Ελλάδα μου, αλίμονο, φεύγουνε τα παιδιά σου,
στα ξένα πάνε, αφήνουνε τα μέρη τα δικά σου.
Εκεί και θα ριζώσουνε, θα ζούνε πλέον χρόνια,
αφήνοντας γέροντες γονείς, μέσα στην καταφρόνια.
Κοντόφθαλμοι πολιτικοί, άσχετοι κυβερνήτες,
διώχνουν τη νεολαία μας, σα να ‘τανε αλήτες.
Αφού, για χρόνια κούρσεψαν την κάθε σου ικμάδα,
και πάλι «ψωροκώσταινα» σε έκαναν την Ελλάδα.
Πολιτικοί, και διάφοροι, πολιτικολογούντες
-με τάση όλων προφανή μόνο στις κολοτούμπες-
Σε έφεραν πατρίδα μου, στο μαύρο σου το χάλι,
και τα παιδιά σου, αλίμονο, σ’ απελπισιά μεγάλη.
Γι αυτό και φεύγουν μακριά και δεν γυρίζουν πίσω,
οι νέοι που όλοι σκέφτονται, τώρα πια πώς θα ζήσω;
Αφού, χάθηκαν οι προοπτικές για τους πολλούς, για μένα
και όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί. Πάω κι εγώ στα ξένα!
Στο χάλι, στην κατάπτωση, που σ’ έφεραν πατρίδα,
έχουν και οι πνευματικοί ταγοί, μια μέγιστη μερίδα.
Αυτοί που δεν εδίδαξαν, πως όλων είναι χρέος,
να μην εγκαταλείπουνε το άγιο τούτο μέρος.
Χωρίς ταγούς πατρίδα μου, πολιτικούς και άλλους,
βρίσκεσαι πια αλίμονο, σε κίνδυνους μεγάλους.
Κι αληθινούς ηγήτορες δεν βρίσκεις ούτε αν ψάξεις,
-σαν Διογένης στην αγορά,- παντού σ’ όλες τις … τάξεις!!!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
