344
-
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΔΟΡΤΣΙΟ!
Ελευθέριος Τζιόλας:
Με μεγάλη επιτυχία, μέσα σε ατμόσφαιρα συγκίνησης, με ξεχωριστές παρουσίες και ομιλίες σημαντικών ανθρώπων της Εκπαίδευσης και του Πνεύματος, πραγματοποιήθηκε, το απόγευμα, της Πέμπτη, 18/9., στο Κοβεντάρειο Κέντρο (στο κέντρο της Κοζάνης), η Τιμητική Εκδήλωση για τον ΚΩΣΤΑ ΔΟΡΤΣΙΟ.
Στην εκδήλωση είχα τιμητικά προσκληθεί ως ένας εκ των ομιλητών.
(Ευχαριστώ, και πάλι, θερμά τις διοργανώτριες της Εκδήλωσης).
Παρακάτω το πλήρες κείμενο της ομιλίας μου >
Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ:
” ….Θέλω να είμαι μαζί σας ειλικρινής και τίμιος.
Στέκομαι μπροστά σας με συστολή και αμηχανία… Έχοντας μια δυσκολία!
Είμαι εγώ ο ίδιος που μίλησα -και μάλιστα πολλές φορές- σε χιλιάδες συγκεντρωμένων, σε εκατοντάδες πολίτες κινητοποιήσεων, σε δεκάδες μέλη συνεδρίων.
Γιατί, λοιπόν, η αμηχανία; Κι από που προέρχεται η δυσκολία;
Από τις απαιτήσεις αυτής της εκδήλωσης! Από το γεγονός, ότι πρέπει να μιλήσω για τον Κώστα Δόρτσιο… Και να μιλήσω -όχι για τον Κώστα, τον σπάνιο εκπαιδευτικό, τον εξαίρετο Λυκειάρχη, τον σπουδαίο μαθηματικό, τον υπέροχο σύμβουλο της δευτεροβάθμιας Δυτικής Μακεδονίας, τον ακούραστο λαογράφο- αλλά για τον μοναδικό Κώστα Δόρτσιο της δικής μου διαδρομής και ίσως ακόμα πολλών άλλων, για το Δάσκαλο Δόρτσιο, για το Στήριγμα και Παράδειγμα!
Προνοητικοί άνθρωποι οι μαθηματικοί, και ιδιαίτερα οι άνθρωποι της Οργανωτικής Επιτροπής της σημερινής εξαιρετικής εκδήλωσης, με κλίση στο σχεδιασμό και ευστοχία σε ό,τι επιδιώκουν, σκέφτηκαν ότι -πέρα από δικά τους, καλομελετημένα, και με ευσυνειδησία δουλεμένα πεδία- ένας άλλος -στην προκειμένη περίπτωση ο ομιλών- θα μπορούσε να κινηθεί στα πεδία της ομορφιάς και της αβεβαιότητας της ζωής, της ατελεύτητης αναζήτησης και των διαρκών αγώνων του Κώστα Δόρτσιου εκεί, και όπως, τον είδε, τον έζησε, τον παρακολούθησε ο ομιλών-διδασκόμενος πάντα απ΄αυτόν.
Μάρτιος 1949, 21 Μαρτίου! Πέντε χρόνια μετά τα Δεκεμβριανά, κι ενώ η Ελλάδα, μετά τη Βάρκιζα, το Φεβρουάριο 1945, και μετά την ακατανόητη, καταδικαστική αποχή του ΚΚΕ στις εθνικές εκλογές του Μαρτίου 1946 βρίσκεται ακόμα βυθισμένη στον αιματηρό Εμφύλιο, τότε, σ΄αυτό το περιβάλλον -της αδελφοκτονίας και των μεγάλων ρηγμάτων- γεννιέται στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών, ο Κώστας Δόρτσιος. Η Ελλάδα ήταν η μόνη μεταξύ των χωρών που αναδείχτηκαν νικήτριες από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο -η μόνη!- που οδηγήθηκε στον τυφλό, εξουθενωτικό, καταστροφικό Εμφύλιο…
Το χωριό Άγιος Γεώργιος, το Τσούρχλι, είναι η ευλογημένη γενέτειρα του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, του «Φουστανελά» -προστάτη της Πόλης των Ιωαννίνων όπου μαρτύρησε αλλά και της Ελληνικής Προεδρικής Φρουράς, των τσολιάδων-φρουρών του Άγνωστου Στρατιώτη!
Από παιδί ακούει ο Κώστας και εγκολπώνεται από τις ρίμες του Απολυτίκιου του Αγίου το βαθύτερο νόημα του. Άγιο, τον οποίο σε όλη του τη ζωή θα τιμά, θα έχει σέβας βαθύ και θα τον κρατάει οδηγό του: «Τὸν πανεύφημον Μάρτυν Χριστοῦ Γεώργιον, Τσουρχλιωτών τὸ κλέος καὶ πολιοῦχον λαμπρόν,…ότι ἐνήθλησε στερρῶς, καὶ κατήνεγκεν ἐχθρόν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει…», δηλαδή «…ότι αγωνίστηκε με γενναιότητα, και κατανίκησε τον εχθρό με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος». Έχοντας μέσα του όχι μόνο πίστη, αλλά και Παράδειγμα ζωής. Γιατί έτσι -αν καλά δείτε!- πορεύθηκε, πορεύεται και ζει ο Κώστας, αγωνιζόμενος με γενναιότητα, προσηλωμένος σε ιδανικά, αισθανόμενος ότι βρίσκεται σε Αποστολή!
Φτάνοντας τώρα, καθώς τον βλέπουμε, μετά από μια πλούσια, ενάρετη, μακρά διαδρομή 76 χρόνων, να μου θυμίζει η όλη παρουσία του, εκείνον τον στίχο του Υμνωδού του άλλου Αγίου του χωριού του, Αγίου Νικολάου: « Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον…»!
Παιδί, 7 χρονών, χάνει ο Κώστας τον πατέρα του, Νικόλαο -η Νικολέτα η μία από τις δυο κόρες του- κρατάει τη μνήμη του ζωντανή έχοντας το όνομα του. Και η άλλη η Μαρία -το όνομα της μαχήτριας και πολυεύσπλαχνης μητέρας του. Αγαπώντας, τώρα και τα εγγόνια του, μοιράζεται ο Κώστας μεγάλο μέρος του χρόνου του με τις οικογένειες των δύο θυγατέρων του, στη Βασιλεία της Ελβετίας και στο Γηλ του Βελγίου.
9 χρονών χάνει ο Κώστας και τους δυο παππούδες του! Ορφανεμένος! Παιδικά χρόνια πλημμυρισμένα με απώλειες, μνημόσυνα και λύπη. Και σ΄έναν κόσμο γύρω του, που σχεδόν κάθε σπίτι θρηνεί ένα θύμα ή μια προσφυγική απώλεια από τον Εμφυλίο!… Ο θάνατος γύρω του, αυτή η απόκοσμη σκιά, τον κάνει να αγαπήσει περισσότερο τη ζωή και να γαλουχηθεί αγωνιζόμενος. Γιατί, εκεί που ο θάνατος σε άλλους λαούς γέννησε το φόβο, στους Έλληνες γέννησε την Τέχνη και το νόημα της Ζωής.
Η δύναμή του Κώστα έρχεται από τις Αξίες της Παράδοσης, από τη θέλησή του για Πρόοδο, από τα παραδείγματα της μητέρας του και των ανθρώπων του μόχθου, από την αγάπη του για τα Γράμματα και τη Γνώση, κι από τα τετραθέμελα αυτού του Έθνους που δεν τα νιώθεις αλλά πάνω τους πατάς κι αντρειώνεσαι, αν, μάλιστα, τύχεις δάσκαλο καλό, και καλούς γονείς στα πρωτάτα σου.
Οι βιο-ανθρωπολόγοι υποστηρίζουν -και σωστά- ότι μέχρι τα πρώτα 8 χρόνια ο άνθρωπος διαμορφώνει τα βασικά δομικά στοιχεία της προσωπικότητάς του. Με τέτοια, λοιπόν, παιδική διαμόρφωση, ο Κώστας, από το Δημοτικό Σχολείο του Αγίου Γεωργίου, το 1961, μπαίνει στο 6τάξιο Γυμνάσιο Γρεβενών. Και ως ορφανός γίνεται εσωτερικός οικότροφος του Ορφανοτροφείου της Μητρόπολης Γρεβενών που ήδη έχει οργανώσει ο νέος μητροπολίτης Γρεβενών Χρυσόστομος Παπαϊγνατίου, ο οποίος διακόνησε την μητρόπολη Γρεβενών από το 1960 έως το 1975.
Εκεί, πρωτοέζησα την ηθική, γνήσια συμπαράσταση του Κώστα Δόρτσιου -και περιστασιακά και της συμπονετικής του μητέρας- στα πρώτα μου βήματα, στα πρώτα τέσσερα (4) χρόνια της φοίτησής μου, στο 6τάξιο Γυμνάσιο Γρεβενών. Συμμαθητής τότε ο Κώστας με τον μεγαλύτερο μου αδελφό, Χρήστο, κι αργότερα καθηγητής του μικρότερου αδερφού μου, Αλέξανδρου.
Οι συνθήκες διαβίωσής μας, ιδιαίτερα για μας -παιδιά από τα χωριά των Γρεβενών που είχαν κατεβεί μόνα τους για να ‘’μάθουν γράμματα’’– ήταν τραγικά απερίγραπτες, βγαλμένες από τις πιο άγριες σελίδες του ανθρώπινου βίου. Στην υγρή, λασπωμένη, κρύα και αφιλόξενη για μας πόλη των Γρεβενών, οι εξάμηνοι χειμώνες -δίπλα στον Γρεβενίτη ποταμό- σε διαμέρισμα όπου μια όρθια ξυλόσομπα έπρεπε, με τα λιγοστά ξύλα που με τα ζώα είχαν κουβαληθεί, να ζεστάνει έναν ανοιχτό περιτοιχισμένο χώρο 55 τ.μ., κι όπου διέμεναν τέσσερα (4)-πέντε (5) παιδιά-μαθητές όλοι μαζί, με τον χώρο αυτόν να είναι και υπνοδωμάτιο χωρίς κρεββάτια (με ξύλινα πατώματα γεμάτα χαραμάδες, απ΄ όπου θέριζε η υγρασία κι ο άνεμος της κοίτης του ποταμού), με μια πρόχειρη κουζίνα με κακή αποχέτευση και δίπλα ένα πρόχειρο τραπέζι και για φαγητό και μελέτη και των τεσσάρων(!)-και των πέντε(!), με τουαλέτα κοινή, εξωτερικά στο διάδρομο…
Εκεί, έζησα για πρώτη φορά την θαλπωρή του Κώστα Δόρτσιου, την έγνοια του και την ανθρωπιά του! Εκεί θαύμασα το δημιουργικό πείσμα του, την καλοσύνη του, αλλά και την ευφυία και την κλίση του στα Μαθηματικά, κλίση που διαπίστωνα και στον μεγαλύτερο αδερφό μου.
Σε τέτοιες συνθήκες -σαν να μην έβγαινε ο ήλιος για μας!- δεν μπορεί να καταλάβει ανθρώπου νους, πόση αξία έχει ένας μικρός, βασανισμένος μαθητής, ένας αποσυνάγωγός -σαν κι εμένα, τότε-, να έχει μπροστά του ένα θετικό πρότυπο, ένα Παράδειγμα. Ο Κώστας ήταν το πρότυπο μου αυτό… Τότε -θαυμάζοντάς τον- στοιχημάτισα μέσα μου ότι πρέπει να γίνω αντάξιός του!…
1967, ο Κώστας εισέρχεται στο Τμήμα του Μαθηματικού του Α.Π.Θ με υποτροφία, που την διατήρησε με μαθησιακή προσήλωση, σαν μια απάντηση και στη μεγάλη οικογενειακή του φτώχεια, καθ΄όλη τη φοίτησή του.
Από δω αρχίζει πλέον ένας νέος κύκλος στη ζωή, στην εκπαίδευση και την σημαντική επιστημονική πορεία του Κώστα. Όπως θα έλεγε κι ο ποιητής : «Και ο νέος άνθρωπος μπήκε στις πόλεις…», εννοώντας, για να ορίσει τη νέα εποχή αλλά και τις νέες ευθύνες
****
Τα χρόνια περάσαν…
Και τα χρόνια έγιναν μάρτυρες. Μάρτυρες μιας πορείας, μα και της μεγάλης μου εκτίμησης και της αγάπης μου για τον Κώστα Δόρτσιο. Δίπλα στη δική σας -απ΄ό,τι είδα- ασβέστη, καιόμενη βάτος κι η δική μου!
Οι επαφές κι οι συζητήσεις μας -ιδιαίτερα μετά την πολιτική-βουλευτική μου εκλογή- πολλές και πάντα χρήσιμες, και οι επικοινωνίες μας μεστές κι ενδιαφέρουσες. Σύμπτωση απόψεων σχεδόν σε όλα τα θέματα ανόρθωσης, αναγέννησης του Τόπου, της Υπαίθρου και της Περιφέρειας της Χώρας.
Λόγω και της εκδήλωσης, ιδιαίτερα θα ήθελα να σημειώσω την σύγκλιση γύρω από την αναγνώριση προσωπικοτήτων με καθοριστική τη συμβολή και το ρόλο τους στο χώρο της Επιστήμης των Μαθηματικών. Εμού, από άλλη οπτική, κοινωνικο-επιστημονική, του Κώστα, όμως από την πιο υπεύθυνη, σύνθετη, πολυεδρική, ολοκληρωμένη δική του οπτική των Μαθηματικών-της Φιλοσοφίας-της Εξέλιξης και της στάσης Ζωής.
Συγκρατείστε τα ονόματα και μπορείτε να κάνετε τη σχετική συζήτηση -με τον ίδιο, τον Κώστα. Στη σημαντικότερη θέση από τους πολύ σπουδαίους Αρχαίους Έλληνες, ιδιαίτερα τους Φιλοσόφους τους οποίους απεριόριστα τιμά, τοποθετεί: τον Πυθαγόρα και τους Πυθαγόρειους, και εξ αυτών ιδιαίτερα τον Αρχύτα τον Ταραντίνο! Από τους περισσότερο σύγχρονους: τον Ρώσο Γριγκόρι Περελμάν, τον Ινδό Σρινιβάσα Ραμανούτζαν, τον Έλληνα Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, αλλά και τον θεολόγο, φιλόσοφο και ιατρό Αλβέρτο Σβάϊτσερ!
Το έχω ξαναπεί: αν ο Κώστας Δόρτσιος δεν είχε γεννηθεί στην εγκαταλειμμένη, μεταπολεμικά τσακισμένη επαρχία των Γρεβενών, στη σκληρή εκείνη μετεμφυλιακή εποχή, με την οικογένεια του σε αυτή την τραυματική κατάσταση επιβίωσης, θα ήταν δυνατό -το θεωρώ βέβαιο- ότι το ταλέντο του και οι μεγάλες ικανότητες και επιδόσεις του, κυρίως στα Μαθηματικά αλλά και στα σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία της, θα τον είχαν καταστήσει στο χώρο αυτό επιστημονική προσωπικότητα μεγάλου διαμετρήματος, πέρα από τα ελληνικά εθνικά όρια, σε διεθνές επίπεδο!
Στον Κώστα Δόρτσιο πρέπει να αποδώσουμε -προς γνώση όλων- κι ένα απόφθεγμα βαθύτατου νοήματος που έχει διατυπώσει για την Επιστήμη των Μαθηματικών. Λέει ο Κώστας: « Τα Μαθηματικά λένε πάντα την Αλήθεια! Γι αυτό τα Μαθηματικά είναι ο καλύτερος φίλος του Ανθρώπου!» Δείτε, εδώ: τρείς μεγάλες έννοιες αλληλένδετες: Μαθηματικά -Άνθρωπος -Αλήθεια! Κι επίσης, πρέπει να υπογραμμίσω ότι ως αρχή για τη σεμνότητα του και σαν οδηγό στάσης και βελτίωσης του έχει τη θέση του Άλμπερτ Σβάιτσερ: «Πάντοτε, θα είμαστε ημιτελείς…», που στην πράξη σημαίνει: ταπεινότητα και αγώνα για βελτίωση.
Ο Κώστας Δόρτσιος πέραν του Μαθηματικού του έργου ασχολήθηκε δραστήρια -αν μπορώ να μετρώ σωστά- για περισσότερα από πενηνταπέντε (55) χρόνια με την ανάδειξη του τοπικού πολιτισμού και της τοπικής ιστορίας του χωριού του, δηλαδή του Αγίου Γεωργίου (Τσούρχλι) Γρεβενών. Με δεδομένο ότι ο Άγιος Γεώργιος είχε και εξακολουθεί να έχει -παρά την σχεδόν μηδαμινή υποστήριξή του από άλλες πηγές- σημαντική πολιτιστική δραστηριότητα και προσφορά στα τοπικά και περιφερειακά δρώμενα, ο Κώστας Δόρτσιος αποτέλεσε -και αποτελεί- σημαντικό δημιουργικό συντελεστή.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τη μεγάλη, φορτισμένη ανθρώπινα και εθνικά, συγκλονιστική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο της Κοινότητας του Αγίου Γεωργίου, στις 17 Ιανουαρίου 2003, ημέρα γιορτής, μνήμης και τιμής για τον Νεομάρτυρα Άγιο Γεώργιο (τον Φουστανελά) με την παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλου, αυτού του σπουδαίου Έλληνα ευπατρίδη πολιτικού. Εκεί, ο Κώστας Δόρτσιος, χρόνια βασικός συντελεστής-δημιουργός του συγκροτήματος πνευστών του Αγίου Γεωργίου, με το όνομα ‘’Τσακίρα’’(από το όνομα του μαχαλά όπου μεγάλωσε), έπαιξε με την τρομπέτα του -συνοδευόμενός από τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος το συγκλονιστικό μακεδονικό τραγούδι για τον ήρωα Παύλο Μελά, σκορπώντας σε όλους ρίγη συγκίνησης μέχρι δακρύων. Τα συναισθήματα μας ήταν τέτοια, που ώθησαν των Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Στεφανόπουλο, να ανέβει στη σκηνή -και να μας καλέσει να τον ακολουθήσουμε- για να εκφράσει τη βαθιά του συγκίνηση και την ανείπωτη ικανοποίηση του!…
Μιλώντας, εδώ, για τον καλλιτέχνη-μουσικό Κώστα Δόρτσιο, δεν μπορώ και πάλι -αν κι έχουν περάσει επτά (7) χρόνια από τότε -να μην τον ευχαριστήσω ξανά, που, τότε, στη μόνη και μοναδική έκθεση ζωγραφικής που με επιμονή μου διοργανώθηκε στα Γρεβενά από τον ζωγράφο-πληροφορικό αδερφό μου Χρήστο,- καρδιακό φίλο & συμμαθητή του Κώστα- ο ίδιος ο Κώστας με τη φλογέρα του και ο Στέλιος Κοτίτσας με την κιθάρα του μαζί με τα μελωδικά τους κομμάτια σκόρπισαν σε όλους μας μοναδικά συναισθήματα νόστου, ήθους κι αξέχαστης φιλίας!
Ο Κώστας, επιπλέον, επιμελείται, εδώ και τριάντα εννιά (39) χρόνια την έκδοση της τοπικής εφημερίδας «ΕΛΙΜΕΙΑ» -ένα αστραφτερό και κοφτερό διαμαντάκι της Περιφέρειας της Χώρας, προβάλλοντας τον τόπο με ποικίλους τρόπους, γράφοντας μοναδικά λαογραφικά κείμενα, αναδιφώντας στο πλούσιο ιστορικό παρελθόν και ηθογραφώντας με εξαιρετικό λογοτεχνικό ύφος (μέρος του οποίου έχουμε τη χαρά να κρατούμε στα χέρια μας, σήμερα, με τον τίτλο: ‘’Τα μικρά μου αφηγήματα’’, σε εκδόσεις ΖΤ).
Ο Κώστας Δόρτσιος έχοντας πλέον έναν ευρωπαϊκό ορίζοντα βιωμένο, ένα πολύ υψηλό επιστημονικό επίπεδο κατακτημένο -ακούσατε όσα μεστά και περιεκτικά παρουσίασαν εδώ άξιοι επιστήμονες/ομιλητές-, έχοντας ένα πολύπλευρο λαογραφικό-ηθογραφικό, αλλά ευρύτερα και καλλιτεχνικό έργο, αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο για τον Τόπο μας και την Πατρίδα!
Όμως, ο Κώστας Δόρτσιος, για μένα, πάνω από όλα, αλλά και προς ενίσχυση και υπερύψωση όλων αυτών που συνθέτουν την ιστορία του και την προσωπικότητά του είναι: Δάσκαλος!
Δάσκαλος: γιατί τεχνουργεί τον άνθρωπο, γιατί αναλώθηκε -και αναλώνεται- να ετοιμάζει πλάσματα που θα ζήσουν όχι στην άγρια φύση αλλά στον πολιτισμό, όχι στη ζούγκλα αλλά στην πόλη, όχι σαν άτομα αλλά σαν πολίτες.
Δάσκαλος! Γιατί ο δάσκαλος -ο πραγματικός δάσκαλος κι όχι η ξεπεσμένη μορφή του- από την άποψη της ευθύνης και της σπουδαιότητας είναι ένας εργάτης στο επίπεδο του νομοθέτη, του φύλακα στρατηγού, του γιατρού σωτήρα, του οδηγού.
Οι πραγματικοί δάσκαλοι, κάτω από την ταπεινή καροσσερί της VW κρύβουνε, έχουνε τη μηχανή της Porsche.
Ένας τέτοιος Δάσκαλος είναι ο Κώστας Δόρτσιος!
Κλείνοντας, στον αγαπητό μου Κώστα, και μέσα σε τούτη τη γιορτή -γιατί τη νιώθω σαν γιορτή, θα ήθελα να του αφιερώσω το ποίημά μου: Στους τέσσερις ορίζοντες από την ποιητική συλλογή: «Και ξανάζησα…» (από τις εκδ. ‘’Θερμαϊκός’’- Θεσσαλονίκη). Θεωρώντας πως το ποίημά μου ζωντανεύει καίρια στοιχεία, περιγράφει την εικόνα της προσωπικότητάς του Κώστα μέσα στον Κόσμο.
Στους τέσσερις ορίζοντες >
Στους τέσσερις ορίζοντες την ψυχή σου σκορπάς
Στη γη επιστρέφει, τον ουρανό μας γεμίζοντας
Αστεριών καταιγίδα…
Στ΄ αστέρι του Βορρά
Πορεία γερή, μ΄ ανέμους κόντρα
Ματιά ακονισμένη
Προσήλωση πάντα.
Με μάχης αρματωσιά, διπλοπροβιές του Βορρά.
Την τύχη τη φτιάχνεις
Από γη, σίδερο και ιδέες.
Με το σταυρό του Νότου
Σταυρό μαρτύρων και μαρτυρίας Ζωής
Κατάρτι πνιγμένο στο Βάθος τ΄ουρανού
Σ άγνωστες θάλασσες και Γολγοθά αρετής.΄
Τον κόσμο τον πλάθεις
Με αγάπη, ψωμί και ιδέες.
Σ΄ Αυγερινό κι Αποσπερίτη
Σ΄ Ανατολή και Δύση
Στη μία άκρη η μάνας μας, στην άλλη η ψυχή μας
Κι ανάμεσα μια γέφυρα, εσύ κι η άνοιξη…
Η Ανατολή που ήτανε -και θα΄ ναι- ανατολή
Μα και τη Δύση άλλαξες εσύ σ΄ ανατολή.
Το άμοιρο στα χέρια σου γίνεται γιορτή
Το αύριο στο παράθυρο, αηδόνι
Και λαλεί…
Την αγάπη, τους ανθρώπους, τις ιδέες.
Φτάνοντας στο τέλος…
Δείτε εδώ, στις 17 Ιανουαρίου 2003, ημέρα του Αγ. Γεωργίου του Νεομάρτυρα, τον Κώστα Δόρτσιο στο κέντρο της φωτογραφίας, με την τρομπέτα του, πλαισιωμένον από το συγκρότημα ‘’Τσακίρα’’, και στην πίσω σειρά τον ΠτΔ, τον μακάριστο μητροπολίτη Γρεβενών Σέργιο, τον ομιλούντα, το δήμαρχο Ηρακλειωτών γιατρό Γιώργο Δρόσο κ.α.
…Κι ακούστε με πνευστά το τραγούδι αφιερωμένο στον δολοφονημένο Παύλο Μελά, στη Στάτιστα, στις 13 Οκτωβρίου 1904, που εκείνη τη μέρα έπαιξε -και ανατριχιάσαμε –ο Κώστας Δόρτσιος με την ‘’Τσακίρα’’!…
Και σαν γιορτή, που ΄ναι σήμερα για τον Κώστα, χορέψτε -τώρα τελειώνοντας- με τον μακεδονίτικο ‘’Λεβέντικο’’, που συνήθως είναι το «γύρισμα» στο τραγούδι του Παύλου Μελά. Που τα έχει παίξει με τέτοια δεξιοτεχνία και πάθος, πολλές φορές και πάντα όμορφα, ο Κώστας Δόρτσιος!
Από την καρδιά μου, σας ευχαριστώ!
Κώστα μου, -τι να πω;- να είσαι πάντα ΓΕΡΌΣ!
Ο Τόπος και οι Επιστήμες -ας μου επιτραπεί- θα σε ευγνωμονούν αλλά και σε χρειάζονται… ”
