He and his monkeys. του George Arctouros

Το φραστικό επεισόδιο μεταξύ της ανεξάρτητης δημοσιογράφου Ingeborg Beugel, ανταποκρίτριας του ολλανδικού περιοδικού «De Groene Amsterdammer», και του Κυριάκου Μητσοτάκη, που και καλά μας «εκπροσωπεί», ως πρωθυπουργός της χώρας μας, όλα αυτά κατά την διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου (τύποις) των πρωθυπουργών Ελλάδας και Ολλανδίας, κατά την επίσκεψη του δεύτερου στην χώρα μας (9-11), κατέδειξε γι’ άλλη μια φορά το τεράστιο πολιτιστικό μας έλλειμμα και μεταξύ μας χάσμα. Πιστεύω ότι αυτό που περισσότερο ενόχλησε, ήταν το καλομαθημένο μας αυτί. Έχει πέσει πολύ correctness, και λυπάμαι που το λέω στ’ αγγλικά, αλλά δεν απευθύνομαι και σε τίποτα «σπουδαίους Έλληνες». Δεν απευθύνομαι ούτε στον Σεφέρη, ούτε στον Καρυωτάκη, ούτε στον Καβάφη. Στην μάζα απευθύνομαι, στην οποία ανήκω και ο ίδιος. Εν πάση περιπτώσει, έχουμε διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις και προτεραιότητες. Τις οποίες, όμως, έχουμε την δυνατότητα να τις εκφράζουμε, ή και να τις εφαρμόζουμε, κατά περίπτωση, μόνον επειδή το πλαίσιο σκέψης και δράσης είναι κοινό. Αυτό είναι το πολίτευμα· μια συμφωνία κοινωνικής συνύπαρξης, που προϋποθέτει φυσικά την ύπαρξη κράτους. Όταν κάποιοι λέγαμε, πέρυσι, ότι το Σύνταγμα δεν είναι σαν τον πίνακα του ηλεκτρικού, όπου κατεβάζεις τον γενικό όταν φεύγεις για διακοπές, και τον σηκώνεις όταν επιστρέφεις, εννοούσαμε ακριβώς αυτό. Ήτοι, με άλλα λόγια, όταν ο πρωθυπουργός κουνάει το δάχτυλο, επιτιθέμενος σε όποιον τολμήσει να του κάνει έλεγχο, και νιώθοντας την ανάγκη να προστατεύσει πρωτίστως τον εαυτό του («me and the people» τον ακούσαμε να λέει, και η σειρά των λέξεων έχει σημασία), τότε έχουμε πια ένα άλλο πολίτευμα. Έχουμε, όμως, σκεφτεί πόσα χρόνια θα μας πάρει για να επιστρέψουμε στις μέρες του (μέτριου, έστω) πολιτικού πλουραλισμού, της Ελευθεροτυπίας συμπεριλαμβανομένης; Το ίδιο βράδυ, μετά το σχετικό επεισόδιο, η κα. Beugel έδωσε συνέντευξη σε γνωστό τηλεοπτικό κανάλι των Αθηνών, όπου δήλωσε: «Βλέπουμε μια πτώση του επιπέδου της δημοσιογραφίας, παγκοσμιακά. Στην Ολλανδία, η δημοσιογραφία έχει πάει εκεί που ήταν η ελληνική δημοσιογραφία, πριν από 20 χρόνια. Συνεπώς, η ελληνική δημοσιογραφία, σήμερα, οδεύει προς την κόλαση. Δεν υπάρχει ανεξαρτησία του Tύπου στην Ελλάδα». Κι αυτό ακριβώς είναι που προσωπικά μ’ ανησυχεί. Σε κάθε περίπτωση, κανένας πρωθυπουργός δεν εκπροσωπεί de facto το σύνολο των πολιτών μιας χώρας (αν και θα ‘πρεπε, κατά την γνώμη μου). Εκπροσωπεί, όμως, ή υποτίθεται πως εκπροσωπεί τις αρχές και τις αξίες ενός κράτους Δικαίου. Η Ing. Beugel ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, ως ανταποκρίτρια ολλανδικών ΜMΕ, για σχεδόν 40 χρόνια (1981-2021). Η χρονολογία αυτή, εκ πρώτης, ταυτίζεται με την εφαρμογή της Συνθήκης προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (1-1-1981), αλλά και με το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της πρώτης περιόδου διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Στο σημείο, όμως, αυτό, θα ήθελα να θέσω μια διαφωτιστική -για τους σκοταδιστές που μας διαβάζουν- ερώτηση: σ’ αυτά τα 40 χρόνια, ποιά ήταν η τελευταία φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάστηκε να εργαστεί, για να ζήσει; Δεδομένου ότι όντας γεννημένος το 1968, το 1986 ήταν 18 χρονών μαντράχαλος. Αυτός λοιπόν, που σήμερα κουνάει το δάχτυλο στον εργαζόμενο (και με τις δικές του πολιτικές, άνεργο) πληθυσμό αυτής της χώρας, στον οποίο ανήκει τόσο η Ing. Beugel (εν μέρει, έστω), όσο και χιλιάδες άλλοι αλλοδαποί ή ημεδαποί πολίτες, την έχει αράξει στα κoινοβουλευτικά έδρανα από το 2004, ενώ από το 1986 ως και τουλάχιστον το 1993 πραγματοποίησε ακαδημαϊκές σπουδές στις ΗΠΑ. Στην συνέχεια «εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος», για περίπου μια δεκαετία, πριν γίνει βουλευτής. Έδινε διαταγές, δηλαδή, κι αυτό το αποκαλεί «εργασία» (στο επίσημο βιογραφικό του, τουλάχιστον). Συγγνώμη, αλλά το ίδιο δεν κάνει και σήμερα; Κάποιοι του δίνουν διαταγές, δεν ξέρω ποιοι (αν και στοιχηματίζω), κι αυτός με την σειρά του κοκορεύεται. Όσοι λοιπόν θέλουν να βλέπουν καπνό, κι όχι φωτιά, βρήκαν στο φραστικό αυτό επεισόδιο άλλη μια ευκαιρία ν’ αναδιπλώσουν τα πολλά τους πρόσωπα. Καμία κυβέρνηση δεν έπεσε απ’ τον ουρανό, ούτε ανέβηκε απ’ τα έγκατα της γης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθύνεται σ’ ένα συγκεκριμένο πολιτικό φάσμα, το οποίο απαριθμεί χιλιάδες ή και εκατομμύρια υποστηρικτές (όχι απαραίτητα και ψηφοφόρους). Είναι ο Έλληνας που σιγομουρμουρίζει για την «τεκνατζού» Ολλανδέζα (ελληνικότατη λέξη, ειδικά η κατάληξη -τζής, τζού), επειδή είχε την καλή πρόθεση να φιλοξενήσει κάποιον (ξένο) στο σπίτι (της). Είναι ο Υδραίος που κάνει ανώνυμες καταγγελίες, αφού πρώτα έχει παρακολουθήσει πίσω απ’ τις κουρτίνες όλες σου τις κινήσεις. Είναι τα πολιτικά παιδιά του Κυριάκου Μητσοτάκη (ή και του μπαμπά του), όπως ένας δήμαρχος που της υπέβαλε μήνυση, γιατί επί της ουσίας θίχτηκε από την αξίωσή της να πει και ν’ απαιτήσει ορισμένες αλήθειες. Πώς τόλμησε; Δεν της είπε κάποιος ότι αυτά προϋποθέτουν την Ελευθεροτυπία; Ναι, της το ‘παν. Μόνο που ένας δημοσιογράφος εκπροσωπεί ο ίδιος την ελευθεροτυπία· δεν την χρειάζεται, απαραίτητα. Την απαιτεί, την αναζητά, ή την εφευρίσκει εκ νέου. Αυτός είναι ο δημοσιογράφος. Μάχεται, δεν γλείφει. Εμείς ξεσυνηθίσαμε. Δικό μας πολιτιστικό και πολιτικό πρόβλημα είναι το (κακώς νοούμενο) «political correctness»· κι αυτό όπου, όπως και όποτε μας βολεύει. Κατά μία έννοια, ήταν «σωστός» ο Μητσοτάκης, στον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε στην ερώτηση της Ingeborg Beugel, αφού έτσι έδειξε τον πραγματικό του εαυτό (κάτι που δεν συνηθίζεται στους «πολιτικώς ορθούς» κύκλους της Ευρώπης). Αντί λοιπόν να μας απασχολήσει ο ναρκισσισμός και ο συνεπακόλουθος αυταρχισμός του πρωθυπουργού (μας), τον οποίο ταΐζουμε και ποτίζουμε ως μέλος της Βουλής των Ελλήνων, από το 2004 μέχρι σήμερα (και ως ανήλικο γιο του πρώην βουλευτή και πρωθυπουργού πατέρα του, επίσης), η πλειοψηφία των εγχώριων -ικανών να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη- ΜΜΕ («pro-government» τα χαρακτηρίζουν οι διεθνείς δημοσιογραφικές οργανώσεις) έστρεψε τα βέλη της στην 61χρονη παλαίμαχη (γυναίκα) δημοσιογράφο, υιοθετώντας γι’ αυτήν τους χαρακτηρισμούς και της «κατηγορίες» που της απέδιδαν και συνεχίζουν να της αποδίδουν οι (αμετανόητοι) επαρχιώτες της Ύδρας (όπου η Beugel επιλέγει, παρ’ όλα αυτά, να διαμένει). Θέλετε ν’ ακούσετε και μερικά κομψεπίκομψα; Δεν κάνουμε επαναπροωθήσεις-pushbacks, είπε ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά κάνουμε «interceptions». Δηλαδή, τί ακριβώς κάνετε. Mr. Mitsotakis; Παρεμπόδιση; Αναχαίτιση; Πείτε και σ’ εμάς, που τα εγγλέζικά μας δεν είναι σε επίπεδο Harvard. Δεν τους σπρώχνουμε, δηλαδή (πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρωθυπουργού), αλλά δεν τους περιμαζεύουμε, κιόλας. Τους αφήνουμε χαλαρά να πνιγούν, καθώς φταίει η Τουρκία, η οποία τους στέλνει σ’ εμάς (γιατί, άραγε;), ενώ είναι κατά τ’ άλλα μια «ασφαλής χώρα», αλλά σε καμία περίπτωση δεν την θέλουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (επειδή είναι «ασφαλής χώρα»). Ωραία. Ας πούμε ότι η Τουρκία τους εκθέτει σε κίνδυνο, καθώς τους στέλνει στην Ελλάδα μέσω θαλάσσιων οδών (και όχι από τις επίσημες πύλες εισόδου). Ο Έβρος, για τον οποίο είχατε λυσσάξει πέρυσι, δεν αποτελεί επίσημη πύλη εισόδου; Δεν έχουμε εκεί πάνω συνοριοφυλάκια; Είναι κι αυτός παράνομος; Λοιπόν. Για να ξέρουμε τί λέμε: βοά ο κόσμος. Η Τουρκία, αυτήν την στιγμή που μιλάμε, έχει 3,5-4 εκατομμύρια πρόσφυγες από την Συρία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν απαραίτητα λιγότερο μυαλό από το δικό μας. Υπόκεινται σε διεθνείς νόμους, και έχουν δικαίωμα να ζητήσουν την μετεγκατάστασή τους στην χώρα που επιθυμούν, για τους λόγους που επιθυμούν. Κι αυτή η χώρα δεν είναι η Ελλάδα· να ‘στε σίγουροι γι’ αυτό. Κι ο θεός να κατέβαινε, στην Ελβετία θα κατέληγε. Κι εμένα αν μου ‘λεγες να φύγω, και λυπάμαι πολύ που έφτασα στο σημείο να το σκέφτομαι αυτό, αλλά θα ‘φευγα χθες. Γιατί εμείς δεν είμαστε «άνθρωποι». Όταν έρχεται η ώρα να συζητήσουμε για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, τότε θυμόμαστε το έλλειμμα κράτους Δικαίου και την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκ μέρους της. Όταν πρόκειται να ελαφρύνουμε το προσφυγικό και ευρύτερα μεταναστευτικό βάρος, που αυτή έχει σηκώσει από το 2014, τότε η υποψήφια προς ένταξη Τουρκία είναι «ασφαλής χώρα», κι αφού σ’ αυτήν πάτησαν πρώτα το πόδι τους, τότε και εκεί πρέπει να παραμείνουν (σύμφωνα με το διεθνές Δίκαιο, που όλως τυχαίως στο σημείο αυτό μας εξυπηρετεί απολύτως). Η όλη φάση μου θυμίζει μια «κωμικοτραγική» στιγμή της σειράς «Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς» (2000-2002), όπου η Δήμητρα εξομολογείται στην μαμά της, η οποία την πιέζει (ως μαμά, φυσικά) να κάνει παιδί, καθώς ο καιρός περνάει, πως «μιας και δεν μου βγαίνει το παιδί, προς το παρόν, σκέφτηκα να πάρω μια μαϊμού». Και η μαμά, με την λογική που διακατέχει τις περισσότερες μητέρες, ανταπαντά: «Τί να την κάνεις, παιδί μου, την μαϊμού; Αφού έχεις ήδη μία μέσα στο σπίτι σου». Το αν, δηλαδή, η Ing. Beugel «μπέρδεψε» τα όρια δημοσιογραφίας και «ακτιβισμού», λες και το να κάνεις μάχιμη και ερευνητική δημοσιογραφία δεν είναι από μόνο του αρκετά ριψοκίνδυνο, επανεπιβεβαιώνει ότι εφευρίσκουμε συνεχώς σε κάποιους άλλους (πρόσφυγες, Τούρκους, «εξωγήινους», κλπ.). το «παιδί» που δεν είμαστε έτοιμοι (ή είμαστε ανίκανοι) να κάνουμε. Αυτό το παιδί ονομάζεται -συμβολικά και παραδοσιακά- «πρόοδος», αλλά θα πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε στον καθρέφτη (μας).