Η άνοιξη δεν ήρθε γιατί πήρε λάθος… τρένο Του Ρούλη Κοκελίδη

Είναι δύσκολες αυτές οι στιγμές για όλη την ελληνική κοινωνία. Φέτος η άνοιξη που περιμέναμε δεν ήρθε γιατί πήρε λάθος τρένο και ο χρόνος της κόπηκε στη μοιραία σύγκρουση, στα Τέμπη. Εκεί που κάηκαν οι ζωές μας. Πενθούμε τα αδικοχαμένα παιδιά, θρηνούν οι γονείς τους, δακρύζουμε για τους γεμάτους όνειρα συνανθρώπους μας με δάκρυα αληθινά, της καρδιάς, κι όχι εκείνα τα επικοινωνιακά μπροστά στις κάμερες.

Ο πόνος και η αγανάκτηση, ο θυμός, το άδικο ξεχύθηκαν στους δρόμους, γέμισαν τα στενά και τις πλατείες, εξαγριώθηκαν απέναντι στα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα.

Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι διατρανώνουν το δικαίωμά τους στη ζωή – ένα δικαίωμα που έχασαν οι μοιραίοι επιβάτες εξαιτίας των ανάλγητων «αρπαχτικών». Τα συνθήματα από τα παλλόμενα κορμιά συγκλονίζουν: «Το έγκλημα στα Τέμπη να μη συγκαλυφθεί, όλων των νεκρών να γίνουμε φωνή», «Δεν σας ξεχνάμε, οι ζωές μας μετράνε». «Πάρε με όταν φτάσεις», το φώναξαν, το έγραψαν με κορμιά τους, το σχημάτισαν με τις σχολικές τους τσάντες.

Μαζεύτηκε κόσμος σε σιδηροδρομικούς σταθμούς κι άφησε λουλούδια, άναψε κεράκια κι αγκάλιασαν οι γονείς πιο σφιχτά τα παιδιά τους. Με κατακόκκινη-αίμα μπογιά βάφτηκαν κάποια βαγόνια…

Η οργή αυτή του κόσμου είναι το καθημερινό κάλεσμα αντίστασης απέναντι στην κυβερνητική ολιγωρία, τους ανεύθυνους υπουργούς και τις μπουκωμένες διοικήσεις εταιρειών και οργανισμών, τους λογής συμβούλους και επιφανείς που διεκπεραιώνουν τα ρουσφέτια και ανταποδίδουν «χάρες». Εξαγριωνόμαστε αφόρητα όταν βλέπουμε τους κυβερνητικούς να προβάρουν τα δακρύβρεχτα διαγγέλματά τους μέχρι να πετύχουν τα σωστά λόγια και το σωστό υγρό βλέμμα στην κάμερα.

Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι διατρανώνουν το δικαίωμά τους στη ζωή – ένα δικαίωμα που έχασαν οι μοιραίοι επιβάτες εξαιτίας των ανάλγητων «αρπαχτικών».

Ολοι έξω. Ναι, η Ελλάδα εκτροχιάστηκε από τις ράγες του δίκαιου και της ανάπτυξης, αλλά μπήκε δυναμικά στους δρόμους της διεκδίκησης και του αγώνα και ζητάει τη χαμένη της άνοιξη.

Αυτή η γενιά έχει δικαίωμα στο όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο. Το βροντοφωνάζουν με τη στάση τους, με τη συμπεριφορά τους, όπως αυτή του φοιτητή Ανδρέα Αλικανιώτη, που αψήφησε κάθε κίνδυνο προκειμένου να σώσει όποιον συνάνθρωπό του μπορούσε, που όρμησε μέσα στην κόλαση των λιωμένων βαγονιών για να σώσει έστω και μία… ανάσα.

Σε αυτούς τους νέους ανθρώπους δεν αξίζει αυτό το πολιτικό κατεστημένο των υποκριτών, των δειλών κι ανίκανων. Δεν τους αξίζει μια πατρίδα χωρίς προοπτική ανάπτυξης, με μια κυβέρνηση που έχει κάνει χόμπι της τις λαθεμένες και ενίοτε καταστροφικές επιλογές της, με μια παιδεία που αντί να τους αγκαλιάζει τους υπονομεύει…

Είναι αυτός ο ίδιος ο πρωθυπουργός που στάθηκε απέναντι στους νέους, στους χαροκαμένους γονείς, στη σοκαρισμένη κοινωνία κι έδειξε με το δάχτυλό τους άλλον ως «υπεύθυνο» της τραγωδίας και μετά έβαλε τα χέρια τους να τα ξεπλύνει… στην πληρωμή των κηδειών.

Όχι, κύριε Μητσοτάκη. Μην κρύβεστε πίσω από το λάθος ενός υπαλλήλου για να καλύψετε τις δικές σας εγκληματικές πολιτικές ευθύνες. Δεν επιδιώξατε την τραγωδία, αλλά την αφήσατε να γίνει. Δεν τα παραλάβατε όλα τέλεια, αλλά ούτε ενδιαφερθήκατε να τα κάνετε. Κλείνατε τα αυτιά και τα μάτια στα αιτήματα και τις φωνές αγωνίας των εργαζομένων στους σιδηρόδρομους και τις ανοίγατε διάπλατα στα ιδιωτικά συμφέροντα που τα αφήσατε (με το αζημίωτο;) να κυριαρχούν σε βασικούς τομείς της οικονομίας.

Αυτή η εμμονή του νεοφιλελευθερισμού για λιγότερο κράτος –ευαγγέλιο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη– έχει δείξει τα καταστροφικά της αποτελέσματα στην υγεία, την ενέργεια, την ακρίβεια· και νά τώρα, η τραγωδία των Τεμπών.

Για όλα αυτά νομίζετε πως μπορείτε να σταματήσετε αυτή τη βοή του πένθους; Νομίζετε πως με τα κλομπ και τα χημικά θα φοβηθεί η οργή; Αλήθεια, σε ποια συγχώρεση προσδοκάτε με την αχαρακτήριστη ανακοίνωσή σας πως θα καλύψετε τα έξοδα των κηδειών; Πόση ντροπή. Υβρις, κύριε πρωθυπουργέ.

Ο μόνος χρόνος που σας δίνεται είναι να απομακρυνθείτε εσείς και οι άριστοι – άλλωστε είναι πολλές οι περιστρεφόμενες πόρτες όπου μπορείτε να χωθείτε. Κι αφήστε αυτή την Ελλάδα να αγκαλιάσει τους ανθρώπους της, να διαχειριστεί το πένθος της και σε καινούργιες ράγες να αναζητήσει την άνοιξη που ονειρεύεται.

(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα.των ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)