Ο Θεός είναι ο Ένας και ο κόσμος είναι το δημιούργημά Του. Οι άνθρωποι είναι τα πλάσματά Του και έχουν κοινό σημείο αναφοράς, όσες διαφορές κι αν ανέπτυξαν στην εξέλιξη του χρόνου, οι οποίες αλλοίωσαν την εικόνα τους.
Και η ευλογοφανής απορία: Όλα αυτά περί Θεού, ανθρώπων και Εκκλησίας πως άραγε ηχούν στα αυτιά του γνωστού σε όλον τον κόσμο φυσικού Στήβεν Χόκινγκ, που εδώ και αρκετά χρόνια πέρα από τα πραγματικά αξιόλογα επιστημονικά επιτεύγματά του, προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους περί της ανυπαρξίας του Θεού;
Ο διάσημος αστροφυσικός είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα επιστήμονα παγκοσμίου φήμης που επιμένει μέσα από τη φυσική να αμφισβητήσει το Θεό. Στις δηλώσεις του, την επίσημη βραδιά της χιλιετηρίδας το έτος 2.000 στο Λευκό Οίκο, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου, μεταξύ των άλλων είχε υποστηρίξει τότε πως ήρθε ο καιρός για την ανθρωπότητα να αναλάβει αυτή το έργο της εξέλιξης και να σχεδιάσει ένα πρόγραμμα για συστηματική αυτο – βελτίωση του είδους!
Μ΄έναν τέτοιον επιστήμονα, θα μπορούσε άραγε να επικοινωνήσει ο Μεσογαίας; Και δεν είναι ο μόνος που δεν έχει ηθικούς φραγμούς ή ενδοιασμούς έστω για την όποια επιστημονική προσπάθεια προς την κατεύθυνση της βελτίωσης του ανθρωπίνου είδους. Ποιος θα αποφασίσει τελικά τι είναι βελτίωση ή πόσο καταστρεπτική θα μπορούσε να αποβεί μια προσπάθεια για την επανακατασκευή του είδους μας; Της ίδιας αντίληψης με τον Χόκινγκ, υπάρχουν πολλοί άλλοι επιστήμονες, κυρίως της βιοϊατρικής επιστήμης, που δεν αντιμετωπίζουν ηθικά διλήμματα και μιλούν για τη δυνατότητα αφαίρεσης κυττάρων από έμβρυα, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει η αναγεννητική ιατρική, δίχως να περνάει καν από το μυαλό τους η σκέψη πως κάτι τέτοιο μπορεί και να σημαίνει το τέλος του εμβρύου.
Για τον Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο, η σύγχρονη βιοϊατρική περισσότερο αποκαλύπτει τον άνθρωπο ως όλον, ως ψυχοσωματική αρμονία, παρά προσδιορίζει τις λεπτομέρειες και τα χαρακτηριστικά των γονιδίων ή των επιμέρους στόχων της. Οι γενετικές «αταξίες» της επιστήμης οδηγούν και σε αυτογνωσία. Είναι ανώτερο το να αποφεύγεις κάτι που το ξέρεις και το μπορείς παρά να μην κάνεις κάτι που αγνοείς ή αδυνατείς. Το πρώτο είναι σύνεση, το δεύτερο αδυναμία ή κρυφή δειλία. Πως μια ζωντανή Εκκλησία να μην προκρίνει το πρώτο; Έτσι, λοιπόν, η Εκκλησία επιχαίρει για το ότι έφτασε ο άνθρωπος να ασχολείται με τόσο ουσιαστικά μυστικά και μπορεί να χειρίζεται τόσο καίρια θέματα, όπως είναι ακόμη και η αναδημιουργία του. Μέσα στην ατμόσφαιρα του γενικευμένου δέους της για το άγνωστο, το καινούργιο, το τολμηρό και το ριψοκίνδυνο, θα μπορούσε άνετα να κατανοήσει τον πειρασμό και να αγκαλιάσει το «παιχνίδι» της σύγχρονης γενετικής μηχανικής με τα πιο επικίνδυνα πράγματα με τα οποία καταπιάστηκε το ανθρώπινο πνεύμα και η ανθρώπινη ζωή.
Η Εκκλησία, με την έννοια που δίνει σ΄αυτήν ο σεμνός Μητροπολίτης Λαυρεωτικής, δεν έχει σχέση με το φόβο τού συντηρητισμού, ούτε με τη στενότητα του σχολαστικισμού και ούτε φοβάται το άγνωστο, το καινούργιο, το τολμηρό και το ριψοκίνδυνο, που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη γενετική επιστήμη, μια και η θεολογία επίσης με τα ίδια στοιχεία αντιπαλεύει για αιώνες τώρα. Μάλιστα, το καινούργιο της θεϊκής αποκάλυψης είναι πιο δύσκολο απ΄ότι το καινούργιο της ανθρώπινης γνώσης. Το άγνωστο του Θεού προέρχεται από μεγαλύτερο βάθος απ΄ότι το γενετικό άδυτο του ανθρώπου. Κι αν ο κίνδυνος του λάθους είναι πιο ολέθριος στη Θεολογία απ΄ότι στην επιστήμη, το τόλμημα της θεογνωσίας είναι σίγουρα πιο μεγαλειώδες από την απόπειρα της αυτογνωσίας.
Ηλίας Μάρκου
