ΦΛΩΡΙΝΑ: Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ Ή Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ;

ΑΝΤΙ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΟΣ
Διαβάζω τουριστικών προθέσεων δημοσιεύματα για τη Φλώρινα που προτρέπουν με επιλεκτική αλήθεια ευαισθησία, εν είδει οδηγού τσέπης, την επίσκεψη των τουριστών στην “πόλη του Αγγελόπουλου”και αντιλαμβάνομαι, τόσο τις καλές προθέσεις των συντακτών τους, όσο και την ενδημουσα αδυναμία να συλλάβουν το “habitus” όσων προσπάθησαν να την εσωτερικευσουν και να την αποδώσουν στην ιστορία. Αναφέρονται σε τοποσημα όχι ιστορικής παρουσίας αλλά ιστορικής άγνοιας. Μου θυμίζουν τους φοιτητές μου με τους οποίους κάθε συζήτηση γύρω από τα μνημεία η τα τοποσημα πολιτισμού της Φλώρινας, αν δεν περιλαμβάνει ονόματα καφετεριών κλπ., καθίσταται ατελέσφορη. Και έτσι για παράδειγμα, επισημαίνω ότι η Φλώρινα του Αγγελόπουλου είναι μια πόλη των ορίων, μια πόλη που ακουμπά στα σύνορα και για αυτό εμπεριέχει στοιχεία πολιτισμού που αλληλεπιδρούν και διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία της..Καλοδεχούμενοι οι δημοσιογράφοι που συστήνουν καφέ και εστιατόρια προς τερψιν των επισκεπτών. Μήπως όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την διάσταση μιας πόλης παροπλισμένης, μιας πόλης χωρίς πρόσβαση στις μεγάλες αρτηρίες, που σβήνει μέσα στην αρχοντιά του παρελθόντος της, εντός των ορίων της τιμής ή της ποινής