Ονειρεύομαι ένα πόλεμο. Εχθρός, η «Παρακμή» της Ελλάδας!
Βλέπω το νου των Ελλήνων ελεύθερο και πάλι να θερμαίνει την κρύα καρδιά, τις ατομικές ντροπές να αρματώνονται με όπλα τις κρυμμένες ιερές ιδέες, οι κρυφές σκέψεις να βγαίνουν από τα βάθη της απελπισίας και με χαρά να ρίχνονται στο κυνήγι της παρακμής.
Τα αγνά πνεύματα ξυπνούν. Οι αρχές, οι ρίζες, οι στερνοί θησαυροί της γνώσης και της πίστης, γίνονται αγώνας και νίκη.
Τα εθνικά οράματα φλέγονται και η φλόγα των ιερών παραδόσεων γίνεται πυρκαγιά κι απλώνεται στα πέρατα της οικουμένης, καίει τη λέπρα της βλαστήμιας, φωτίζει το σκοτάδι του μισελληνισμού και ζεσταίνει το κρύο της αθεΐας.
Οι χαλκάδες συντρίβονται και τα λεύτερα χέρια απλώνονται, σμίγουν, ανδρειώνονται, αγριεύουν, θεριεύουν και τολμούν.
Το ξίφος βγαίνει απ’ το θηκάρι και κτυπά της αναρχίας το θεριό, το τέρας της ψευτιάς, της παρακμής τη λυσσασμένη σκύλα.
Έρχεται! Έρχεται το τέλος του σάπιου πολιτικού κτίσματος. Κι είναι μεγαλειώδες και ηδονικό και νικά το φόβο, τη δυσπιστία και τη ντροπή. Γιορτάζεται με φώτα και φωνές, με ρυθμούς και χορό!
Η γλώσσα της ωραίας αλήθειας βασιλεύει και πάλι. Η ταπεινοσύνη, η γνώση, η υπακοή, αλυσίδες από διαμάντια, κατατροπώνουν τους τροπαιούχους του λόγου του άδειου.
Ιδέα και επιστήμη γεύονται τον γλυκό το νόστο, ξανάρχονται στον τόπο που τις γέννησε. Τα πολυκάνδηλα της λατρείας ανάβουν και φεγγοβολούν και πάλι.
Η οργή και τα μίση σβήνουν. Η αγάπη γίνεται χρυσάφι, το μίσος σίδερο. Ο σεβασμός, η τάξη, οι κανόνες, η σοφία, ο λόγος, ο ρυθμός παίρνουν τη θέση τους σε ένα παραλήρημα χαράς.
Απ’ το πρωτάκουστο πέσιμο στο βάθος του γκρεμού έρχεται ένα ανέβασμα προς ύψη ουρανοφόρα!
Από τον φρικτό Γολγοθά μια ελπίδα ανατέλλει!
Η τρισέβαστη Πατρίδα ανασταίνεται!
*Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
