«Αναμφίβολα τα επεισόδια στο Καζακστάν όπως και στη Λευκορωσία και πιο πριν στην Ουκρανία, στη Γεωργία θυμίζουν κάτι από «χρωματιστή» επανάσταση και βέβαια δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κάποιος, ότι αυτές υποκινούνται από δυτικές χώρες προεξαρχουσών των ΗΠΑ οι οποίες αν & έχουν επέμβει διαχρονικά και δυναμικά σε πλήθος Ασιατικών χωρών έχουν καταφέρει στο τέλος να εκδιωχθούν. (Βιετνάμ- Λάος- Καμπότζη, Ιράκ,Αφγανιστάν κλπ)
Από την άλλη πλευρά το Καζακστάν είναι ένα άλλο key study μετά την Λευκορωσία στο οποίο θα μετρηθεί η ικανότητα της Ρωσίας να βοηθήσει στη σταθεροποίηση της επίσημης συμμαχικής της κυβέρνησης, χωρίς όμως να προκαλέσει αντιρωσικά αισθήματα στον πληθυσμό αυτής της χώρας.
Οι προκλήσεις είναι πολλές, όπως και οι πιθανές παγίδες που μπορεί να έχουν στηθεί από τους Δυτικούς & τους ντόπιους συνεργάτες τους που ειρήσθω εν παρόδω, πρόκειται για δυσαρεστημένους πρώην φιλοαμερικανούς & φιλότουρκους πολιτικούς καθώς και ντόπιων ολιγαρχών που η οικονομική τους δύναμη ανέτειλε από τη συνεργασία τους με δυτικά συμφέροντα.
Ωστόσο ήδη εκδηλώθηκε δυναμική αντίδραση εκ μέρους του Καζάκου προέδρου κου Τοκάγεφ που παράλληλα ζήτησε και την επέμβαση του CSTO (Οργανισμός της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας) του οποίου το Καζακστάν είναι μέλος όπως και η Ρωσία αλλά και η Αρμενία και θα χρειαστεί μεγάλη μαεστρία στη χρησιμοποίηση αυτών των δυνάμεων που επεμβαίνουν βάσει των όρων της συνθήκης για την αποκατάσταση της τάξεως, ώστε ο συγκεκριμένος οργανισμός, να μην εκτεθεί και απαξιωθεί στα μάτια του λαού της χώρας αυτής.
Θεωρούμε ότι αν η Μόσχα τα καταφέρει, το όφελος γιαυτήν θα είναι τεράστιο και θα έχει θέσει στο περιθώριο για πολλά χρόνια και ίσως μια και καλή την πολιτική που «υπαγόρευσε» ο τέως σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου Κάρτερ Zbigniew Brzezinski όπως αυτή αναφέρεται στο βιβλιό του η «η μεγάλη σκακιέρα» “The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives” και που μάλλον έχει υιοθετήσει το state department αλλά και άλλες «Δυτικές» χώρες
Ο Μπρεζίνσκυ θεωρεί τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες «ευρασιατικά Βαλκάνια» & τα θεωρεί ως κέντρο παγκόσμιας ισχύος.
Διαμορφώνει μια Ευρασιατικη γεωστρατηγική για τις Ηνωμένες Πολιτείες προκρίνοντας ότι δεν πρέπει να αναδυθεί καμία άλλη πλην των ΗΠΑ δύναμη που να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους επι των Δημοκρατιών αυτών και που αυτομάτως θα έχουν θέσει και «υπό ομηρία» τη Ρωσική Άπω Ανατολή.
Επομένως κανείς να μη μπορεί να αμφιβάλει για την παγκόσμια υπεροχή των ΗΠΑ.
Τέλος, ας μη μας διαφεύγει ότι η ενοποίηση των Ευρασιατικών εδαφών όπου κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο αποτελούσε έργο ζωής κάποιων οραματιστών μουσουλμάνων φοιτητών του Κέιμπριτζ που από το 1935 στο περιοδικό που εξέδιδαν “now or never” αναφερόταν ως PAKISTAN.
Η λέξη αυτή δεν είναι παρά τα ακρωνύμια των περιοχών.
P=Παντζαπ, Α=Αφγανιστάν, Κ= Κασμιρ, I= Ιράν,S=Σιντ,Τ=Τουρκεστάν, ΑΝ= ΜπαλουχιστΑΝ.
Επίσης αξίζει να αναφερθεί ότι το 1978 ο δικτάτορας του Πακιστάν Ζια Ουλ Χακ προανήγγειλε συνομοσπονδία Πακιστάν – Αφγανιστάν κάτι βέβαια που δεν επαληθεύτηκε ωστόσο εξίσου σημαντικό σημείο είναι η συνέχεια αυτής της δήλωσης: «σύντομα στην συνομοσπονδία μας θα ενταχθούν & άλλες Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας».
Το αποτέλεσμα γνωστό, ακολούθησε η Σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν.
Πάντως είτε ευρωπαϊκά είτε ευρασιατικά τα «Βαλκάνια» αποτελούν σημεία πιθανών αναφλέξεων.
Οψόμεθα.
Δημήτρης Ζακοντίνος
MSc stragetic & defence analyst
Μέλος & π. Αντιπρόεδρος ΕΛΙΣΜΕ.
