Είδες σύννεφο να κάνει ποδήλατο κι οι πεταλιές να ραίνουν με γαλάζιες πεταλούδες το στερέωμα;
Είδες ζευγάρι αστεριών να χορεύει στο φεγγάρι και να σπέρνει ελαιώνες στον ουρανό;
Είδες κύκνους να ερωτροπούν, σκαστοί απ’ τον παράδεισο, και να αναδύονται ολόλευκες νύμφες με διάφανο ριχτάρι από γυμνό νεφέλωμα;
Είδες τον έρωτα να κάνει σλάλομ σε ουράνιο τόξο και να προσγειώνεται στην σαϊτιά της αγάπης;
Είδες πλανήτες να ερωτεύονται πλατωνικά και η ανάσα τους να χαϊδεύει τη γη;
Είδες ευχή να κρέμεται απ’ τις στάλες της βροχής, να πέφτει σε κίτρινο στάχυ, να σκάει, να γίνεται σιτοβολώνας και στην μέση ένας παιχνιδιάρικος κήπος γιομάτος αγγελάκια;
Είδες φιλί που ακροβατεί σε ηλιαχτίδα που σκάει πάνω στα χείλια;
Είδες τη σκιά του ποιητή να σκαρφαλώνει στην ανεμόσκαλα του ουρανού και να καρφώνει με πρόκες το πανό με τη λέξη αγάπη;
Είδες το πεφταστέρι; Φυλλορρόημα καρδιάς, που πριν σκάσει στη γη, αρπάζει και ρίχνει στη φωτιά, που λιγοστεύει, ένα κούτσουρο τ’ αγέρα, γερά ρετσινομένο, και σκορπά πυρακτωμένη αγάπη!
Είδες τα σκαλιά του αλφάβητου στην έξοδο της γης; Έφτασες στο τελευταίο σκαλί; Στο τελευταίο παραθύρι; Στο τελευταίο γράμμα; Βλέπεις το Ω! μέγα!
Δεν είδες;
Τίποτα δεν είδες;
