Περίπατος και δείπνο στο σκοτάδι
Μια Κυριακή αποφάσισα να αφήσω τις συνήθειές μου και να συμμετάσχω στην Δράση του Συλλόγου Αμέα Του Δήμου Σερβίων &Των Πέριξ Αυτού και της Περιφερειακής Ομοσπονδίας Ατόμων με αναπηρία Δυτικής Μακεδονίας με την συνύπαρξη της κοινωφελούς επιχείρησης του Δήμου Σερβίων για να περπατήσω σε πλήρη συσκότιση , να γευματίσω δίχως να βλέπω με την καθοδήγηση εκπαιδευμένων εθελοντών. Δεν είναι μια ρομαντική περίσταση και κάποιος δεν θα το επιλέξει χωρίς κάποια αιτία και δεν πραγματοποιήθηκε χωρίς λόγο, παρά είναι μια επιλογή για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων όσων έχουν οπτική αναπηρία. Οι βλέποντες ξεχνάμε πόσο σπουδαίο είναι να έχουμε την όρασή μας, ξεχνάμε πόσο εύκολο είναι ανά πάσα στιγμή επίκτητα να αποκτήσουμε μια αναπηρία, ξεχνάμε πως μπορούμε ακολουθώντας και σεβόμενοι νόμους και κανόνες ζωής να βοηθήσουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων με αναπηρία.
Πως κύλησε το πρωινό; Βάζοντας τη μάσκα συσκότισης. Αμέσως στερήθηκα τη δύναμή μου να στέκομαι, να κινούμαι και να μιλάω κανονικά.Μου ζήτησε ευγενικά ο εθελοντής αν ήθελα βοήθεια και φυσικά δεν γινόταν για μένα διαφορετικά ˑ που θα πήγαινα δίχως βοήθεια; Πόσες αυτονόητες ενέργειες σταμάτησαν σε ένα δευτερόλεπτο να αποτελούν κάτι φυσιολογικό;
Χρώματα, εικόνες και προσανατολισμοί χάθηκαν με μιας και παρότι δεν είχα άγχος – μπορούσα ανά πάσα στιγμή να βγάλω τη μάσκα συσκότισης- δεν ήξερα πως να περπατήσω. Να, μια αυτοματοποιημένη συνήθεια που μου χάθηκε άμεσα από την έλλειψη όρασης. Προχωρούσα με αργές κινήσεις- από φόβο μιας πτώσης- και αντιλήφθηκα πως οι πατούσες μου είχαν πια μια άλλη δύναμη να αντιλαμβάνονται το δάπεδο , τις γραμμές στα πεζοδρόμια και τα πλακάκια με τις βούλες, τις ράμπες στις διαβάσεις, καθώς και μια μικρή απόκλιση από το έδαφος θα μπορούσε να σε ρίξει στο έδαφος. Δεν είχα προσέξει ποτέ τις λεπτομέρειες αυτές στα πεζοδρόμια και στους χρωματισμούς των γραμμών ( για τους μερικώς βλέποντες) ούτε είχα αναζητήσει πληροφορίες σχετικές. Ορθώθηκα και άρχισα να περπατώ σαν να βλέπω – είναι μια τακτική απόκτησης δύναμης-. Άκουγα τους ανθρώπους ! Τι ωραία που ακούγεται η φωνή τους μέσα στον άνεμο και τα τιτιβίσματα! Κάποιοι με χαιρετούσαν με το όνομά μου , ήταν περίεργο που δεν μπορούσα να τους μιλήσω όπως συνηθίζω ούτε να καταλάβω ποιοι άνθρωποι ήταν γύρω μου ούτε να γυρίσω να τους χαμογελάσω. Τρομακτικό φαινόταν όταν κάποιος σε ακουμπούσε στον ώμο δίχως την συγκατάθεσή σου. Σε λίγη ώρα η ακοή μου ήταν το δυνατό μου σημείο “ευτυχώς ακούω” , σκέφτηκα . Με ενημέρωνε ο εθελοντής για το σημείο της διαδρομής που βρισκόμασταν – αλίμονο, πώς ο χρόνος μετράει διαφορετικά όταν δεν βλέπεις! Φτάσαμε στο προορισμό μας στην κεντρική πλατεία Σερβίων και στο εστιατόρια της Μαμάς Άννας και καθώς κατάφερα να καθίσω στην καρέκλα, μου ήρθε μια ανακούφιση. Ένας καλά εκπαιδευμένος εθελοντής μπορεί να κάνει αυτές τις μικρές και μεγάλες δυσκολίες ανώδυνες. Στο γεύμα μπορούσα να συνομιλώ με τους συνδαιτυμόνες πιο εύκολα από ότι με όοσυς συναντούσα στο δρόμο προηγουμένως και με την καθοδήγηση κατόρθωσα να γευματίσω μόνη με μαχαιροπίρουνο όλα τα πιάτα της σεφ Νανάς Γκαμπούρας. Ήταν μια απόλαυση διαφορετική με τις εκρήξεις των γεύσεων και των εικόνων που έφτιαχνα με το νου μου. Η άποψη του φαγητού είχε διαφορετική βάση από τις προηγούμενες εμπειρίες μου .
Έβγαλα τη μάσκα συσκότισης. Οι αχτίνες του ήλιου με τύφλωσαν, το φως δεν ήταν χαρά. Σε λίγα λεπτά επανήλθα και έβλεπα τους ανθρώπου, τα χαμόγελα, τα λουλούδια, τα πιάτα στο τραπέζι και τα ποτήρια, είδα φωτογραφίες πως ήταν το μενού που γεύτηκα. Δεν έπεσα και πολύ μέσα στις ιδέα που είχα για την παρουσία των πιάτων. “Η ζωή μας είναι όμορφη”, αυτό σκέφτηκα.
Η Δράση Περίπατο και δείπνο στο σκοτάδι πραγματοποιήθηκε για να διεκδικήσουν οι οπτικά ανάπηροι άνθρωποι τα δικαιώματά τους στην καθημερινή ζωή. Συγχαρητήρια στους συνδιοργανωτές και στην καινοτομία να βροντοφωνάξουμε βιωματικά πως όλοι μνας έχουμε ίσα δικαιώματα στη ζωή. Θα απευθύνω την εκτίμηση και το σεβασμό μου στην κ. Τσιμοπούλου Ολυμπία και στον κ. Γιώτα Ηλία που ήταν οι εμπνευστές και στυλοβάτες της δράσης και φυσικά ευχαριστούμε την κ.Νανά Γκαμπούρα για το υπέροχο γεύμα αγάπης .
Δεν μπορούμε να δώσουμε στους άλλους ό,τι χρειάζονται ούτε και στον εαυτό μας ακόμη, αλλά ο κόσμος έχει ανάγκη από όλα όσα μπορεί να προσφέρει ο καθένας.
Βάια Λαμπροπούλου
