Παραμονή της 28η Οκτωβρίου σήμερα. Η επέτειος του “όχι”, είναι η αγαπημένη μου γιορτή και με γεμίζει υπερηφάνεια γιατί πολεμήσαμε αυθορμήτως αυτούς που ήθελαν να σκλαβώσουν τη δραχμή μας και να την κάνουν λιρέτα.
Αυτές τις μέρες ακούω τα τραγούδια της Βέμπο και καταλαβαίνω πώς οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για την τιμή της πατρίδας. Εκείνο που πάντα με μπέρδευε ήταν πώς η ηττημένη Γερμανία την δεκαετία του 1960 απορροφούσε χιλιάδες νικητές Έλληνες,, ως μετανάστες για να τους βελτιώσει τη ζωή με μάρκα και αγνή «Nivea». Κανείς όμως δεν μου εξηγούσε πώς μια χώρα κατεστραμμένη που μετανόησε είχε τόση δύναμη ώστε να φιλοξενεί άλλους κατεστραμμένους που, λίγα μόλις χρόνια πριν, ήθελαν να την καταστρέψουν αφού τους κατάστρεψε με τον πόλεμο.
Αντίθετα η άλλη χώρα του Άξονα η Ιταλία δεν ήθελε κανένας να μεταναστεύσει. Μόνοι μας δείξαμε ενδιαφέρον και σπεύσαμε ως φοιτητές να σπουδάσουμε Ιατρική και Αρχιτεκτονική, μελετώντας τον εσπρέσο και τη σωστή χρήση του λαδιού και του σκόρδου στις μακαρονάδες.
Όμως η Ιστορία είναι πάντα Ιστορία και φροντίζει να μας επαναφέρει στην τάξη, άνευ σκόρδου, μόνο με την υπενθύμιση της πικρόγευστης δάφνης.
Γι’ αυτό θα πρέπει ως Έλληνες, που αν μη τι άλλο οι πατεράδες και οι παππούδες μας έπιασαν τα όπλα και υπέστησαν του κόσμου τις κακουχίες, να σεβόμαστε τη σχετικά πρόσφατη ιστορία μας.
Η τραγική αλήθεια όμως είναι πως αυτοί οι παλιοί εχθροί μας, οι Γερμανοί διαθέτουν πολλά ενδιαφέροντα προσόντα για να ξαναμισηθούν. Απ’ ό,τι λένε, η Γερμανία είναι που βοήθησε τον ήδη ζαβό χαρακτήρα μας να εκτραχηλιστεί και να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Τόσο που σκέφτομαι σοβαρά μήπως ο Χίτλερ είχε δίκιο, που θεωρούσε τους Γερμανούς την καλύτερη και αποδοτικότερη κοπριά της Ευρώπης. Με τέτοιο σκεπτικό εξάλλου έκαναν ό,τι έκαναν και κάνουν.
Ως Έλληνες, όμως, πρέπει να θυμόμαστε ότι η 28η Οκτωβρίου δεν έγινε για να έχουμε αργία και οικογενειακή έξοδο, αλλά ότι οι πρόγονοί μας εξάντλησαν όλες τους τις δυνάμεις για να τιμωρηθούν όσοι επιβουλεύονταν την ελευθερία, την περηφάνια, το φιλότιμο, την παλικαριά, την λεβεντιά και… την ντομπροσύνη μας. Και του χρόνου.
Βασίλης παπαδημούλης