Εφέτος συμπληρώνονται 100 έτη από την ολοκλήρωση της συμφοράς του μικρασιατικού ελληνισμού. Όμως οι ποντιακής καταγωγής Έλληνες τιμούν την εκατοστή τρίτη επέτειο της ποντιακής γενοκτονίας. Η σύγχυση και οι διαφορετικοί εορτασμοί για απόδοση τιμής στη μνήμη των θυμάτων φανερώνει τη διαχρονική κατάρα της φυλής μας, την αδυναμία να μονοιάσουμε και να αγωνιστούμε από κοινού για τα δίκαιά μας.
Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης της απόβασης του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα του Πόντου (1919) με σουλτανική εντολή να προασπίσει τις εκεί χριστιανικές κοινότητες, Ελλήνων και Αρμενίων, και να πείσει τους στρατιωτικούς της Ανατολίας να αποδεχθούν τη συνθήκη ανακωχής. Τα όσα ακολούθησαν είναι εν πολλοίς γνωστά. Ο Κεμάλ έπραξε ακριβώς το αντίθετο από τη διαταγή. Προχώρησε στην εξόντωση των χριστιανών, που είχαν επιζήσει και ένωσε τους Τούρκους σε αγώνα αντίστασης κατά του διαμελισμού της χώρας του, που διαφαινόταν να επιθυμούν οι ισχυροί νικητές του Α΄ μεγάλου πολέμου του 20ου αιώνα.
Σε αναφορές στα θύματα του ποντιακού ελληνισμού έχει καταγραφεί ο αριθμός 350.000. Αλλά τον ελληνισμό ενδιαφέρει να προβάλλεται παντού ο συνολικός αριθμός των θυμάτων της γενοκτονίας, που, κατά εκτιμήσεις ακόμη και μη Ελλήνων ανέρχεται σε 1.000.000. Αυτός ο αριθμός έπρεπε να προβάλλεται διαρκώς στα διεθνή συνέδρια έρευνας των γενοκτονιών και να επιδιώκεται όχι μόνο μέσω ιδιωτικών παρεμβάσεων αλλά και δια της διπλωματικής οδού η διεύρυνση της αναγνώρισης από παγκόσμιους φορείς και κράτη. Είναι θλιβερό το ότι έχουμε υστερήσει σημαντικά έναντι των Αρμενίων, οι οποίοι μέχρι το 1991 δεν είχαν δικό τους κράτος.
Συνήθως, κατά την τιμή της μνήμης των θυμάτων, γίνεται αναφορά στις αγριότητες και φρικαλεότητες των ατάκτων Τούρκων (τσετών). Είναι πολύ άστοχο να συντηρούμε στη μνήμη μας μόνο τα συμβάντα μετά την έναρξη του αγώνα του Κεμάλ και την ωμότητα του Τοπάλ Οσμάν. Η ιστορία της γενοκτονίας αρχίζει με την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων (1908). Τότε η Γερμανία επέκτεινε κατά πολύ την επιρροή της στο έδαφος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, καθώς οι άλλοι ισχυροί, Αγγλία και Γαλλία, έκριναν καλό να αποχωρήσουν από τη διαχείριση του οθωμανικού χρέους και να επιτρέψουν, κατά συνέπεια, την κυριαρχία των Γερμανών. Η γερμανική διείσδυση υπήρξε στρατιωτική, οικονομική και εμπορική. Στον αγώνα δρόμου για τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Μέσης Ανατολής, οι Γερμανοί θεώρησαν ότι αποτελούσαν ισχυρά εμπόδια στον απόλυτο οικονομικό έλεγχο της οθωμανικής αυτοκρατορίας οι χριστιανικοί πληθυσμοί. Γι’ αυτό και σχεδίασαν τον αφανισμό τους! Το σχέδιο ετέθη σε εφαρμογή μέσω άγριας προπαγάνδας, η οποία έγινε απροκάλυπτη το 1912. Γερμανικές τράπεζες με προκηρύξεις φανάτιζαν τους μουσουλμάνους προβάλλοντας ως υπαίτιους της ανέχειάς τους τους χριστιανούς. Πάντως προγραφές προσώπων και δολοφονίες αυτών είχαν προηγηθεί. Μεταξύ των θυμάτων και ο μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός (+ 1/10/1911). Ίσως να γενικεύονταν οι δολοφονίες, αν δεν μεσολαβούσε ο Α΄ βαλκανικός πόλεμος. Η ηττημένη κατ’ αυτόν οθωμανική αυτοκρατορία δέχθηκε στην έκταση της Μικράς Ασίας μεγάλο αριθμό προσφύγων, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη γενοκτονία που ακολούθησε.
Πρώτης τάξεως αφορμή δόθηκε με την κήρυξη του Α΄ μεγάλου πολέμου (1914). Καθώς η κοινή γνώμη είχε αλλού στραμμένη την προσοχή της οργανώθηκαν με υπόδειξη των Γερμανών επιτελών τα «τάγματα εργασίας» ή τάγματα αργού θανάτου υπό φρικτές συνθήκες διαβίωσης, σιτισμού και υγιεινής, και εξαντλητική εργασία. Μεταξύ των πολλών θυμάτων, που άφησαν σ’ αυτά την τελευταία τους πνοή ο σύζυγος της αγίας Σοφίας της Κλεισούρας. Το σχέδιο αυτό εντυπωσίασε αργότερα τον Χίτλερ και το έθεσε και αυτός σε εφαρμογή. Ακολούθησε η γενοκτονία των Αρμενίων (1915) με 1.500.000 θύματα. Τον Νοέμβριο του 1916 ετέθη σε εφαρμογή το σχέδιο της εξόντωσης των Ρωμηών όχι μόνο του Πόντου με την εκτόπιση του συνόλου του πληθυσμού νοτιότερα. Πρόφαση αποτέλσε η συμπλοκή των στρατευμάτων Ρώσων και Οθωμανών στον Καύκασο και η προέλαση των πρώτων. Οι χριστιανοί κρίθηκαν επικίνδυνοι, λόγω του ομοδόξου, για σύμπραξη με τον εχθρό. Δεν εξαιρέθηκαν ούτε οι γέροντες ούτε οι ασθενείς! Κατά τις μακρές πορείες καραδοκούσε ο θάνατος και οι γυναίκες υπέστησαν τα πάνδεινα από τους στρατιωτικούς «φρουρούς» τους! Οι Γερμανοί ισχυρίστηκαν αργότερα ότι αγνοούσαν τα συμβάντα. Γελοία η δικαιολογία των ηθικών αυτουργών των γενοκτονιών.
Οι νικητές του Α΄ μεγάλου πολέμου ανέθεσαν στη χώρα μας να επιβλέψει την επικράτηση της τάξης στην περιοχή της Σμύρνης, ώστε αυτοί να ασχοληθούν απερίσπαστοι με τη διανομή της λείας στη Μέση Ανατολή. Ακόμη και σήμερα είμαστε διχασμένοι για την αποδοχή του εγχειρήματος. Άλλοι υποστηρίζουν την ορθότητα, στα πλαίσια της πραγμάτωσης της «Μεγάλης ιδέας», άλλοι το επικρίνουν, χαρακτηρίζοντας το κατακτητική επιχείρηση. Οι πρώτοι κάνουν πως αγνοούν την τότε πραγματικότητα, οπότε οι μισοί Έλληνες εχθρεύονταν τους άλλους μισούς, λόγω των κομματικών παθών. Οι άλλοι κάνουν πως αγνοούν τη μεγάλη αναλογία ελληνικού πληθυσμού στις ακτές της Ιωνίας και τη διαχρονική εκεί παρουσία του ελληνισμού.
Το σημαντικό είναι ότι οι ισχυροί «σύμμαχοί» μας μας είχαν στημένη παγίδα, όπως εξάγεται από πλήθος διπλωματικών εγγράφων και ενεργειών τους. Οι Ιταλοί, θεωρώντας ότι είχαν αδικηθεί, συντάχθηκαν ευθύς με τους Τούρκους και τους στήριξαν ακόμη και εξοπλιστικά. Οι Γάλλοι άλλαξαν εμφανώς πολιτική στις αρχές του 1920 και αναγνώρισαν εμμέσως τον Κεμάλ. Και σε μας δόθηκε η εντολή να επεκτείνουμε τη ζώνη ελληνικής, όπως ονομάστηκε, και όχι συμμαχικής κατοχής προς την Προύσα και το Εσκή Σεχήρ. Και εμείς αποδεχθήκαμε προφορικές εντολές παντελώς αναξιοπίστων «συμμάχων» μας! Διαχρονική δουλικότητα έναντι των ξένων. Στους υποστηρικτές του Κεμάλ προστέθηκε και ο Λένιν, για να μας εκδικηθεί, για την, λόγω εκβιασμού μας, αποστολή μεραρχιών στην Ουκρανία προς συμμετοχή στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο. Και δεν τιμωρήθηκαν με τη σοβιετική βοήθεια μόνο οι Ρωμηοί της Μικράς Ασίας, αλλά και οι άλλοι της Κριμαίας και πέραν αυτής. Σήμερα, για να φανούμε πάλι αρεστοί στους ισχυρούς αποστέλλουμε στην Ουκρανία οπλισμό κατά διαταγή! Προτεκτοράτο η Ελλάς!
Πανηγυρίζουμε για την επιτυχία μας με τη συνθήκη των Σεβρών, συνθήκη, που υπέγραψε εκπρόσωπος ενός ανίσχυρου σουλτάνου, ομήρου των νικητών, ενώ το κίνημα του Κεμαλ δυνάμωνε ολοένα στην Ανατολία και φυσικά δεν είχε ουδεμία διάθεση ο αρχηγός του να αποδεχθεί τη συνθήκη. Ακόμη και σήμερα θριαμβολογούμε για τη «νίκη» εκείνη του Βενιζέλου. Ακολούθησε η απόπειρα δολοφονίας του, που έδειξε την ένταση των κομματικών παθών. Αποκορύφωση της αφροσύνης υπήρξε η διενέργεια εκλογών, ενώ ο στρατός μας ουσιαστικά είχε εμπλακεί και πάλι σε πόλεμο. Και ενώ οι «φίλοι» μας Άγγλοι, ύπουλοι ως συνήθως, υπέσκαπταν το έδαφός μας, οι φιλοβασιλικοί νέοι κρατούντες επιχείρησαν την άφρονα εκστρατεία προς την Άγκυρα.
Τα όσα ακολούθησαν θα περιγραφούν τον Σεπτέμβριο, τότε που τιμούμε τα θύματα κατά την ολοκλήρωση της συμφοράς. Άραγε θα αναφερθούμε εκεί στην προδοσία των «συμμάχων» μας και θα επισημάνουμε την προαιώνια κατάρα της φυλής μας, τη διχόνοια, στην οποία ήλθε, μετά τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους να προστεθεί η δουλοπρέπεια των πολιτικών μας και, πρόσφατα, και του λαού μας;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
