Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΔΟΣΗΣ. Γράφει η Ολ. Τσικαρδάνη

Την ώρα που η ελληνική κοινωνία έχει πέσει στην παγίδα του διχασμού της «μάσκας» και των μέτρων περιορισμού, χωρισμένη σε κείνους που φοβούνται τον ίσκιο της γρίπης και στους άλλους που φοβούνται τον ίσκιο του αυταρχισμού, εστιάζοντας στο επουσιώδες, η ηγεσία της, ετοιμάζεται με πιέσεις των ΗΠΑ και της μαντάμ Μέρκελ να παραδώσει αμαχητί στην απληστία της γείτονος -αλλά όχι και φίλης- χώρας, ζώνες επιρροής και εκμετάλλευσης ή ακόμη χειρότερα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, με πρωτοφανή ενδοτικότητα που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από «τα ηχηρά –δήθεν- μηνύματα» των εκπροσώπων της.
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα -με ευθύνη βεβαίως και των «συμμάχων» της- στο χειρότερο σημείο της νεότερης ιστορίας της. Και φυσικά, ο απόλυτος έλεγχος των μέσων ενημέρωσης, που φτάνει ως το σημείο της ποινικοποίησης της ελεύθερης έκφρασης γνώμης στο διαδίκτυο, περνάει μέσα από τα ακριβοπληρωμένα κανάλια της διαπλοκής που θα πάρουν… άλλα 2 εκατομμύρια ευρώ (!) για τις υπηρεσίες τους στη μαζική αποβλάκωση στραγγαλίζοντας μέχρι τελικής εξαφάνισης τις φωνές των διαφωνούντων.
Η τακτική της διασποράς του φόβου για τη ζωή, είναι παλιά όσο κι ο κόσμος και αποτελεσματική όσο κι ο πόλεμος και έχει πολλαπλά οφέλη για τους κρατούντες την ώρα του κινδύνου.
« Ο ΦΟΒΟΣ φυλάει τα έρμα», -και τα έρημα -, παραλύει τη σκέψη, εμποδίζει την αντίσταση στην καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων και εξαφανίζει την όποια αντίδραση στις επιλεκτικές και αντιφατικές «ευαισθησίες» της εξουσίας που εξαντλεί την αυστηρότητά της στους πολίτες που δεν συμμορφώνονται πρόθυμα με ό,τι αποφασιστεί επιπόλαια, αποσπασματικά και χωρίς προετοιμασία, με αύξηση της αστυνομοκρατίας και των προστίμων σε ήδη εξαντλημένες οικονομικά κοινωνικές ομάδες. Ο εθισμός στη σιωπή, μπορεί να φανεί χρήσιμος στη συνέχεια…
Η πλύση εγκεφάλου που υφιστάμεθα καθημερινά, θυμίζει Γκεμπελικές μεθόδους προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού, αφού συνοδεύεται από τιμωρίες και από διχαστικές λογικές ενοχοποίησης της αμφισβήτησης, και προετοιμάζει τη μεγάλη πτώση και την αυτοπαράδοση της ελάχιστης εθνικής κυριαρχίας που μας απόμεινε, θυσιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο στο βωμό των συμφερόντων της Γερμανοτουρκικής συμπαιγνίας.
Πιστός εταίρος του τουρκικού εθνικισμού η Γερμανία, από το ‘22 ακόμα, αλλά και έμπορος οπλικών συστημάτων στις αναπτυσσόμενες χώρες, φροντίζει υπόγεια τα οικονομικά και γεωστρατηγικά της συμφέροντα, ενώ μπροστά στις κάμερες εμφανίζεται ως «μεσολαβητής» και «υπερασπιστής των ευρωπαϊκών κεκτημένων»
κρατώντας όμως ΙΣΕΣ αποστάσεις από την Ελλάδα και την Κύπρο, που είναι κράτη μέλη της Ευρώπης, ΚΑΙ από την Τουρκία που όχι μόνο δεν ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια αλλά την απειλεί συνεχώς «έργω και λόγω» σε κάθε ευκαιρία…
Όσοι γνωρίζουν ελάχιστη ιστορία, ξέρουν πού οδηγούν οι οικονομικές κρίσεις. Σε αφαίρεση κυριαρχικών δικαιωμάτων και εθνικού πλούτου, σε αναδιανομή του ιδιωτικού πλούτου των εξαρτημένων χωρών, σε ενδυνάμωση των ακραίων κομματικών μορφωμάτων και σε νέες συμφωνίες ταπείνωσης γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος που βαφτίζονται «ιστορικές» από τους εμπνευστές και τους εκτελεστές τους. Ενός κακού, μύρια έπονται.
Η μεγάλη ύφεση, η καλπάζουσα ανεργία, η ασφυξία του μεταναστευτικού προβλήματος και οι απανωτές φυσικές καταστροφές, σε συνδυασμό με τα συνεχή «εμφράγματα» που προκαλούν στην οικονομία τα μέτρα περιορισμού της επιδημίας του covid, δημιουργούν «ευκαιρίες αναδιαμόρφωσης» του πολιτικού και κοινωνικού τοπίου για τους τρίτους που περιμένουν στη γωνία.
«Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» λέει ο λαός και με τις τελευταίες εξελίξεις, χαίρονται φυσικά οι «γκρίζοι λύκοι» του Ερντογάν που έχουν βρει στο πρόσωπο του ηγέτη τους, τον ιδανικό αρχηγό της λυκοσυμμορίας τους. Ενώ εμείς, παρακολουθούμε μελαγχολικοί την ηγεσία της χώρας μας να πιέζεται με πενιχρά ανταλλάγματα, να γίνει ένας νέος Εφιάλτης της ιστορίας, στη χώρα που έσωσε κάποτε την Ευρώπη από την επέλαση της ανατολής.
Μόνο που τώρα, δεν υπάρχουν οι 300 που θα την υπερασπιστούν θυσιαζόμενοι…
Η θάλασσα του Αιγαίου και τα νησιά μας, κινδυνεύουν να γίνουν βορά των αρπακτικών που δείχνουν τα νύχια τους και θλιβερό τεκμήριο της αυτοπαράδοσής μας, ενώ ήδη είναι θύματα ανάλγητων πολιτικών διγλωσσίας, εγκατάλειψης και εμπαιγμού.
Πολύ φοβάμαι, πως ο πολυδιαφημισμένος και ακριβοπληρωμένος εορτασμός των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση του ’21 που ετοιμάζεται για τον επόμενο Μάρτιο, θα εξελιχθεί σε μνημόσυνο «ενός προαναγγελθέντος θανάτου».
Και σίγουρα, δε θα φταίει ο covid αν οι παρόντες στο φιάσκο του «εθνικού εορτασμού», θα είναι καμιά εικοσαριά άτομα που θα φορούν υπάκουα τη μάσκα της υποκρισίας κάτω από τη μαύρη μάσκα της επιδημίας…