Για ώρα ανάγκης
Αφού γέγκιν ου τρανός ου σεισμός η Τιάτιου κι ου Τσιώμους έπισαν σι τρανή συλλουή. Έπισιν του μπαγδατί απ’ του νταβάν’ κι τσακίσκιν κι ένα τζιάμ’ στου σπίτι τ’ς.
Ήρθαν του είδαν απ’ του Δήμου κι τ’ς είπαν ότ’ δεν είνι τίπουτα κι μπουρούν να κάτσ’ν μέσα, μούγκι χράζιτι όταν ιφκιρέσ’ν να του φκιάσ’ν.
Μα αυτοί όπ’ βρίσκουνταν του ’λιγαν.
– Ουχ, τι έπαθάμι, καταστράφ’καμι! Πάει του σπίτι μας. Τουν Τσιώμου τουν ανέφκιν κι η πίισ’.
Μια βραδά πάει να τ’ς ιδεί ου αμψιός τ’ς.
– Καλημέρα, τι φκιάν’τι;
– Έλα μπρε, έλα πιδί μ’ χάθ’καμι. Δε γλέπ’ς ιδώ τι έπαθάμι; Τα πέσ’ του σπίτι μας κι τα μας πλακώσ’. Έλα, έλα να ιδείς.
– Ε, δεν έγινι κι τίπουτας. Αυτά είνι μικρουζημιές. Ιδώ οι άλλ’ κάθουντι στ’ σκηνές, τα σπίτια τ’ς καταστράφ’καν. Αυτό είνι καντίπουτα, αφού σας είπαν κι όλας να κάτστι μέσα. Ια, τα φουνάξ’τι έναν μάστουρα κι τα σουφατίσ’. Τι σάματ’ δεν έχ’τι παράδις. Ακόμα του ιφάπαξ ούδ’ έτσ’ το ’χτι. Ου θειός παίρν’ σύνταξ’, ισύ παίρ’ς σύνταξ’, ούτι αύριου κι όλας να του φκιάσ’τι.
– Σώπα μπρε αμψιέ. Τι λιές; Ότ’ να ’νι; Του ιφάπαξ τα φάμι; Κι τι τα να ’χουμι για ώρα ανάγκης;
