551
Αντώνης Ζιούδας:
Λίγοι-ακόμη και από τους έχοντες νομική παιδεία-κατανοούν με πληρότητα τα τεκταινόμενα στο χώρο της Δικαιοσύνης σχετικά με κρίσεις της και τις αδιανόητες παρεμβάσεις-δημοσιοποιημένες τουλάχιστον-του Αρείου Πάγου, στην υπόθεση της εγκληματικής πράγματι συμπεριφοράς,ενός προβεβλημένου από τα social media και ΜΜΕ ποινικολόγου, επί της δικηγόρου συζύγου του.
Μάλιστα, δε ,το θέμα έγινε και πρώτη είδηση στα μεγάλα κανάλια-παραβαίνοντας το νόμο περί των προσωπικών δεδομένων τού κατά ομολογία δράστη,-λες και η πράξη του να ήταν κάτι πρωτάκουστο και καινοφανές: όχι(!), αλλά ήταν απλώς attention and marketing attractive: αυτός όμως είναι και ο ορισμός του λαϊκισμού ή έλλειψη σοβαρότητας για τα ΜΜΕ-the notion of current populism.
Αν, όμως, η τάση υπερβολής στη αντίδραση των media είναι εξηγήσιμη , για ανταγωνιστικούς λόγους επισκεψιμότητας, likes-ism, και κέρδους( και όχι για δήθεν ενημέρωση των πολιτών για τον κίνδυνο σωματικής ασφαλείας που διατρέχουν), η αντίδραση της δικαιοσύνης ήταν ασύγγνωστη και απαράδεκτη, κρινόμενη από τη σκοπιά και τη σφαίρα του κράτους δικαίου: από δικονομικής και ουσιαστικής πλευράς: ήταν πλήγματα στο σώμα του κράτους δικαίου από αυτό τούτο το θεσμό που το Σύνταγματικό Κράτος ανέθεσε να την αρμοδιότητα να το προστατεύει: τη Δικαιοσύνη
Η Δικαιοσύνη στο Συνταγματισμό πρέπει να είναι ανεπειρέαστη από οιασδήποτε έξωθεν και έσωθεν παρεμβάσεις -και κατ’ εξοχήν από το εκδικητικό στίγμα του λαϊκισμού – ως προς την πιστή εφαρμογή της ισχύουσας ποινικής νομοθεσίας: σύμφωνα με το Σύνταγμα και του ενσωματωμένου σ’αυτό Ποινικές αρχές και δόγματα.
Στην προκείμενη περίπτωση ο Άρειος Πάγος με την ανακοινωθείσα(!!!) παρέμβαση του περί πειθαρχικού ελέγχου της νομικά ανεξέλεγκτης κρίσης- της Ανακρίτριας και εισαγγελέως-περί της αρχικά μη προφυλάκισης του δράστη-δικηγόρου, περιέπεσε στη διάπραξη προσβολής της αρχής περί του ανεξέλεγκτου της κρίσης του δικαστικού οργάνου που απεφάσισε την ως άνω μη προφυλάκιση.
Είχε προηγηθεί, όμως , ο καθ’ υπερβολή χαρακτηρισμός, από την εισαγγελική αρχή, του εγκλήματος, ως κακουργήματος, ως «βαριάς σκοπούμενης-(επιδιωκόμενης από το δράστη)-σωματικής βλάβης ( του θύματος)».
Ο ποινικός κώδικας, όμως ,δίνει και τον ορισμό του πότε συντρέχει βαριά σωματική βλάβη: «αυτή υπάρχει ιδίως αν η πράξη προξένησε στον παθόντα κίνδυνο ζωής ή βαριά και μακροχρόνια αρρώστια ή σοβαρό ακρωτηριασμό ή αν τον εμπόδισε σημαντικά και για πολύ χρόνο να χρησιμοποιεί το σώμα ή τη διάνοιά του».Εδώ η παθούσα σύζυγος δεν φαίνεται να πληροί διαζευκτικά τα στοιχεία αυτού του ορισμού.
Και ο κοινός νούς του πλέον «λαϊκιστή-τιμωρού», που ξέρει να διαβάζει, κατανοεί ότι τα περιστατικά όπως δημοσιοποιήθηκαν δεν μπορούν να θεμελιώσουν τον ως άνω χαρακτηρισμό του εγκλήματος ως βαριάς και δη σκοπούμενης-(επιδιωκόμενης)-σωματικής βλάβης προσώπου και δη συζύγου.
Διερωτώμαι, τού πως η εισαγγελική αρχή θα στηρίξει ενώπιον τη δικαστηρίου, όχι μόνο, τα αποδιδόμενα πραγματικά περιστατικά που περιγράφει η διάταξη αλλά, κυρίως, πως θα μπορεί να αποδείξει τον ψυχική, βουλητική κατάσταση του δράστη που απαιτεί ο χαρακτηρισμός της «σκοπούμενης-ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΗΣ» πράξης.
Αλλά , αυτή η εισαγγελική υπερβολή στο χαρακτηρισμό των εγκλημάτων είναι, δυστυχώς, σχεδόν εγγενής, αρνητικός και πάγιος χαρακτήρας της Ελληνικής Εισαγγελικής Αρχής, που χρήζει άμεσης και ριζικής νομοθετικής παρέμβασης, προς τόνωση του κράτους δικαίου και κυρίως του αισθήματος της Δικαιοσύνης μεταξύ των πολιτών.
Και, ως να μην αρκούσαν τα ως άνω, ήλθε και η αποκορύφωση του τελικού πλήγματος στην προσβολή του Κράτους Δικαίου από αυτή τούτη τη Δικαιοσύνη: την άρση των περιοριστικών όρων λόγω παραβίασης των(!!!).
Περί ποίας παραβίασης μπορεί να γίνει λόγος και από ποιον; Μήπως αποδίδει κανείς εχέφρων και σοβαρός νοητική αδυναμία να αντιληφθεί ο κρατούμενος τώρα δικηγόρος το τι σημαίνει παραβίαση όρων ή παρορμητικά και άσκεπτα τους παραβίασε; Λογικά δεν θα πρέπει!0
Δυστυχώς,όμως ,αυτή η αιτιολογία του εντάλματος σύλληψης από τον Ανακριτή , όχι μόνο, παραβιάζει τον κοινό νου με το να θεωρεί ότι ο δράστης δικηγόρος έχασε το νού του από την φερόμενη και τεκμαιρόμενη συζυγική ζήλεια, αλλά και περαιτέρω και εξ αιτίας αυτής της α-λόγου αιτιολογίας πλήττεται και η νομιμότητα του εντάλματος και το κράτος δικαίου.
Αυτή η επιρροή του λαϊκισμού-διακρινόμενη από την έννοια της κοινής γνώμης-ως μία ορατή, ολοφάνερη και μη μοναδική έξωθεν παρέμβαση στη δικαιοσύνη, υποσκάπτει και υποβαθμίζει την ποιότητα των αποφάσεων της και πλήττει καίρια, όχι μόνο, το κράτος δικαίου, αλλά άμεσα την συνολική ανάπτυξη της χώρας και την συλλογική αξιακή υπερηφάνεια του Έλληνα πολίτη, η οποία απαιτεί άμεσες και καίριες δραστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες αποκατάστασης των αδυναμιών των λειτουργιών της δικαιοσύνης.
