Θα σας πω μια ιστορία που είναι αληθινή. Ένα απόγευμα Κυριακής με βρήκε να κλαίω σε ένα στασίδι του Αγίου Νικάνορα Κοζάνης. Ήμουν μόλις 20 χρονών. Κλάμα ανάμεσα στις λέξεις, που τόσο περίτεχνα είχε συνθέσει ο Ιεροκήρυκας Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Μύρου σε μία ομιλία στα πλαίσια του Κυριακάτικου κηρύγματος της Μητρόπολης. Από τότε, άλλαξε όλη μου η ζωή· στ’ αλήθεια άλλαξε όλη μου η ύπαρξη, σε ένα τέτοιο βαθμό που μια ολόκληρη ζωή δεν θα έφτανε για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία μου!
Περνώντας μία έντονη περίοδο εφηβείας, με τη ζωή μου να ακροβατεί από τη μια στιγμή στην άλλη, έφτασα στην ηλικία των 20. Μπροστά μου, μία ζωή αβέβαιη, το μέλλον μου δεν ήταν αυτό που περίμενα, πόσο μάλλον αυτό που φανταζόταν κι ονειρευόταν η οικογένειά μου για ‘μένα. Μετά από μία σύντομη διαδρομή στο εξωτερικό, δουλέυοντας στην πιο πολυσύχναστη πρωτεύουσα της Ευρώπης, επέστρεψα στην Ελλάδα· κυρίαρχος στόχος μου ήταν να σπουδάσω, να αξιοποιήσω τις δυνατότητές μου και να αποκτήσω ένα πτυχίο. Ο δρόμος μπροστά μου φαντάζεστε πόσο δύσκολος, κι ο χρόνος λίγος. Φτάνουμε στο Νοέμβρη, κάπως αργά, ξεκιναω τα φροντιστήρια και οι εξετάσεις δεν είναι μακριά μια και ο Μάιος απέχει μόλις έξι μήνες. Από που να αρχίσω; Δεν ήξερα καλά-καλά τι θα πει εντατική μέλετη· ποτέ μου έως τότε δεν είχα καθίσει να διαβάσω με τις ώρες… Αποτέλεσμα, να με κυριεύσει ένα απίστευτο άγχος· δεν μπορούσα πλέον να διαχειριστώ όλο αυτό που μου συνέβαινε, κλείστηκα στον εαυτό μου κι απελπίστηκα. Αυτό το άγχος βέβαια, όπως πολύ αργότερα αντιλήφθηκα, δεν ήταν απλώς το άγχος για τις επερχόμενες εξετάσεις μου, αλλά ήταν άγχος συσσωρευμένο. Ο σύγχρονος κι απρόσωπος τρόπος ζωής, δεν αφήνει πολλά περιθώρια, πόσο μάλλον σε μία ψυχή που δεν εξομολογείται συχνά.
Εκείνο το Κυριακάτικο λοιπόν απόγευμα, την ευλογημένη εκείνη στιγμή που ήρθε στα αυτιά μου η πληροφορία για την ομιλία του π. Αυγουστίνου, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήμουν μέσα στο δωμάτιό μου, πραγματικά δεν θυμάμαι τι έκανα όταν χτύπησε η πόρτα του δωματίου μου και η αγαπημένη μου μανούλα μού είπε: ‘Σήμερα στην ομιλία του ο π. Αυγουστίνος έχει θέμα το Άγχος’. Ω τι ευλογημένη σύμπτωση! Χωρίς δεύτερη σκέψη, ανηφορίσαμε προς την εκκλησία. Αν με ρωτήσετε, δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την ομιλία καθώς την περισσότερη ώρα την πέρασα κλαίγοντας· θυμάται όμως η ψυχή μου και η καρδιά μου, που από τότε έχει άλλο χτύπο. Αυτό που όμως σίγουρα δεν θα ξεχάσω, είναι το βλέμμα εκείνου, του ταπεινού, πάρ’ όλα τα πτυχία του, Ιεροκήρυκα. Από εκείνη την ημέρα, αξιώθηκα από το Θεό να έχω κι εγώ έναν τόσο χαρισματικό πνευματικό πατέρα, που οι ομιλίες του, κεντημένες με Χρυσοστομικές αναφορές, άλλαζαν τις ζωές των ανθρώπων.
Δεν είναι που πέρασα στο Πανεπιστήμιο με μόνο 6 μήνες προετοιμασία, ούτε το μεταπτυχιακό που ακολούθησε και οι πολυάριθμες θέσεις εργασίας στις κορυφαίες εταιρείες του κόσμου. Είναι εκείνα τα δυο λαμπερά μάτια του, η καθαρότητα της φωνής του, η Αγιορείτικη αυρα του και η αγάπη του, που σαν γέφυρα έγιναν όλα και ένωσαν τη ζωή μου με τον ουρανό, με την αγάπη του Χριστού και με την οικογένεια των Αγίων.
Καλή Ανάσταση, π. Αυγουστίνε, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Την ευχή σου!!
Μ.Τ.
