Στη χώρα μας αφίχθη ο πάπας για επίσημη επίσκεψη, μετά από πρόσκληση της προέδρου της Δημοκρατίας. Γράφηκε ότι η πρόσκληση έγινε στα πλαίσια του εορτασμού της 200ης επετείου από την έναρξη της επανάστασης. Γιατί όμως έπρεπε η πρόεδρός μας να καλέσει τον πάπα; Μήπως οι σύμβουλοί της την ενημέρωσαν ότι είχε προσφέρει το Βατικανό ουσιαστική βοήθεια στον αγώνα των προγόνων μας; Όμως όχι βοήθεια προσέφερε, αλλά απεναντίας, όπως και όλοι οι ισχυροί, πολέμησε την επανάσταση. Κατ’ αρχήν με εντολή του οι ρωμαιοκαθολικοί των νησιών μας, απόγονοι εκείνων που αλλαξοπίστησαν με τη βία των Βενετών ή Γενουατών κατακτητών, δεν συμμετείχαν στον αγώνα, αλλά απείχαν εκδηλώνοντας σε κάποιες φάσεις έκδηλη την ικανοποίηση για τις ήττες των Ρωμηών. Απεναντίας μετείχαν οι ρωμαιοκαθολικοί της Αλβανίας (οι Μιρδίτες), αλλά στο πλευρό των κατακτητών μας. Φαίνεται ότι είχαν λάβει «ευλογία» από τον πάπα. Όταν, το 1822, εκπρόσωποι των Ελλήνων επαναστατών έφθασαν στο κράτος του Βατικανού με το αίτημα να γίνουν δεκτοί από τους ισχυρούς μονάρχες στο συνέδριο της Βερόνας, ο πάπας, κατ’ απαίτηση της Αυστρίας, τους έκρινε ανεπιθύμητους.
Δεν συνιστά βέβαια έκπληξη η στάση του Βατικανού, όποιος και αν υπήρξε ο πάπας, καθώς διαχρονικός πόθος του θρησκευτικού αυτού μορφώματος, με έκδηλα τα γνωρίσματα του ολοκληρωτισμού, ήταν ή η υποταγή των σχισματικών της Ανατολής ή ο αφανισμός τους. Πίστεψαν ότι το πέτυχαν αυτό, όταν για τα κρίματά μας, οι βάρβαροι Φράγκοι με τη βοήθεια των τυχοδιωκτών και αχαρίστων Βενετών εκπόρθησαν την Κωνσταντινούπολη και τη λεηλάτησαν (1204). Πίστεψαν ότι το πέτυχαν, όταν δεκαετίες αργότερα υπέκυψαν αυτοκράτωρ και πατριάρχης και σύρθηκαν στη Λυών σε ψευτοένωση των Εκκλησιών (1274). Πίστεψαν ότι το πέτυχαν, όταν ενώ ήταν πλέον ορατή η κατάλυση της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, σύρθηκαν πάλι αυτοκράτωρ και πατριάρχης στην Ιταλία (1439), για να υποταχθούν, προκειμένου να σταλεί βοήθεια, που δεν έφθασε ποτέ, διότι πλέον ο πάπας δεν διέθετε σημαντική κοσμική ισχύ. Οι κάτοικοι των ελληνικών περιοχών που κατείχαν οι δυτικοί, κατά τη θυελλώδη προέλαση των Οθωμανών, βρέθηκαν σε δίλημμα. Να στηρίξουν τον ομόθρησκο κατακτητή ή όχι; Και αν σε κάποιες από αυτές ο ζυγός δεν ήταν μακροχρόνιος, σε άλλες είχαν γευθεί την αγριότητα των «χριστιανών». Βέβαια οι Βενετοί ήταν τουλάχιστον ειλικρινείς, καθώς τόνιζαν ότι πρώτα είμαστε Βενετοί και μετά χριστιανοί! Όμως χατήρι δεν ήθελαν να χαλάσουν του πάπα. Έτσι καταπίεζαν στο έπακρο τον εντόπιο πληθυσμό, από τον οποίο στερούσαν τους πνευματικούς τους ηγέτες (επισκόπους) τοποθετώντας παπικούς. Παρ’ αυτό οι Βενετοί έκπληκτοι έβλεπαν να μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία οι δικοί τους, που είχαν εγκατασταθεί στην Κρήτη!
Και οι «σχισματικοί», ξυπόλητοι στ’ αγκάθια, είχαν το θράσος να σηκώσουν κεφάλι στον γκραν Σινιόρε, όπως αποκαλούσαν οι δυτικοί τον σουλτάνο, που είχε αποσπάσει από τους Βενετούς όλες τις κτήσεις τους επί ελληνικών εδαφών με εξαίρεση τα Επτάνησα! Και όταν, μετά από ποταμούς αιμάτων, που έχυσαν οι πρόγονοί μας, μας ελευθέρωσαν οι ισχυροί «προστάτες» μας, βρήκε την ευκαιρία το Βατικανό, με τη βοήθεια των Βαυαρών αντιβασιλέων και των δυτικόπληκτων δικών μας, να αφανίσει τα μοναστήρια, τα προπύργια του αγώνα για την ελευθερία.
Είχε βέβαια απολέσει το Βατικανό μεγάλο μέρος της κοσμικής του ισχύος, με τις ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, κατά την περίοδο του δυτικού λεγόμενου διαφωτισμού. Όμως ο διακαής πόθος του συντριβής της Ορθοδοξίας δεν είχε στο ελάχιστο ατονήσει. Κατά τον 19ο αιώνα ανέπτυξε έντονη την προπαγάνδα στην Βαλκανική, να αποσπάσει από το πατριαρχείο, με τη βοήθεια Αυστρίας και Γαλλίας, Αλβανούς, Βουλγάρους και Ελληνοβλάχους, με τη ρουμανική προπαγάνδα τους τελευταίους. Απέτυχε παταγωδώς, παρά το άφθονο χρήμα. Γυναίκες της Πίνδου, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο ιερέας τους είχε μεταστραφεί στην ουνία, τον δούρειο ίππο του Βατικανού, δήλωσαν ότι προτιμούσαν να ταφούν αδιάβαστες παρά να τις διαβάσει παπιστάνος!
Στην Πολωνία και στην Ουκρανία το Βατικανό είχε επιτυχία, ενωρίτερα, καθώς διέθετε ακόμη την κοσμική δύναμη να ασκήσει βία, μέσω των Πολωνών ηγεμόνων, επί του ορθοδόξου πληθυσμού των περιοχών. Και όπως ο πάπας υπέγραψε συμφωνία τόσο με τον Μουσολίνι όσο και με τον Χίτλερ, έτσι και το «ποίμνιό» του στην Ουκρανία προσέφερε μεραρχίες «αγωνιστών» για την επικράτηση των ιδεωδών του Γ΄ Ράιχ! Και αυτές βαρύνονται για εγκλήματα κατά του ορθοδόξου πληθυσμού της Ουκρανίας. Και όμως σύσσωμη η Δύση των «φίλων», «συμμάχων» και «εταίρων» μας στήριξε την άνοδο στην εξουσία των απογόνων των δοσιλόγων για εγκλήματα πολέμου. Το φρικτότερο όμως έγκλημα διεπράχθη στη Γιουγκοσλαβία. Εκεί οι ρωμαιοκαθολικοί Κροάτες φασίστες «Ουστάσι» φόνευσαν 800.000 Σέρβους, επειδή ήταν ορθόδοξοι, με τις ευλογίες του καρδιναλίου του Ζάγκρεμπ Στέπινατς, ο οποίος αναγνωρίστηκε άγιος της ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας», την οποία στα πλαίσια της αγαπολογίας της οικουμενιστικής κίνησης και ορθόδοξοι πλέον αναγράφουν χωρίς τα εισαγωγικά.
Το Βατικανό είναι κοσμικό κράτος με τράπεζες και επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες αντίκεινται σαφώς στο πνεύμα του Ευαγγελίου. Συμπλέει με τους ισχυρούς του πλανήτη και σήμερα, όπως και κατά τον Μεσαίωνα με τη φεουδαρχία. Δεν είναι αμέτοχο στον χαλασμό πλήθους λαών από τους ισχυρούς, το οποίο κακό «καταπολεμά» με ευχολόγια αποφεύγοντας να κατονομάσει τους αίτιους της δυστυχίας των χωρών, από τις οποίες προέρχονται πρόσφυγες και μετανάστες. Κατά την κρίση στη Μέση Ανατολή, ο πάπας δέχθηκε εκκλήσεις και από δικούς του πιστούς, που ζητούσαν βοήθεια, ώστε να σωθούν από τον δολοφονικό στρατό, που ρήμαξε Συρία και Ιράκ. ΟΙ χριστιανοί στη Μέση Ανατολή έχουν μειωθεί τρομακτικά και οι θρησκευτικοί ηγέτες, μηδέ των ορθοδόξων εξαιρουμένων, περιορίζονται σε ευχολόγια. Και οι φανατικοί ισλαμιστές διαδηλώνουν προκλητικά στην Ιταλία τονίζοντας ότι η Ρώμη θα καταστεί μουσουλμανική!
Δεν νομίζω ότι αγνοούσε κάτι απ’ όλα αυτά η πρόεδρός μας. Ούτε και έχουν δείξει μέχρι σήμερα τόσο αυτή, όσο και οι πολιτικοί μας ηγέτες ότι διακρίνονται από θρησκευτικότητα. Όλοι επείγονται να καταστεί η χώρα μας ουδετερόθρησκο κράτος. Και καλά οι άλλοι, αλλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που επισκέφθηκε τον ποντίφηκα στο Βατικανό και θα τον συναντήσει και τώρα στην Αθήνα; Μήπως θα συζητήσουν τη στάση του Βατικανού στη Λατινική Αμερική κατά την τρομερή περίοδο του αγώνα των λαών της για την αποτίναξη φρικτών δικτατορικών καθεστώτων; Ασφαλώς και γνωρίζει πολλά ο σημερινός ποντίφηξ, ως προερχόμενος από χώρα της.
Παιχνίδια είναι όλα τα συμβαίνοντα, παιχνίδια σε βάρος των λαών, οι οποίοι αποτελούν πλέον ζαλισμένα κοπάδια (Τσόμσκυ). Όμως ας μη χάσουμε την ελπίδα μας. Οι πρόγονοί μας δεν υπολόγισαν τη διαφορά των δυνάμεων, γιατί πίστευαν ότι σύμμαχός τους είναι ο Θεός. Κάποτε θα παρακαλέσουμε και εμείς για τη «συμμαχία» Του, όταν συνειδητοποιήσουμε τα συμβαίνοντα.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
