυδαλέας (ο πρόδρομος της νεοελληνικής Αναγέννησης), ο Κύριλλος Λούκαρις, ο Νικόλαος Σοφιανός (με την πρώτη γραμματική της ”ομιλουμένης ελληνικής γλώσσας”), ο Μανωλάκης Καστοριανός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός (με την ίδρυση 214 σχολείων), ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Νικηφόρος Θεοτόκης και με κορυφαίους τον Ιώσηπο Μοισιόδακα, το Δημήτριο Καταρτζή, το Ρήγα Βελεστινλή, τον Αδαμάντιο Κοραή. Με καταλυτικό το ρόλο, στο όρκο, στα μηνύματα και στην επαναστατική χρήση της ελληνικής γλώσσας από τη Φιλική Εταιρεία, κυψέλη και συλλογική πρωτοπορία των Ελλήνων πατριωτών.
Μετά την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του ΄21, με την Απελευθέρωση (το 1830), ο αγώνας για μια επίσημη γλώσσα της διοίκησης, των νόμων, της οικονομίας της Χώρας, η οποία ταυτόχρονα θα ήταν γλώσσα γραπτή και κατανοητή, έκφρασης και επικοινωνίας του Λαού, αναδεικνύονταν ως κεντρικότατο ζήτημα. Οφείλουμε να πούμε ότι, παρά τις εντάσεις και τις ακρότητες του ”γλωσσικού ζητήματος”, κερδήθηκε για δεύτερη φορά το μέγα στοίχημα, που έγινε πρότυπο για όλες τις γλώσσες: η γλώσσα ενός λαού (του Ελληνικού) να επιζεί, να αποκτά την ενότητά της, να οργανώνεται και να συνεχίζει ακμαία, λειτουργική και ακτινοβολούσα!
Ο αγώνας αυτός είχε τους δικούς του φωτισμένους ηγέτες. Ουσιαστικά ήταν ένας αγώνας του Ελληνισμού και του ελληνικού Λαού να διατηρήσει και ταυτόχρονα να καλλιεργήσει και να ανανεώσει το φορέα της πανανθρώπινης κληρονομιάς του και ταυτόχρονα της πατριωτικής και οικουμενικής του αποστολής, τη Γλώσσα του…
… Το 1982, σχεδόν ένα αιώνα μετά το 1888, όταν ο Ψυχάρης εξέδιδε ”Το ταξίδι” με την τελευταία πράξη για το μονοτονικό, ολοκληρώνεται η λύση του λεγόμενου ”γλωσσικού ζητήματος”. Η Δημοτική ως επίσημη γλώσσα, αλλά και ως δυναμικό φαινόμενο έχει αποκαταστήσει το σφρίγος, τη συνέχεια και την ενότητα, επιβεβαιώνει την ισχυρή θεμελίωση της, έχει ενσωματώνει ή μετασχηματίσει σημαντικό μέρος της «καθαρεύουσας», ενώ έχει απορροφήσει δάνεια από άλλες γλώσσες, – τις περισσότερες φορές ελληνικής προέλευσης που επιστρέφουν πίσω στην μητρική τους κοιτίδα. Έχουμε, πάντα, χρέος να την καλλιεργούμε, να τη διδάσκουμε, να την αναπτύσσουμε, αποδείχνοντας μεταξύ άλλων την ετοιμότητα και την πλαστικότητά της και απέναντι σε ξενικές, κυρίως δικτυακές επεμβάσεις αλλοίωσης της…
… Μιλώντας για την Ελληνική γλώσσα είναι αδύνατον να μην εννοήσεις, να μη μιλήσεις για το ζωντανό, δρών, αγωνιζόμενο εθνικό -κοινωνικό συλλογικό υποκείμενο, τον Ελληνισμό. Μέσα στον οποίο και δια του οποίου η Ελληνική γλώσσα βρίσκει την ενσάρκωσή της και την αποστολή της.
Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ο Ελληνισμός στην πνευματική του παραγωγή αλλά και τα υλικά του δημιουργήματα, όπου η Γλώσσα αποτελεί πυρήνα ψυχής και μηχανισμό διάπλασης. Είναι: η λογοτεχνία, το θέατρο, η ποίηση, το τραγούδι, η μουσική, ο χορός, οι παραδόσεις, η γαστρονομία, η σχέση με τον Τόπο, τη Θάλασσα, τη Φύση, τον Άνθρωπο. Όμως δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει ο Ελληνισμός στα υλικά του δημιουργήματα. Δημιουργήματα Ελλήνων σε θέσεις και τόπους που η ταυτότητά τους ήταν ή είναι Ελληνική: οι Ναοί, τα Θέατρα, τα Στάδια, οι Πόλεις, οι Αγορές, οι περιτοιχίσεις, οι αρχαίοι Οικισμοί, τα Αγάλματα, οι Οδοί, τα Δίκτυα, οι πάσης φύσεως αρχαίες, ελληνιστικές, βυζαντινές, νεοελληνικές (υπο)δομές.
Ο Ελληνισμός έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό, ότι ενώ συγκροτεί τον πυρήνα του Ελληνικού έθνους, ταυτόχρονα, απλώνεται, διακλαδίζεται και αποτελεί βάση και εσώτερο στοιχείο της Οικουμενικότητας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθόλου αμελητέο ότι ο δυτικός άνθρωπος, ιδιαίτερα μετά τον ύστερο Μεσαίωνα, εννόησε τον εαυτό του, την αποστολή του και διαμόρφωσε το πλαίσιο των κοινωνιών και των θεσμών του με βάση την Ελληνική οπτική και τις Ελληνικές αρχές.
Η ενεργή επαναφορά στο προσκήνιο του Ελληνισμού, μέσα από μια γεωπολιτική και πολιτισμική θεώρηση και ένα ανάλογο Σχέδιο, στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή των Δικτύων, μπορεί να αξιοποιήσει τόσο την έννοια και την κατάκτηση του Κέντρου (δηλαδή, του Ελληνικού εθνικού κράτους), όσο και των γραμμών παγκόσμιας διασύνδεσης με περιφερειακούς Κόμβους, (δηλαδή, με τις εστίες – τα κέντρα, όπου υπάρχει ζωντανή ή/και εν σπέρματι Ελληνική παρουσία). Ενώ, πρέπει, επίσης, ο Ελληνισμός να αξιοποιήσει το ευνοϊκό περιβάλλον της ευρείας εκτίμησης του αξιακού φορτίου του και των δημιουργημάτων του.
Ο Ελληνισμός μ΄αυτό το οργανωτικό του πλέγμα πρέπει να διακηρύξει ότι:
‘’Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός ενδιαφέρονται, μεριμνούν και υπερασπίζονται κάθε τι Ελληνικό παντού, στη γεωγραφική περιοχή τους και τον Κόσμο’’.
Διεκδικούμε παντού στον Κόσμο και προβάλλουμε, ιδιαίτερα στον άμεσο γεωπολιτικό μας χώρο, στην Κωνσταντινούπολη, στον Εύξεινο, στη Μικρά Ασία, στην Ανατολική Θράκη, στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη τη μητρότητα της Πολιτιστικής μας Δημιουργίας και Κληρονομίας, το πολύμορφο υλικό και πνευματικό αποτύπωμα, τα δημιουργήματα των Ελλήνων στην πορεία του χρόνου, όλα τα παραχθέντα αποτελέσματα τους. Και, νομίζω, ότι στις μέρες μας, δεν υπάρχει πιο ισχυρό brand name από τον Ελληνισμό και τον Ελληνικό Πολιτισμό.
200 χρόνια μετά την Επανάσταση, το δραστικό μήνυμα για τον Ελληνισμό πρέπει να είναι: όπως τότε, το 1821, σε κάθε κέντρο δραστηριότητας των Ελλήνων (Κωνσταντινούπολη, Βιέννη, Βουδαπέστη, Βουκουρέστι, Τεργέστη, Πίζα, Μόσχα, Οδησσό, Σμύρνη, Ιάσιο), έτσι και σήμερα σε κάθε χώρα (Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Ασία), σε κάθε κέντρο, παντού στον κόσμο, η δύναμη μας είναι ο Ελληνισμός και όπως τότε, ανάλογα και σήμερα, πρέπει να δράσουμε για τους μεγάλους μας εθνικούς, πατριωτικούς στόχους… ”
Διαβάστε το πλήρες άρθρο, ΕΔΩ, σελ. 46 – 50 >>>
https://www.academia.edu/…/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE…
