Γιώργος Αραμπατζής, ο ακραιφνής Κοζανίτης της παλιάς εποχής
Ο Γιώργος Αραμπατζής κατά λαϊκή λαλιά ήταν ένας Κοζανίτης με «Σιάρτια» δηλαδή με προσόντα χαρισματικού, της παλιάς εποχής από στόφα αργαλειού παλιάς οικογενείας νοικοκυραίων του παλιού καλού καιρού. Το κατάστημα του είχε μια ατμόσφαιρα ομορφιάς που αναδύονταν από την ευπροσηγορία του Γιώργου κοινώς καλοδεχούμενος, μειλίχιος , γλυκομίλητος για τον εισερχόμενο στο κατάστημά του, κάτσε να μιλήσουμε κι άρχιζε την αφήγησή του αναφερόμενος στα παλιά και σε άλλα πολλά που συνέβαιναν στην Κοζάνη με απλή γλώσσα και ευθύτητα , γοήτευε τους συνομιλώντας, και επειδή είμαστε στη περίοδο που έφυγε ο Νιόνιος ο Σαββόπουλος τον παρομοιάζω να μοιάζει ,στην Ελευθερία στην ανεξαρτησία και στην αισιοδοξία, πορεύομενος στην μοναδικότητα του. Ένα διάστημα καθόμουνα τη γειτονιά του, περνούσα το πρωϊ λέγαμε την Καλημέρα μας και απαντούσε κάτσε να σου κάνω καφέ και μετά φεύγεις. Ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος. Σύχναζαν πολλοί, μερικοί το είχαν σαν στέκι και με όλους είχε καλή κουβέντα. Ένας επαγγελματίας «μη Σιάρτα» εδώ αποκαλύπτονται τα «σιάρτα». Παρασκεύαζε καλύμματα για σαλόνια, για καναπέδες ,για πολυθρόνες, για αυτοκίνητα και άλλα. Με επιμέλεια και επιδεξιότητα μαζί με τον γιό του Στέργιο, καλλιτέχνες στο έργο τους. Μου αφηγείτο προς ξεκίνησε ο παππούς Στέργιος ,το μαγαζί το είχε στα χασαπλιά μιλάμε για το 1930-1950 Τα λεγόμενα Χασαπλιά ήταν ένα Αρχιτεκτονικό αριστούργημα που κατεδαφίστηκε επί χούντας, το 1969. χώρος Κρεοπωλών και άλλων ειδών εμπορίου. Το είχε κατασκευάσει η οικογένεια Παύλου Χαρίση από το Βουκουρέστι όπου είχε πλουτίσει και το δώρισε στον Άγιο Νικόλαο Κοζάνης για να έχει έσοδα. Με περιέγραψε όσοι είχαν εκεί μαγαζιά πλην των κρεοπωλών και οι άλλοι, μου είπε όλων τα ονόματα από όλες τις πλευρές καθώς και εξωτερικά και τα γύρω μαγαζιά. Το αρχιτεκτονικό αυτό κατασκεύασμα είχε και κυκλικό Μπαλκόνι που έβλεπε εσωτερικά με ξύλινα κάγκελα με μικρά μαγαζάκια, στο κέντρο είχε σιντριβάνι. Το συγκρότημα αυτό κτίστηκε αρχές του 1800. για Το συγκρότημα πήρα συνέντευξη από τον Γιώργο και τα περιέγραψα όλα στο Βιβλίο μου ΚΟΖΑΝΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ έκδοση 2008. Ο αείμνηστος Γιώργος παντρεύτηκε την Ελένη Κουζιάκη από τη Σκ΄ρκα 15-10-1974 και απεβίωσε την 17-10-2025, 53 χρόνια έγγαμος βίος δημιουργώντας μια πολύ καλή οικογένεια, με παραδοσιακές αρχές αποκτώντας δύο τέκνα την Ευαγγελία και τον Στέργιο που διδάχθηκε πολλά από τον πατέρα του στην εργασία την οποία μετέβαλε σε καλλιτεχνία. Η Ευαγγελία σπούδασε τοπογράφος μηχανικός νυμφευμένη με τον Κωνσταντίνο Μεταξά επιστήμων γεωλόγος και έχουν δύο αγόρια φοιτητές , εγγόνια του Γιώργου. Το Γιώργου τον αποκαλούσαν και ΧΑΝΤΣ. όπως μου έλεγε η σύζυγός του Ελένη,. επί κατοχής δίπλα στο σπίτι του Γιώργου καθόταν ένας Αυστριακός αξιωματικός και είχε ένα γιό της ίδιας ηλικίας με τον Γιώργο, το όνομά του ήταν ΧΑΝΤΣ παίζανε μαζί και φώναζε και τον Γιώργο Χάντς το όνομα του γιού του για να τους δώσει καραμέλες, σοκολάτες και άλλα. Οπότε παρέμεινε το όνομα ΧΑΝΤΣ. Προσθέτω, η γιαγιά του Αυστριακού ήταν Ελληνίδα από την Κωνσταντινούπολη-Φανάρι, Φαίνεται ήταν Φιλέλληνας. Ο αείμνηστος Γιώργος είχε εκλεγεί Δημοτικός σύμβουλος με Δήμαρχο τον Γιάννη Παγούνη, το 1983, Είχε υποδείξει στον Δήμαρχο 10 έργα που πρέπει να γίνου στην Πόλη, και που ήταν απαραίτητα. ,Ο αείμνηστος φίλος Γιάννης Παγούνης τον άκουσε, του είχε εμπιστοσύνη, και έγιναν τα έργα. Ήταν ένα μάθημα για τους συμβούλους, η θέση αυτή του Γιώργου, απέδειξε ότι οι Δημοτικοί Σύμβουλοι να ασχολούνται ποία έργα έχουν προτεραιότητα να εκτελεί ο Δήμος και να καταθέτουν πρόταση στο Δημοτικό συμβούλιο ,αυτός είναι ο βασικός ρόλος του συμβούλου. Συνεπώς με ότι ασχολείτο ήταν χρήσιμος και αποδοτικός. Στο κατάστημα του σύχναζαν παλιοί Κοζανίτες διότι εύρισκαν τον ευπρεπή Γιώργο με ανθρώπινο πρόσωπο και παρακολουθώντας όσα έλεγε ο Γιώργος για την Παλιά Κοζάνη. Ο Στέργιος Διάφας πρώην ταξιτζής ήταν καθημερινός επισκέπτης, μεγάλη η οικογένειά των Διαφαίων, είχε ανιψιά από αδελφή καθηγήτρια που διέμεινε στο Μόντρεαν του Καναδά την οποία συνάντησα, όταν πήγα στον Καναδά, το 1994. Ο Στέργιος μου είχε δώσει Διεύθυνση και τηλέφωνα. Η οικογένεια της διέμενε δίπλα στο σπίτι μας και κοντά μας μεγάλωσε. Στο Μόντρεαλ συναντήθηκα και με τον Μήτσιο Γιαντσούλη, πρόεδρος στο εκεί κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας καθώς και με τον Γιώργο Πιτσέλη που σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ και σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, Κοζανίτες που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Επίσης ταχτικός επισκέπτης στο μαγαζί του Γιώργου ήταν και ο Ζήσης Φίλιος, με νοοτροπία παλιού Κοζανίτη, εργαζόμενος στο ΨΥ-ΠΑ-ΚΟ. Δημοσιεύω μία φωτογραφία που είναι μια παρέα και πίνουν κρασί- κοκκινέλι στο μαγαζί του, ο Γιώργος όρθιος ομιλεί, τους είχε ταχτικά. Είναι από δεξιά ο Λάζαρος Κουζιάκης αδελφός της σύζυγος του, μέλος του συλλόγου Σκ’ρκας ,ο Κώστας Μαμάτσιος μόνιμος επισκέπτης, ο Θ. Χιωτίδης μηχανουργός , ο γιός του δίδασκε στα Τ.Ε.Ι. Κοζάνης, και ένα διάστημα Δ/ντης στο Μαμάτσειο Νοσοκομείο και ο κρεοπώλης της γειτονιάς Τσουμής. Τους γνώριζα όλους και τους είχα πετύχει στο τσιμπούσι. Το επαναλαμβάνανε ταχτικά καθώς και με άλλους, ο Γιώργος στη διάθεση όλων. Αυτή ήταν η παλιά ωραία Κοζανίτικη συνάντηση-συντροφιά με τα μασάλια τους και τα κασμέρια τους. Υπό την παρουσία του ακραιφνούς Κοζανίτη Γιώργου.
Η γη της Κοζάνης που δέχεται τα άξια παιδιά της να είναι ελαφριά και δροσερή, θα σε συντροφεύουν οι αναμνήσεις των φίλων σου. Η μνήμη σου στην Αιωνιότητα της Ζωής και της Ιστορίας. Θα σε θυμόμαστε πάντοτε για τις παραδοσιακές και ιστορικές αφηγήσεις σου. Ο Κύριος να σε εντάξει στο Αμπελώνα Του και η ευδοκία Του να απαλαίνει τον πόνο της οικογενείας σου Η μνήμη σου αιώνια.
Γιάννης Κορκάς Εμπλουτισμένος από τις αφηγήσεις σου.
