Από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας, από τα βάθη των αιώνων, η αναγνώριση των λαθών, των σφαλμάτων και των πονηρών παραλήψεων, μετά από ειλικρινή μεταμέλεια, ήταν μια θεμελιώδης πολιτισμική κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού.
Είναι αλήθεια ότι η αναγνώριση του λάθους η μεταμέλεια και η συγνώμη αφοπλίζει τους θιγόμενους, ώστε να μην διεκδικήσουν την ηθική αποκατάστασή τους. Αυτός ο συναισθηματικός αφοπλισμός εκλαμβάνεται ως αδυναμία των θιγόμενων, ώστε οι διαπράττοντες τις ανάλγητες πράξεις και παραλήψεις να γίνονται πιο απροκάλυπτοι και πιο κυνικοί, προτάσσοντας το συγνώμη ως τρόπο υπεκφυγής.
Στα Γρεβενά λέμε ότι: «Από τότε που βγήκε το συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο».
Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη και όλοι δικαιούμαστε να καταθέσουμε ένα συγνώμη. Υπάρχουν όμως μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μια βιομηχανία επίπλαστων συγνώμη που αναλογούν σε δυσανάλογα σκόπιμα λάθη και παραλήψεις, με τα οποία έχουν επιβαρύνει το σύνολο των ευκολόπιστων συμπολιτών μας!
Ας αναφερθούμε σ αυτά και ας αποκαλύψουμε την απατηλότητα τους:
Ακούσαμε το ηχηρό συγνώμη από τα χείλη του Πρωθυπουργού για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και η ηχηρότητα του ήταν τόσο οξεία και χαρακτική που ήρθε παράξενα και κάθισε επί των ακουστικών τυμπάνων. Και έκτοτε έμεινε το βουητό της, και πιστεύω πως θα μείνει στην ιστορία, ως η κλαγγίζουσα ιαχή, η οποία θα μας θυμίζει την εύκολη εκστόμιση της ανεύθυνης γλώσσας που θέλει να σκεπάσει ή να μεταθέσει την οδυνηρότητα του γεγονότος, ως ο αίφνης απελπισμένος , που πιάνεται από τα μαλλιά των έτερων συμπλεόντων για να τους βυθίσει και αυτούς στο βυθό του ανομήματος!…
Το οδυνηρό δυστύχημα συνέβη στο τέλος του τέταρτου έτους της πρωθυπουργικής του θητείας. Τέσσερα χρόνια πιστεύω πως, ήταν αρκετά, για να δοθεί λύση στο επίμαχο θέμα, ώστε τα τραίνα να μην κινούνται στις ίδιες ράγες με αντιθετική φορά. Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στις τριτοκοσμικές κοινωνίες… Εύλογα, βγαίνει το ερώτημα: «τελικά πόσο καθυστερημένοι είμαστε?». Αν συνέβαινε το εν λόγω οδυνηρό δυστύχημα με άλλον πρωθυπουργό και άλλη κυβέρνηση τότε, ο πρωθυπουργός του δυστυχήματος, θα έβγαινε λάβρος και θα σήκωνε την παντιέρα του πολέμου, χρεώνοντας την ευθύνη και ζητώντας άπαντες να αποσυρθούν και να οδηγηθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα στον «απόπατο» της πολιτικής αποδοχής.
Αν την βάλλεται, λοιπόν, αυτή τη συγγνώμη, στη ζυγαριά του μυαλού, θα διαπιστώσετε, χωρίς καμία αντίρρηση πόσο επίπλαστη, απατηλή και υποκριτική είναι!…
Η εγνωσμένη, η αποκαλυπτική αλήθεια είναι: Ότι, έχει σχέση με το κράτος και τις υπηρεσίες του καρκινοβατούν, πλην των εισπρακτικών υπηρεσιών. Και τούτο γιατί, δεν υπάρχει η προσφιλή φίλια ευγνωμοσύνη, όπως αυτή των ιδιωτών και των ιδιωτικών, απάτριδων, χρυσοκάνθαρων ομίλων.
Η επόμενη συγνώμη είναι η πυρίκαυστη συγνώμη που εκτοξεύτηκε από τα χείλη του Πρωθυπουργού για τις πυρκαγιές στην Αττική στη Βόρεια Εύβοια, στη Μαγνησία και στον Εθνικό Δρυμό της Δαδιάς του Έβρου. Ισάριθμες οι πυρκαγιές με τις συγνώμες. Κάηκαν περιουσίες, παραγωγές και άλλαξαν ισορροπίες ζωτικές, της οικονομίας των ανθρώπων, του φυσικού περιβάλλοντος και της αισθητικής αποτύπωσης, που ήταν ο πλούτος των περιοχών!… Κάηκαν τα δάση των Ελλήνων!… Και σε λίγο θα δούμε με την πυρίκαυστη συγνώμη να ξεφυτρώνουν στις περιοχές αυτές ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά για την επέκταση των ίδιων επιχειρηματικών θυλάκων, με μηδενική συμμετοχή των πολιτών , της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, και της τοπικής κοινωνίας!.. Κι εδώ στεντόρεια βγαίνει η κραυγή των Ελλήνων: «Πήραν, τον Τόπο πήρανε, πήραν τα βοσκοτόπια και τα χωριά τα αφάνισαν στο μισεμό μας στείλαν. Οι «Αγαρηνοί» του πλουτισμού, πλακώσανε στους Τόπους μας και λήστεψαν το μέλλον!..».
Μην αλλάξετε συχνότητα, τις επόμενες ημέρες ακολουθεί η συνέχεια της κούφιας ειλικρίνειας και των απατηλών συγνώμη, που μας κρατούν δεμένους, όπως τους συντρόφους του Οδυσσέα στο κατάρτι της ξεχαρβαλωμένης καραβέλας, που λέγεται «Ελλάδα των Ιδιοποιήσεων και των Ιδιωτών στη δίνη των εξαπατημένων πολιτών».
Ζαγκανίκας Σίμος
