Τα συνθήματα είναι ο παλμογράφος κάθε εποχής. Πιάνουν το σφυγμό της κοινωνίας που αγωνιά και αποκαλύπτουν τις κοινωνικές προτεραιότητες στη συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους.
Αν οι δρόμοι έχουν τη δική τους ιστορία, που κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, το οφείλουν σε εκείνους τους “ποιητές του δρόμου,” που ενώ εμείς κοιμόμαστε,
εκείνοι, με φαντασία και ευαισθησία, γράφουν μικρές – και συνήθως πικρές- αλήθειες σε μεγάλους τοίχους για να μας ξυπνήσουν το πρωί που θα περπατάμε.
Τα συνθήματα δεν έλειψαν ποτέ από το αστικό τοπίο, και όσο λιγότερο δημοκρατική είναι μια κοινωνία, τόσο πιο έξυπνα γίνονται και τόσο περισσότερο πληθαίνουν.
Κάθε σύνθημα, είναι μια σπρωξιά στην ακαριαία σκέψη. Ένα κλείσιμο του ματιού στον ανυποψίαστο περαστικό για να σκεφτεί.
Όπως έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης,
“τα συνθήματα απελευθερώνουν τη δημιουργία νέων σημασιών”.
Με την εύστοχη και ευθύβολη ματιά τους, αμφισβητούν τα άνομα ή νόμιμα δηλητήρια που ποτίζουν με κώνειο την ελεύθερη σκέψη και σκοτώνουν την αντίθετη γνώμη. Όσο πιο σάπιο είναι ένα σύστημα εξουσίας, τόσο πιο πολύ θα μπει στο στόχαστρο των
συνθηματογράφων.
Μερικά από αυτά τα συνθήματα σε τοίχους :
*Ζαλίζομαι. Σταματήστε τη γη να κατέβω.
*Έγχρωμη TV ασπρόμαυρη ζωή.
* Χιλιάδες άνθρωποι σβηστοί, μπροστά σε κουτιά αναμμένα.
*Αυτή η νύχτα μένει, που θά’ σαστε ναζί…
Φαίνεται πως τα συνθήματα, (ήταν πάντα) και είναι και σήμερα, ο πιο σύντομος γραπτός λόγος που αντιστέκεται στο ψέμα της κάθε εποχής.
Η επιμονή τους προκαλεί την εγρήγορση, και η ετυμηγορία τους μάχεται τη νάρκωση και την υποκρισία.
Έτσι, οι τοίχοι, αντί “να μας κλείνουν μέσα”, μετουσιώνονονται σε “βλέμμα των έξω” εμπλουτίζοντας στιγμιαία και ασυναίσθητα, τα μάτια και τη σκέψη μας…
Ολυμπία Τσικαρδάνη
